اشعارشب چهارم محرم(روضه طفلان حضرت زینب(س)))

این دو سرباز به قربان اباعبدالله

 نذری گریه ی پنهان اباعبدلله

 

دائما بر لبشان بود که جان و تنمان

به فدای لب عطشان ابا عبدالله

 

کوه صبر است که تبریک به زینب گفته

 مانده ام در کف ایمان اباعبد الله

 

نکند پشت به اولاد حسین ابن علی

 هرکسی خورده کمی نان ابا عبد الله

 

اشک من شور حسینی است، نمک خورده اوست

 پر ز عشق است نمکدان ابا عبد الله

 

اولین کوچه گذر گاه حسن بود ولی

 نرسیدست به میدان ابا عبد الله

 

کرمش دست مرا تا به ابد میگیرد

 من به قربان دو دستان اباعبدالله

 

ذره هستیم ولی فخر به عالم کردیم

 گرد و خاکیم به دامان اباعبدالله

 

من نباشم که ببینم تک و تنها شده ای

 شده‌ام زار و پریشان اباعبدالله

 

رو سپیدم کن و این دسته گلم را بپذیر

 نظری کن به دلم،جان اباعبدالله

 

این دو اسماعیل را از خواهر خود کن قبول

 تا شوند اینجا بقربان اباعبدالله

 

جزئی از کرببلا ٬قسمتی از من هستند

 غزل کوچک دیوان اباعبدالله

 

مژده ای میرسد آخر به همه مشتاقان

 که محرم همه مهمان اباعبدالله

 

شیعه برپا، همگی منتظر دستوریم

 همگی گوش به فرمان ابا عبد الله

 

ایها الناس بدانید که این دایی ما

 شیر مردی است به عنوان ابا عبدالله

 

نوکری روز قیامت سر بالا دارد

 که شده بی سرو سامان اباعبدالله

 

نه فقط جان دو طفلان عقيله بلكه

 جان عالم سر پيمان اباعبدالله

 

من مسلمان شده ی دست امام حسنم

  مانده ام همچون مسلمان ابا عبد الله

 

شاعر:امیرحسام یوسفی

 مادر شهيد

 

 بغض نگاه خسته تان،اي مسيح من

 مانند سنگ ؛شيشه ي قلب مرا شكست

 دار و ندار زندگيم نذر خنده ات

غصه نخور،كه ارتش زينب هنوز هست

**

 در راه پاسداري آيين كردگار

 عمريست در كنار شما ايستاده ام

 اين بچه هاي دست گلم را زكودكي

 من با وضو و حب شما شير داده ام

**

 سرمست باده هاي طهورايي توأند

 شمشير دست هر دوشان تيز و صيقلي است

 پروانه وار منتظر اذن رفتنند

 رمز شروع حمله شان ذكر يا عليست

**

 اي پادشاه- تا تو رضايت دهي- ببين

 سربند ياعلي به سرخويش بسته اند

 برفوت و فن نيزه و شمشير واقف اند

 چون پاي درس ساقي لشگر نشسته اند

**

 عباس گفته: خواهرمن!مرحبا به تو

 اين مردهاي كوچك تو، شيرشرزه اند

 مبهوت سبك جنگ و رجزهايشان شدم

 شاگردهاي اول پرتاب نيزه اند

**

 گفتم به بچه هاي عزيزم كه تا ابد

غمگين زخم سينه ي يك ياس پرپرم

 تا آخرين نفس به عدو تيغ مي زنيد

 با نيت تلافي سيلي مادرم

**

 در آزمون صبر و محن، مادر شما

 با نمره ي قبولي تان گشت رو سپيد

 در دفتر كرامت من دست حق نوشت

اي دختر شهيد، شدي مادر شهيد

 

شاعر:وحید قاسمی

از زبان امام حسین:

 

دوباره در دل من خیمه‌ی عزا نزنید

نمک به زخم من و زخم خیمه‌ها نزنید

 

شکسته‌تر ز منِ پیر دیگر اینجا نیست

مرا زمین زده است اکبرم، شما نزنید

 

برای آنکه نمیرم ز شرم مادرتان

میان این همه لبخند دست و پا نزنید

 

خدا کند که بگوید کسی به قاتلتان

فقط نه اینکه دو بی‌کس، دو تشنه را نزنید

 

که در برابر چشمان مادری تنها

سر دو تازه جوان را به نیزه‌ها نزنید

 

شاعر:حسن لطفی

قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش

یک دم سپر شوند برای برادرش

 

خون عقاب در جگر شیرشان پر است

از نسل جعفرند و علی این دو لشکرش

 

این دو ز کودکی فقط آیینه دیده اند

آیینه ای که آه نسازد مکدرش

 

واحیرتا که این دو جوانان زینب اند

یا ایستاده تیر دو سر در برابرش؟

 

با جان و دل دو پاره جگر وقف می کند

یک پاره جای خویش و یکی جای همسرش

 

یک دست,گرم اشک گرفتن ز چشم هاش

مشغول عطر و شانه زدن دست دیگرش

 

چون تکیه گاه اهل حرم بود و کوه صبر

چشمش گدازه ریخت ولی زیر معجرش

 

زینب به پیشواز شهیدان خود نرفت

تا که خدا نکرده مبادا برادرش ...

