اشعاری به مناسبت ماه محرم

[yalda73]

بابا نبودی بعد تو بال و پرم ریخت

آتش گرفتم سوختم برگ و برم ریخت

بابای خوبم تا تو بودی خیمه هم بود

تا چشم بستی دشمنت سوی حرم ریخت

عمه صدا میزد همه بیرون بیایید

جاماندم و آتش به روی چادرم ریخت

بابا، عمو، داداش، عموزاده، کجایید؟

مشتی حسود بد دهن دور و برم ریخت

چشمم، سرم، دستم، کف پاها و پهلوم ...

بابا سپاهِ درد روی پیکرم ریخت

موهای من بابا یکی هست و یکی نیست

ازبس که دست و سنگ و آتش بر سرم ریخت



هم گوشواره هم النگوی مرا برد

میخواست معجر را برد موی مرابرد



باسر رسیدی پس چرا پیکر نداری؟

تو هم که جای سالمی در سر نداری!

این موی آشفته چرا شانه نخورده؟

بابا بمیرم من مگر دختر نداری؟

مثل خودم خیلی مصیبت ها کشیدی

اما تو مَردی و غم معجر نداری

قرآن نخوان بر روی نیزه، می زنندت

بنشین به زانویم اگر منبر نداری

هربارکه رفتی سفر چیزی خریدی

بابا از آن سوغات ها دیگر نداری؟

شاعر: داود رحيمي

ازدحام گودال

دور گودال ازدحام شده

نگرانم ازین شلوغی ها

صبر کن آمدم عمو جانم

من بمیرم که مانده ای تنها



پدر من همان کسی است که شد

در مدینه عصای مادر تو

زاده ی مجتبایم و امروز

من سپر می میشوم به پیکر تو



تا رسیدم شکسته بود سرت

کاش بهتر دویده بودم عمو

جلوی سنگ را گرفته بودم اگر_

بهتر از این پریده بودم عمو



صبر کن با کنار پیرهنم

خاک و خون از رخ تو پاک کنم

جان عبداللهت اجازه بده

نیزه ها را یکی یکی بکنم



چه بلایی سر تو آوردند؟

دست و پا و گلو، سر و دهنت...

