آیه ترجمه تفسیر

[─═हई╬ வ!ЯЗஐஇ ╬ईह═─]

کانَ النّاسُ اُمَّةً واحِدَةً فَبَعَثَ اللهُ النَّبِیّینَ مُبَشِّرین
َ وَ مُنذِرینَ وَ اَنزَلَ مَعَهُمُ الکِتابَ بِالحَقِّ لِیَحکُمَ بَینَ النّاسِ فیمَا اختَلَفُوا فیهِ وَ مَا اختَلَفَ فیهِ اِلَّا الَّذینَ اُوتُوهُ مِن بَعدِ ما جاءَتهُمُ البَیِّناتُ بَغیاً بَینَهُم فَهَدَی اللهُ الَّذینَ امَنُوا لِمَا اختَلَفُوا فیهِ مِنَ الحَقِّ بِاِذنِه وَ اللهُ یَهدی مَن یَشاءُ اِلی صِراطٍ مُستَقیمٍ


ترجمه: در آغاز، مردم امت واحدی بودند آنگاه خدا پیامبران را بعنوان بشیر و نذیر برانگیخت و همراه آنها کتاب آسمانی را بحق نازل کرد تا در میان مردم در آنچه اختلاف داشتند داوری کنند و در آن اختلاف نکردند مگر کسانی که کتاب به آنان داده شده بود آنهم از روی بغی و پس از آنکه برهانهای روشن برایشان آمد. پس خدا به اراده ی خویش مؤمنان را به حقیقتی که ایشان در آن اختلاف داشتند، هدایت کرد و خدا هر کس را بخواهد به راه راست هدایت می کند

تفسیر: ابتدا مردم، یک اجتماع ساده داشتند و بر اساس فطرت پاکشان خدا را عبادت می کردند. بتدریج اجتماع شکل پیچیده تر پیدا کرده و تضادِ منافع آشکار می شود لذا انسانها تشنه ی قوانین می شوند. خدا برای رفع این نیازِ بر حق، انبیاء را مبعوث می کند و برای آماده سازی افکار و دلها، بعنوان مبشّر و منذر به میان مردم می آیند. وقتی مردم در پرتو حبّ ذات تحت تأثیر برنامه ی بشارت و بیم قرار گرفتند و فهمیدند که تعلیمات انبیاء با سرنوشتشان ارتباط مستقیم دارد آنوقت کتاب آسمانی نازل گردید تا به کشمکش ها پایان دهد. بعد از اجرای تعالیم الهی باز اختلافاتی بوجود آمد امّا این بار منشأ آن جهل نبود بلکه تجاوز عدّه ای بود که با آگاهی از تعالیم الهی، راه اختلاف را پیش گرفتند و از حق منحرف شدند. در این شرایط مردم دو گروه شدند عده ای ایمان آوردند پس خدا به فرمانش ایشان را هدایت نمود تا به اختلافات خود پایان دادند چون خدا می خواهد کسانی را که در پی درک حقایق هستند به راه راست هدایت نماید. گروه دیگر کفر را انتخاب کردند و در گمراهی ماندند.
پس اولاً در آغاز، زندگی بشر مبتنی بر توحید بود و نه شرک ثانیاً دین و اجتماع پیوند ناگسستنی دارند و اجتماع بدون دینِ الهی، اجتماعی فاسد و پرکشمکش است بهمین جهت وقتی اجتماعی به معنی واقعی اش شکل گرفت دین به معنای واقعی اش پدیدار شد برای همین اولین پیامبر اولوالعزم نوح بود و نه آدم.
از آیه چند نکته ی دیگر معلوم می شود
1. دین عبارت است از روش خاصی در زندگی دنیا که هم صلاح زندگی دنیا را تأمین می کند و هم با کمال اخروی و زندگی دائمی و حقیقی در جوار خدا موافق است
2. دین از همان روز اول برای رفع اختلافات فطری آمد امّا بتدریج رو به استکمال گذاشت و در آخر رافع اختلافهای فطری و غیرفطری شد
3. دین بطور دائم رو به کمال داشته تا آنجا که واجد تمام قوانینی شد که همه ی جهات احتیاج بشر را در زندگی پاسخ می دهد، در این هنگام است که دین ختم می شود و دیگر دینی از ناحیه ی خدا نمی آید
4. هر شریعت لاحق، کامل تر از شریعت سابق است
5. وقتی بشر همانطور که به سوی تمدن می رود به حسب فطرتش به سوی اختلاف می رود لذا دیگر رفع اختلاف از ناحیه ی خود او میسّر نمی شود. لاجرم باید عاملی خارج از فطرت او عهده دار آن شود بهمین جهت خدا از راه بعثتِ انبیاء و تشریع شرایع، این اختلاف را برطرف می کند و انسان را بسوی کمال حقیقی اش هدایت می نماید
6. دینی که خاتم ادیان است برای استکمال انسان حدی قائل است، چون پیامبر را آخرین پیامبر و شریعت را غیرقابل نسخ می داند و این مستلزم آن است که بگوییم استکمال فردی و اجتماعی بشر به حدی می رسد که معارف و شرایع قرآن ایجاب می کند و به بیش از آن نیازمند نمی شود
7. انبیاء از هر خطایی معصومند. عصمت سه قسم است یکی عصمت از اینکه پیغمبر در گرفتن وحی دچار خطا گردد دوم عصمت از اینکه در تبلیغ و انجام رسالت خود دچار خطا شود سوم اینکه از گناه معصوم باشد. قرآن دلالت دارد بر اینکه انبیاء در همه ی جهات سه گانه دارای عصمتند
8. ارشاد مردم توسط وحی از طریق نبی و رسول انجام می گیرد. رسول کسی است که مسؤولیت رسالت دارد امّا نبی کسی است که حامل خبری باشد پس رسول شرافت وساطت میان خدا و خلق دارد و نبی شرافت علم به خدا و به اخبار خدای