 

زینب همان شکوه که ناموس غیرت است

زینب که در مدینه قرق بود معبرش

 

زینب همان که فاطمه از هر نظر شده است

از بس که رفته این همه این زن به مادرش

 

زینب همان که زینت بابای خویش بود

در کربلا شدند پسرهاش زیورش

 

گفتند عصر واقعه آزاد شد فرات

وقتی گذشته بود دگر آب از سرش

 

شاعر:سید حمید رضا برقعی

همچون غريبه با من دلخسته تا مكن

طفلان خواهرت ز سر خويش وا مكن

 

يكبار مي شود كه فداي غمت شوند

حالا كه وقتش آمده چون و چرا مكن

 

دو نوجوان زينب و اين قتلگاه تو

بي بهره ام ز قافله ي كربلا مكن

 

يك عمر بوده ام همه جا در كنار تو

سهم مرا ز سفره ي سرخت جدا مكن

 

يكبار كار من به تو افتاد يا اخا

رد قسم به عصمت خيرالنساء مكن

دوباره در دل من خیمه‌ی عزا نزنید

نمک به زخم من و زخم خیمه‌ها نزنید

شکسته‌تر ز منِ پیر دیگر این جا نیست

مرا زمین زده است اکبرم، شما نزنید

برای آن که نمیرم ز شرم مادرتان

میان این همه لبخند دست و پا نزنید

خدا کند که بگوید کسی به قاتلتان

فقط نه این که دو بی‌کس، دو تشنه را نزنید

که در برابر چشمان مادری تنها

سر دو تازه جوان را به نیزه‌ها نزنید

مهمان نميتواند عکس هاروببيند براي ثبت نام اينجا کليک کنيد

بهترین بنده ی خدا زینب

هل اتی زینب ، انمّا زینب

ریشه ی صبر انبیا زینب

زینبا زینبا و یا زینب

بانی روضه های غم زینب

تا ابد مبتلای غم زینب

گفت ای مصطفای عاشورا

ای فدای تو زینب کبری

تو علی هستی و منم زهرا

پس فدای تمام پهلوها

سر خواهر فدای این سر تو

همه ی ما فدای اکبر تو

گفت ای شاه ما اجازه بده

حضرت کربلا اجازه بده

جان این بجه ها اجازه بده

جان زهرا اجازه بده

قبل از آنکه سر تو را ببرند

این سر خواهر تو راببرند

من هوای تو را به سر دارم

به هوای تو بال و پر دارم

از غریبی تو خبر دارم

دو پسر نه ، دو تا سپر دارم

زحمتم را بیا به باد مده

اشتیاق مرا به باد مده

در دل خیمه خسته اند این دو

سر راهت نشسته اند این دو

دل به لطف تو بسته اند این دو

با بزرگان نشسته اند این دو

این دو با یار تو بزرگ شده اند

با علمدار تو بزرگ شده اند

در کرم سائلی به دست آور

زین دو تا حاصلی به دست آور

سپر قابلی به دست آور

تا توانی دلی به دست آور

دل شکستن هنر نمی باشد

نظرت هم اگر نمی باشد

ای فدایت تمامی سرها

سر چه باشد به پای دلبرها

از چه در اشتیاق خواهر ها

تو نظر می کنی به دیگرها

آخرش یا اجازه می گیرم

یا همین کنج خیمه می میرم

ای برادر اشاره ای فرما

ذوقشان را نظاره ای فرما

رد مکن راه چاره ای فرما

لااقل استخاره ای فرما

شاید این بچه های من بروند

شاید این دو به جای من بروند

زار و گریان مکن مرا جانا

ردّ احسان مکن مرا جانا

مو پریشان مکن مرا جانا

باز طوفان مکن مرا جانا

ورنه نیزه به دست می گیرم

جان هر آنچه هست می گیرم

تو اگر مبتلا شوی چه کنم ؟

پیش چشمم فدا شوی چه کنم ؟

پیش من سر جدا شوی چه کنم ؟

کشته ی زیر پا شوی چه کنم؟

وای اگر حنجرت شکسته شود

پیش من پیکرت شکسته شود