هرچه کندم هنوز هست! مگر

چقَدَر نیزه بوده در بدنت؟



نیزه و تیرها تمام که شد

تازه وقت کلوخ و سنگ شده

تو نفس می زنی هنوز اما

سر پیراهن تو جنگ شده



آی نامرد بی حیا بس کن

جان من رابگیر عمو را نه

تیغ از حنجر عمو بردار

دست من را ببر گلو را نه



روی زانو نشست حرمله، باز

دلم از خنده های تلخش سوخت

تن من از تنت جدا شده بود

تیر او آمد و مرا به تو دوخت

شاعر: داود رحيمي

ای عصای پیری ام

هی تو را گم میکنم / درشلوغی ها تورا من بارها گم میکنم

برزمین می افتی و... / آسمانم را به زیردست وپا گم میکنم

بزم برپاکرده اند / پیکرت را بین تیر و نیزه ها گم میکنم

بادهان غرق خون / تو تبسم میکنی من دست وپاگم میکنم

برگهای لاله را / درمیان خارهای کربلا گم میکنم

چیدمت روی عبا / بازاعضای تورا بین عبا گم میکنم

ای عصای پیری ام / بین چوب وکعب نی آخرتوراگم میکنم

شاعر: داود رحيمي

گهواره نيست

حالم خراب است / بدجوراوضاعم پریشان رباب است

ارباب جانم / میدانم ازاین روضه هاقلبت کباب است

تقصیرمن نیست / نام رباب است وغزالم باطناب است

بعدازمدینه / دیگرجسارت برزنان درکوفه باب است

توروی نیزه / ناموستان آواره ی دشت وخرابه است

می مردم ای کاش / جای رباب وخواهرت بزم شراب است؟

بازارشامی! / این واژه دردآورترین نوع عذاب است

حالم خراب است / حالم خراب ازقصه ی طفل رباب است

گهواره که نیست / آهسته تر!اصغربه روی نیزه خواب است

شاعر: داود رحيمي

دست هایت بین راه... / هرقدم تاعلقمه ارباب میریزدبه هم

آب میریزد به هم / دست در دریا زدی مهتاب میریزدبه هم

رود پرجوش وخروش / ازتلاطم های تومرداب میریزدبه هم

چشم هایت قاب عشق / حیف! باتیرسه شعبه قاب میریزدبه هم

باعمودآهنین / هم سر و هم گیسوی پرتاب میریزدبه هم

دست هایت بین راه... / هرقدم تاعلقمه ارباب میریزدبه هم

ای پناه خیمه ها / می روی بعدازتو دیگرخواب میریزدبه هم

گرنباشی در حرم / معجر و موی سرو جلباب میریزدبه هم

شاعر: داود رحيمي

همه ی دشت پر است از همه جای بدنت

اینهمه زخم چرا ریخته روی بدنت؟

جای یک بوسه نماند از کف پا تا دهنت

چون رکاب دهنت خرد شده، ساخته اند

با سرِ نیزه رکابی به عقیق یمنت

تا تو می آیی علی خطبه ای آغاز کنی

می پرد سرفه و خونابه میان سخنت

تو کجا نیستی ای عشق که پیدات کنم؟

همه ی دشت پر است از همه جای بدنت

مثل یک آینه ی خردشده ریخته ای

کل صحرا متلألؤ شده از نور تنت

رفته ای در وسط معرکه و خنجر و سنگ

سبقت از تیر گرفتند برای زدنت

زرهت پاره شده پیرهنت پاره تر است

قطعات بدنت پاره تر از پیرهنت

دلهره دارم علی جان، متلاشی نشوی؟

دردسر می شود این پا به زمین کوفتنت

چاره ای نیست قرار است که اکبر نشوی

می نشینم که ببینم علی اصغر شدنت

زنده کرد عمه ی تو خاطره ی مادر من

تو کمک کن ببرش مثل عموجان حسنت

سر تو بر سرِ نی همسفر باد شده

پرچم قافله شد زلف شکن در شکنت



غزل من! شده ای مثنوی طولانی

شعر تقطیع شده! خون چکد از تن/ تتن / ـَت

شاعر: داود رحيمي

کافیست نیزه ...

حاشاندارد / بین شمامردانگی معنا ندارد

کافیست نیزه / این پیکرصدپاره دیگرجاندارد

برخیزنامرد / این سینه تاب چکمه هایت راندارد

اُف برشماها / یک کهنه پیراهن دگر دعوا ندارد

قوت گرفتید / حالاکه دیگر خیمه ها آقاندارد

غیرت ندارید؟ / حمله به زنها اینهمه غوغاندارد

ای بی مروت / سیلی نزن این بچه را، بابا ندارد

شاعر: داود رحيمي

ماه شب های سیاهم...

بازویت را به زمین میکِشی و میکُشی ام

این چنین پازدنت، پازده بر دلخوشی ام

ای علمدار رشیدم چه به هم ریخته ای!

دست و پا میزنی و غم به دلم ریخته ای

سرو بودی همه ی برگ و برت زرد شدند

تا که دستان تو افتاد همه مرد شدند!

چه کس اینگونه به خود حقِّ جسارت داده؟

به روی قرص قمر ردِّ عمود افتاده

دستت افتاده و یک تیر به چشمت زده اند

نقش بر خاک شدی و همه شان آمده اند

بلبل خوش سخنم بال و پرت ریخته اند

روبهان شیر شدند و به سرت ریخته اند

ماه شب های سیاهم به چه روز افتادی؟

همه ی پشت و پناهم به چه روز افتادی

سرو رعنای برادر چقدر خم شده ای!

شاه شمشاد قدان!خردشدی، کم شده ای

جانِ داداش بیا قلب حرم را نشکن

قوّت زانوی زینب! کمرم را نشکن

آب اگر ریخت عزیزم به فدای سرِ تو

کمر من شد اگر خم به فدای سر تو

تو اگر آب نیاری هم عزیزی عباس

و اگر دست نداری هم عزیزم عباس

هیچ کس آب نمیخواست فقط خیمه بیا

دختر فاطمه تنهاست فقط خیمه بیا

تو بمانی همه ی قوم سرم میریزند

پاشو عباس، نباشی به حرم میریزند

قسمت می دهم ای یار بیا برگردیم

جان شش ماهه!علمدار بیا برگردیم

ترسم این است بمانی تو و تکرار شود

کوچه و سیلی و دیوار... بیا برگردیم

خواهر غم زده ام باز بلا می بیند

می برندش سوی بازار بیا برگردیم

خیمه بی پشت و پناه است رقیه تنهاست

پسر حیدر کرار بیا برگردیم

جان عباس به من رحم کن و خیمه بیا

قسمت می دهم ای یار بیا برگردیم

شاعر: داود رحيمي

آقاي غريب

از کوفه سلاح و سنگ و تیر آوردند

یک بغض نهفته از غدیر آوردند

دیدند کسی دور و برش نیست، زدند

آقای مرا غریب گیر آوردند

داود رحيمي

من بهشت و جهنمم با توست، گریه و خنده و غمم با توست

روسیاهم ولی تو را دارم ، ناله های مرا جواب بده

بی کس و کارم و گرفتارم ، سر و سامان به این خراب بده

از وجودم گناه می بارد ، پیکرم بوی معصیت دارد

کمکم کن شبیه "جون" شوم خوشبویم کن کمی گلاب بده

مثل حر و زهیر و مثل ایاز تو خرابم کن و دوباره بساز

نمی از کوثر و کمی هم خاک از وجود ابوتراب بده

من بهشت و جهنمم با توست، گریه و خنده و غمم با توست

تو حساب و کتاب و میزانی تو به این گریه ها ثواب بده

در ازای خودم خودت را و در ازای سرو حرم بده و ...

مستی ام را کمی زیاد کن و از می کوثری شراب بده

آخرش می خری مرا یا نه؟ کربلا می بری مرا یا نه؟

جان مولا چه می کنی آخر؟ کم به این نوکرت عذاب بده

اصلا آقا نبر تو مختاری، اختیار سرِ مرا داری

جان من را بگیر و در عوضش به دو چشمم دو قطره آب بده

بد حسابم ولی به نام شما من قسم می خورم که خوب شوم

امتحانش ضرر ندارد که فرصتی هم به بد حساب بده

شاعر: داود رحيمي