اشعارشب یازدهم محرم-شام غریبان اربابم حسین واشعارورودکاروان به کوفه-امان ازدل زینب

گفتم اگر سرت نبود پیکر تو هست

مادر اگر که نیست ولی خواهر تو هست

 

اما چه پیکری که چه راحت بلند شد

دیدم که عضوهات به یک نقطه بند شد

 

روی زمین به فاصله افتاده پیکرت

حتما به دست حرمله افتاده پیکرت

 

صحبت به سمت نیزه کنم یا به قتله گاه

رویم کدام سوی کنم شاه بی سپاه

 

تا صبح روی خاک پر از رد پا شوی

ترسم که با نسیم سحر جا به جا شوی

 

حلق تو را همینکه سر نیزه دوختند

قیمت گذاشتند و پس از ان فروختند

 

دعوا سر تو شدت سختی گرفته است

ما بینشان رقابت سختی گرفته است

 

معلوم میشود چقدر بد شکسته ای

از نیزه ای به نیزه دیگر نشسته ای

 

آواز سنگ هر چقدر رنج اور است

اما صدای نعلِ نویِ اسب بدتر است

 

ترکیب عضوهای تو را بخش میکنند

این اسب ها حسینِ مرا پخش میکنند

 

حسن کردی

 

ای صبرتو چون کوه در انبوهی از اندوه

طوفان بر آشفته ی آرام وزیده

ای روضه ترین شعرغم انگیز حماسه

ای بغض ترین ابر به باران نرسیده

 

ای کوه شبیه دلت و چشم تو چون رود

هرروز زمانه به غمت غصه ای افزود

غم درپی غم درپی غم درپی غم بود

ای آنکه کسی شکوه ای از تو نشنیده

 

من تاب ندارم که بگویم چه کشیدی

تا بشنوم آن روضه و آن داغ که دیدی

تو در دل گودال چه دیدی چه شنیدی ؟

که آمده ای با دل خون قد خمیده

 

نه دست خودم نیست که شعرم شده مقتل

شد شعر به یک روضه ی مکشوف مبدل

نه دست خودم نیست خدایا چه بگویم؟

این بیت رسیده ست به رگ های بریده

 

این کرب و بلا نیست مدینه ست در آتش

شد باز درون دل تو شعله ور آتش

در خیمه کسی هست ولی خیمه در آتش

ای آنکه شبیه تو کسی داغ ندیده

 

این قافله ی توست سوی کوفه روان است

برنیزه برای تو کسی دل نگران است

شکر است که تا شام فقط ورد زبان است

رفتید دعا گفته و دشنام شنیده

 

 

سخت است که بنویسم دستان تو بسته ست

مانند دلت قد تو چندی ست شکسته ست

قد تو شکسته ست نماز تو نشسته ست

من ماندم و این شعر و گریبان دریده

 

سید محمد رضا شرافت

زیبا هلال یک شبه،ای سایه سرم

بالا نشته ای مرا می کنی نگاه

عالم همه پناه به نام تو میبرند

حالا ببین که خواهرتوگشته بی پناه

**

تو قرص ماه بودی و حالا شدی هلال

دیشب مگر چگونه شبت کرده ای سحر

روی تو سوخته چونان روی مادرم

خاکستر است لای همه گیسوان  سر

**

عمری سرم به سینه ات آرام میگرفت

حالا تو روی نیزه و من بین محملم

هربار نیزه دار ، سرت چرخ می دهد

با هر تکان نیزه تکان می خورد دلم

**

از بعد قتلگاه که دیدم به چشم خود

زخمی شده دو گونه تو در وضوی خاک

دامن گرفته ام پی رأس تو هرقدم

تا که نیفتی از سر نیزه به روی خاک

**

عمری ندیده است کسی سایه مرا

حالا ببین که رنج و بلا یاورم شده

شاه نجف کجاست تماشا کند مرا

این آستین کهنه حجاب سرم شده

 

قاسم نعمتی

ای نیزه دار ؛ آینه بر نیزه میبری؟

خواهی چگونه از وسط شهر بگذری

 

از کوچه های خلوت آنجا عبور کن

خوب است اندکی به ابالفضل بنگری

 

کمتر بخند قاری قرآن دلش شکست

بر آیه ها قسم که تو بی دین و کافری

 

دیگر بس است نیزه خود را زمین مکوب

تو از یهودیان محل سنگ دل تری

 

دیدی حسین فاطمه خیر کثیر داشت

حالا تو صاحب دو سه تا کیسه زری

 

با رقص نیزه پدرم قصد کرده ای

در پیش چشم عمه لجم را در آوری؟

 

داری گل سری که عمویم خریده است

بی آبرو برای که سوغات میبری؟

 

حس میکنم به دختر خود قول داده ای

از کربلا براش دو خلخال میبری

 

وحید قاسمی

قرآن بخوان از روي نيزه دلبرانه

ياسين و الرحمان بخوان پيغمبرانه

 

قرآن بخوان تا خون سرخت پا بگيرد

همچون درخت روشني در هر کرانه

 

بايد بلرزاني وجود کوفيان را

قرآن بخوان با آن شکوه حيدرانه

 

خورشيد زينب شام را هم زير و رو کن

قرآن بخوان با لهجه اي روشنگرانه

 

کوثر بخوان تا رود رود اينجا ببارم

در حسرت پلک کبودت خواهرانه

 

