اشعارشب سوم محرم(روضه حضرت رقیه(س))

خیزران و بوسه بر دندان و لبها خوب نیست

ما عزاداریم... این بزم و طرب ها خوب نیست

 

در مذاق من که عطر سیب را حس کرده ام

بوی تند و تیز این  ماءالعنب ها خوب نیست

 

در جواب بی ادب ها بی محلی کرده ام

چون تو گفتی صحبت با بی ادبها خوب نیست

 

هم یتیمم ...هم گرسنه... پس بگو تکلیف چیست؟

عمه می گوید که این نان و رطب ها خوب نیست

 

گفت اطعام اسیران مستحب باشد ولی

نزد ما آوردن این مستحب ها خوب نیست

 

دیشب از تخریب دیوار خرابه بحث بود

اضطراب و ترس وقت خواب، شبها خوب نیست

 

شاعر:محمد علی کردی

دیگر شکستن ندارد، بال و پر کوچک من

می ترسم از هم بپاشد، این پیکر کوچک من

 

آه ای سر روی زانو! ای ماه آشفته گیسو!

دیشب خودت روضه خواندی، بر منبر کوچک من

 

این درد درمان ندارد، میدانم امکان ندارد

زخم سرت را ببندی، با معجر کوچک من

 

غارتگران دل نکندند، از گوش و از گوشواره

انگشت و انگشتر تو، انگشتر کوچک من

 

آتش به جان جهان زد، دستی که با خیزران زد

یا برلب خونی تو، یا بر سر کوچک من

 

بابا برایم دعا کن، شام مرا کربلا کن

یک بار دیگر صدا کن: ای دختر کوچک من!

 

شاعر:احمد علوی

ازچادرت مهتاب میریزد همیشه

صدها دل بیتاب میریزدهمیشه

 

وقتی صدایش میکنی با لحن زهرا

بابا!دل ارباب میریزدهمیشه

 

چشمان تو میخانه هارا کرد آباد

بس که شراب ناب میریزد همیشه

 

ناز نگاهت خواب و بیداری ندارد

حتی میان خواب میریزد همیشه

 

تصویر بردوش عمو بنشستنت را

عمه میان قاب میریزدهمیشه

 

وقت نمازت ذکر تسبیح ملائک

از منبر و محراب میریزد همیشه

 

این روزها حال و هوایت فرق کرده

چون از لبت خوناب میریزد همیشه

 

با اینکه حالا سوخته بااینکه پاره ست

از چادرت مهتاب میریزد همیشه.. .

 

شاعر:سید پوریا هاشمی

از دردهایم با تو میگویم پدرجان

از گوشواره از النگویم پدرجان

تنها نشانی مانده آن هم جای زخم است

دشمن شبیخون زد به گیسویم پدرجان

**

دیشب گلت از روی ناقه بر زمین خورد

انگار که در کوچه ها مادر زمین خورد

از زخمهای صورتم بابا گمانم

فهمیده ای که دخترت با سر زمین خورد

**

درد شدید مفصل زانو بماند

سوز ورمهای سر بازو بماند

دیشب نبودی حرمله بدجور میزد

لبها بماند...گوشه ی ابرو بماند

**

هی لا به لای رد شدنها سنگ خوردیم

از هیزها از بد دهنها سنگ خوردیم

در بین کوچه از جوان و کودکان و

بالای بام از پیر زنها سنگ خوردیم

**

مرد یهودی سوی چشمان مرا برد

خولی لگد زد نیمی از جان مرا برد

بابا! تلفظ کردن نام تو سخت است

بدجور مشت زجر دندان مرا برد

 

شاعر:سيد نيما نجاري

 

از شهر بی بابا بدم می آید اصلا

گاهی از این دنیا بدم می آید اصلا

از خار در صحرا بدم می آید اصلا

از نام بعضی ها بدم می آید اصلا

 

یک استخوان درد است بابا درگلویم

 

بر استخوانم ضربه دردی که می زد

آن سنگ دل در آن شب سردی که می زد

نیلی شد آن ناحیه ی زردی که می زد

شب بود دست مردِ نامردی که می زد...

 

با ضربه هایش آتشی تازه به رویم

 

در این سفر دارایی من حاصلم سوخت

آن قدر آتش بود که آب و گلم سوخت

از داغ پاهایم سراسر محملم سوخت

از ماجرای آن کنیزی که...دلم سوخت

 

عمه اجازه هست آن را هم بگویم؟

 

چشم عمو روشن که ما را خوار کردند

سیلی-لگد را دائما تکرار کردند

یک چشم را کور و یکی را تار کردند...

با ضرب سیلی تا مرا بیدار کردند

 

دیدم به روی نیزه هستی روبرویم

 

با باد آهی را به حسرت می کشم پس...

