ابداع خط كره اي جنوبي

[ƓὄὄƉ ǤIRĿ]

در اواخر قرن پانزدهم شاه سه جونگ - Sejong (چهارمین شاه از دودمان جوزئون - Joseon ٬ ۱۳۹۷-۱۴۵۰) که نگران آموزش و تعلیم مردمانش در شبه جزیره کره بود٬ تصمیم به ابداع خط جدیدی که مناسب برای زبان کره ای باشد٬ گرفت. تا قبل از آن رسم الخط چینی از قرن چهارم بدلیل رواج نوشته های بودایی در شبه جزیره کره رایج بود. مردم به زبان کره ای صحبت می کردند ولی آثار ادبی به زبان چینی نگاشته می شد. در آغاز قرن هشتم برخی ارزشهای آوایی به شماری از کاراکترهای چینی اضافه گردید تا مناسب نگارش به زبان کره ای گردند.
شاه سه جونگ از ابداع الفبای کره ای دو منظور داشت:
اول اینکه دستیابی به متون قدیمی چینی پس از ترجمه آنها به یک سیستم نگارشی ساده تر٬ آسانتر گردد و دوم اینکه تمامی کره ایها از جمله زنان قادر به خواندن و نوشتن شوند.
بعد از دوازده سال پژوهش٬ در سال ۱۴۴۶ الفبای جدید به نام Hunmin Jeongeum (به معنای آواهای درست برای راهنمایی بشر) به همگان معرفی گردید. این الفبا شامل ۲۸ نشانه است که Jamos نامیده می شوند. همانند الفبای لاتین هر حرف دارای یک نام است و حروف الفبا به گونهای چیده می شوند که اول حروف بی صدا و سپس حروف صدادار قرار دارند. پادشاه این الفبای جدید را Hangeul نامید که به کمک آن می توان ۱۶۰۰ صدا را که در زبان کره ای شناخته شده است٬ نوشت.
با اینحال تلاش تحسین بر انگیز پادشاه در میان مردمان طرفداری نیافت چه آنها از نوشتن به الفبای چینی دست نکشیدند.
تنها در اواخر قرن هژدهم بود که الفبای Hangeul در میان عامه مقبولیت و رواج یافت. در خلال دوران استعماری ژاپنیها استفاده از الفبای Hangeul ممنوع گردید که البته در آن زمان استفاده از این الفبا نماد مبارزه با ژاپنیها گردید و به تقویت هر چه بیشتر آن انجامید.