قرآن بخوان شايد که اين چشمان هرزه

خيره نگردد سوي ما خيره سرانه

 

اما چه تکريمي شد از لب هاي قاري

تشت طلا و بوسه هاي خيزرانه

 

گل داده از اعجاز لب هاي تو امشب

اين چوب خشک اما چرا نيلوفرانه

 

در حسرت لب هاي خشکت آب مي‌شد

ريحانه ات با التماسي دخترانه

 

آن شب که مي‌بوسيد چشمت را سه ساله

خم شد ز داغت نيزه هم ناباورانه

 

از داغ تو قلب تنور آتش گرفته

تا صبح با غمناله هايي مادرانه

 

یوسف رحیمی

سبز است باغ آینه از باغبانی‌ات

گل کرد شوق عاطفه از مهربانی‌ات

 

از بس که خار خاطره بر پای تو نشست

چشم کسی ندید گل شادمانی‌ات

 

حتی در آن نماز شبی که نشسته بود

پیدا نشد تشهدی از ناتوانی‌ات

 

آن‏جا که روز کوفه ز رزم تو شام بود

شوق حماسه می‌چکد از خطبه‏خوانی‌ات

 

امّا شکست خطبه‏ی پولادی تو را

بر نیزه آیه‌های گل ناگهانی‌ات

 

با آن سری که در طبق آمد، شبی بگو

لبریز بوسه باد لب خیزرانی‌ات

 

عمر سه ساله صبر دل از لاله می‌گرفت

آتش نمی‌زنیم به داغ نهانی‌ات

 

جواد محمدزمانی

ای قامت همیشه تر از قبل استوار

ای بانوی نجابت و ای بانوی وقار

 

روشن ترین آینه ها بر جبین تو

قد می کشد ز هر نفست قامت بهار

 

زیباترین حادثه ها با تو هم قرین

زیبا ترین جلوه حق از تو آشکار

 

تو در بهشت و آینه ها هم جوار تو

اما هنوز چشم تو گریان و سوگوار

 

بغض رسایت آینه ها را به هم تنید

در فصل سنگ و آینه و داغ و انکسار

 

بگذار از صلابت تو کوه بشکند

ای بانوی همیشه تر از پیش استوار

 

حسن بلبلی

 

زن بود مثل مرد اما حرف میزد

پر جوش و غوغا مثل دریا حرف میزد

 

بر مردی خود کوفیان شک کرده بودند

مثل تمام مردها تا حرف میزد

 

از بغض های در گلو ترکیده میگفت

از زخم های عشق حتی حرف میزد

 

راز حضور اهرمن را فاش میکرد

وقتی که از عشق اهورا حرف میزد

 

گویی علی در پیکر او زنده میشد

از بس که زینب مثل بابا حرف میزد

 

حامد صافی قهدریجانی

تفسير سرخ

 

 اينان كه سنگ سوي تو پرتاب مي كنند

 بي حرمتي به آينه را باب مي كنند

 

 در قتلگاه،آن جگر تشنه ي تو را

 با مشك هاي آب خنك،آب مي كنند

 

 لب هاي خشك نيزه ي خود را حراميان

 از خون سرخ توست كه سيراب مي كنند

 

 عكس سر بريده ي عباس را به ني

 در چشم هاي اهل حرم قاب مي كنند

 

 با نوحه ي رباب و تكان دادن سنان

 شش ماهه ي تو را سر ني خواب مي كنند

 

 اين آسمان شب زده را اي هلال عشق

 هفده ستاره گرد تو جذاب مي كنند

 

 هفده ستاره معتكف چشم هايتان

 سجده به سمت قبله ي مهتاب مي كنند

 

 هفده ستاره با كلماتي ز جنس اشك

 تفسير سرخ سوره ي احزاب مي كنند

 

وحید قاسمی

آورده ام در شهرتان خاکسترم را

آیات باقیمانده ی بال و پرم را

 

آورده ام ای کوچه های نا مسلمان

مومن ترین فریاد های حنجرم را

 

دیشب مراعات حسینم را نکردید

در کوفه وا کردید پای مادرم را

 

من آیه هایی در حجاب نور هستم

خالی کنید ای چشم ها دور و برم را

 

نذر سر این کعبه ی بالای نیزه

درشهرتان خیرات کردم زیورم را

 

من یک نفر در دو تنم اما دو روز است

از دست داده ام نیمه ای از پیکرم را

 

یک نیمه ام را روی دست نیزه بردید

در محمل بی پرده نیم دیگرم را

 

اما به توحید نگاهم روی نیزه

زیبا تر از هر روز دیدم دلبرم را

 

علی اکبر لطیفیان

وقتی نگاه شهر پر از سنگ می شود

بشکستن هر آینه فرهنگ می شود

 

بیچاره من که عابر این شهر کینه ام

از هر طرف نصیب سرم سنگ می شود

 

بر سبزی بهار اینجا امید نیست

وقتی جفا به جای وفا رنگ می شود

 

اینجا درخت وقت ثمر، نیزه می دهد

اینجا کمیت عاطفه ها لنگ می شود

 

اینجا صدای پتک هر آهنگری چه خوب

با سم اسب جنگ هماهنگ می شود

 

آوای گریه های غریبانه ی دلم

در گوش شهر کوفه خوش آهنگ می شود

 

بر زلفهای دختر بابا ئی ات حسین

هر دست جای شانه زدن چنگ می شود

 

موسی علیمردانی