دستی به روی سر به سرعت می کشم پس...

از عمه جان خود خجالت می کشم پس...

از ریشه دردی بی نهایت می کشم پس..

 

شانه نزن با باد هم حتی به مویم

 

یا خون چکیده از من غم دیده یا اشک

آه است گاهی بغض گاهی بی صدا اشک

ای کوفه... ای شام بلا... ای کربلا...اشک

آن قدر گریه میکنم شاید که با اشک

 

خون لخته های دور لبها را بشویم

 

شاعر:حسین صیامی

مثل قدیم آمده ای باز در برم

با بوی سیب گیسوی خود در برابرم

 

مثل قدیم آمدی امّا نمی شود

تا سوی دامنت بِدوم پر در آورم

 

این چشم وانمی شود اما تو باز کن

سیرم ببین و بعد بگو وای مادرم

 

دستی برای شانه زدن نیست با تو و

زلفی برای شانه زدن نیست در سرم

 

من را ببر کنار عمویم که حس کنم

بر روی شانه های بلندش کبوترم

 

باید مرا شبیه خودت بوریا کنی

از بسکه زخم خورده ام از بس که پرپرم

 

شاعر:حسن لطفی

مهمان نميتواند عکس هاروببيند براي ثبت نام اينجا کليک کنيد

ابتاه يا حسين(ع)

بابا  بیا  که  خــواب  به  چشمم  نمی رود

یک  لحـظـه  از  نگاه  تو  یـــادم   نمی رود

 

شد گیــسویم سفید به  ما هم سری بزن

از  خانه ی  یزید  به  ما  هـــم  سری  بزن

 

تا  زنده ام  به  دور  تو  می گــردم   ای پدر

بایـد  تو  را  به  دسـت  می آوردم   ای پدر

 

اینجا  کسی  بدون تو خوابش نبرده  است

اصلاً کسی نمانده که سیلی نخورده است

 

عــمه به  جای تــک تــک ما تازیــانه خورد

عـــمه  برای  تــک تـــک  ما  تازیــانه خورد

 

بابا  ببیـــن  که  زجــر چه آورده بر ســـرم

از  مــــن  نمانده  غــیر نفــسهای آخـــرم

 

جرمـــم فـــقط بـهانه ی بابا گرفـــتن است

افتــادن  ز ناقــه  خودش  پا گـــرفتن است

 

آنجا  که  مـن ز  ناقه  زمین  خوردم  ای  پدر

گـــر  مادرت  نــبود  که می مــردم  ای  پدر

 

ســـیلی دســت زجــر که پیدام کرده است

دور از عــــمو یک عالــــمه دعوام  کرده است

 

موی   مــرا   کشـــــید  ســرم  درد  می کند

از  آن  لگـــد  که   زد  کمـــرم   درد   می کند

 

رویـــم  شبـــیه  صورت  زهـــرا  کبــود   شد

مویـــم  ســفید  قبــل  ســفر  که نبـــود شد

(صابر خراساني)

مهمان نميتواند عکس هاروببيند براي ثبت نام اينجا کليک کنيد

    ابتاه يا حسين(ع)

زود میپیچد به هر سو بویِ مویِ سوخته

بر مشامم ميرسد هر لحظه بویِ سوخته

 

رَدّی از سیلی نمیماند به رویِ آفتاب

محو میگردد کبودی‌هایِ رویِ سوخته

 

آبله سر وا کند میسوزد از هر قطره آب

کار ِ آتش میکند آب وضویِ سوخته

 

سعی ِ بیجا ميکند وضع ِ گره را کورتر

دستِ شانه میکَنَد از ریشه مویِ سوخته

 

جامه يِ آتش گرفته سخت میچسبد به تن

دردسر ساز است دفن و شستشویِ سوخته

 

سوخت لب‌هایت شبیه ِ موی و رویت نیمه شب

تا گرفتی بوسه‌ای از آن گلویِ سوخته

(محمد رسولي)

آئینه هستم تاب خاکستر ندارم

پروانه ای هستم که بال و پر ندارم

 

از دست نامردی به نام تازیانه

یک عضو بی آسیب در پیکر ندارم

 

تا اینکه گریان تو باشم در سحر گاه

در چشمهایم آنقدر اختر ندارم

 

چیزی که فرش مقدمت سازم در اینجا

از گیسوان خاکی ام بهتر ندارم

 

می خواستم خون گلویت را بشویم

شرمنده هستم من که آب آور ندارم

 

بر گوش هایم می گذارم دست خود را

شاید نبینی زینت و زیور ندارم

 

وقتی نمانده گیسویی روی سر من

گاری دگر باشانه و معجر ندارم

 

لب می گذارم روی لب هایت پدرجان

تا اینکه جانم را نگیری بر ندارم

 

شاعر:علی اکبر لطیفیان