اشعاری به مناسبت ماه محرم

بابا نبودی بعد تو بال و پرم ریخت

آتش گرفتم سوختم برگ و برم ریخت

بابای خوبم تا تو بودی خیمه هم بود

تا چشم بستی دشمنت سوی حرم ریخت

عمه صدا میزد همه بیرون بیایید

جاماندم و آتش به روی چادرم ریخت

بابا، عمو، داداش، عموزاده، کجایید؟

مشتی حسود بد دهن دور و برم ریخت

چشمم، سرم، دستم، کف پاها و پهلوم ...

بابا سپاهِ درد روی پیکرم ریخت

موهای من بابا یکی هست و یکی نیست

ازبس که دست و سنگ و آتش بر سرم ریخت



هم گوشواره هم النگوی مرا برد

میخواست معجر را برد موی مرابرد



باسر رسیدی پس چرا پیکر نداری؟

تو هم که جای سالمی در سر نداری!

این موی آشفته چرا شانه نخورده؟

بابا بمیرم من مگر دختر نداری؟

مثل خودم خیلی مصیبت ها کشیدی

اما تو مَردی و غم معجر نداری

قرآن نخوان بر روی نیزه، می زنندت

بنشین به زانویم اگر منبر نداری

هربارکه رفتی سفر چیزی خریدی

بابا از آن سوغات ها دیگر نداری؟

شاعر: داود رحيمي

حضرت شراب

ساقي دريغ كرده ز من باده هاي ناب

مخمور باده هاي توام حضرت شراب

دنيا عجيب پشت مرا گرم كرده است

با عشوه هاي وسوسه انگيز يك سراب

من هم مقيم ميكده ات مي شوم! بريز

يك جرعه "هفت ساله" برايم شراب ناب

با من بگو تو درد دلت را عزيز دل

با من بگو چگونه شده خانه ات خراب؟

با من بگو ز عشق نخستين عالمين

با من بگو كه مُردم از اين شور و اضطراب

گفتي حسين بند دلم پاره شد! كدام؟

گفتي حسين اشرف اولاد بوتراب

گفتي حسين ميكده در غم نشست و بعد

منبر بپا شد و اينگونه شد خطاب

عالم فداي ناله "هل مِن مُعين" تو

عالم فداي تشنه شهيد نخورده آب

عالم فداي اباالفضل و اكبرت

عالم فداي طفل رضيع ‌اصغر رباب

عالم فدای خواهر مظلومه ات حسین

عالم فداي گيسوي از رنگ خون خضاب

بايد جدا شود ز تو اين خواهرت ولي

هر قدر بوسه زد، دل زينب نشد مجاب

پس روي نيزه نشستي!؟ چه خوب شد

همراه زينبي سر نيزه چو آفتاب

هفده ستاره دور سرت چرخ مي زنند

بر روي ني چه كسي ديده ماهتاب

اي واجب الاجابه بگو پس چرا نشد

"امن يجيب" خواهرتان زود مستجاب؟

ساقي بس است طفره نرو... ساده تر بگو

بعد از حسين خانه شادي شود خراب...


شاعر: فياض هوشيار پارسیان

همه ی زندگیم مال شما

قسم به ناله داد از فراق دیرینم

به آب رفتن چون شمع پلک غمگینم

به تیشه های چو فرهاد چشم مسکینم

کبوتر قفس عشق چند "شیرینم"

کبوتری که به "شوق اسارتش" زنده است

و در میان قفس با "ارادتش" زنده است

...

دو چشم زخمی من آبشارتان، ای کاش

دل شکستنی ام بی قرارتان، ای کاش

اگر بناست بمیرم... کنارتان ای کاش

و زیر سنگ لحد در جوارتان... ای کاش

و البته که شما اغنیای بازارید

دلی شکسته اگر آورم! خریدارید

...

قناری حرمم زنده با خیال شما

نفس نفس همه ی زندگیم مال شما

زیاد درد کشیدم، پی وصال شما

اگر شکسته سفال دلم... حلال شما

شاعر: مهدي عبدالكريمي

زخم سر

عاقلا طعنه بر این زخم سر من نزنید

این چنین سنگ بر این بال و پر من نزنید

تا نفس هست مرا گریه کن و لطمه زنم

سر زینب به سلامت سر خود می شکنم

درون قالب شش گوشه یک غزل دارد

هنوز شوق تو بارانی از غزل دارد

نسیم یک سبد آیینه در بغل دارد

خوشا به حال خیالی که در حرم مانده

و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد

به یاد چایی شیرین کربلایی ها

لبم حلاوت "احلی من العسل" دارد

چه ساختار قشنگی شکسته است خدا

درون قالب شش گوشه یک غزل دارد

بگو چه شد که من اینقدر دوستت دارم؟

بگو محبت ما ریشه در ازل دارد

غلامتان به من آموخت در میانه ی خون

که روسیاهی ما نیز راه حل دارد.

شاعر : سیدحمیدرضا برقعی

مجنونم و ...

گويا كه فلك دور سرم مي گردد

عالم همگي گرد حرم مي گردد

مجنونم و مِي خوردم و از بس مستم

بين الحرمين دور سرم مي گردد

محمداسدالهی

هواي ديدن شش گوشه
800x600

اين ديده اي كه اشك، روان گشته از برش

دارد هواي ديدن شش گوشه در سرش

گر يار كند نظري بر غم دلم

من هم كنم نثار، جان در برابرش

آيا شود كه يك شب جمعه به كربلا

مهمان شوم به سفره ي احسان مادرش

من دل خوشم فقط به يك ياحسين خويش

كي مي شود رسم به سراي مطهرش

اميد دارم از سر لطفي به يك نگاه

جان را كنم فدا به رهش، همچو اكبرش
خواهم چو او تشنه بميريم كه ذره اي

حسي كنم ز تشنگي كام اصغرش

اي كاش تذكره ي كربلاي من

امضا شود به دست تواناي دخترش

روزي ما خورده گره با سرشگ و غم

با ياد غصه ي جانسوز خواهرش

آن خواهري كه جان تمامي كائنات

باشد فداي ذره اي از خاك معجرش

اي صاحب كرم كرمي كن كه قسمتم
گردد طواف، دور ضريح برادرش
شاعر: علیرضا نوروزی

لحظه های رویایی

چه می شود که مجال عبادتی می شد

نصیب حلقه به گوشت لیاقتی می شد

قدیم ها که کمی صاف و ساده تر بودم

پس از شکستن دل استجابتی می شد

چه خوب چشمه ی چشمم همیشه جاری بود

همین که محضرتان عرض حاجتی می شد

زمان شور حسینی شعور غالب بود

میان سینه زنی ها کرامتی می شد

خلاف حالت امروز طعم نان شبم

شبیه طعم غذاهای حضرتی می شد

به زیر بیرق عباس(ع) قد کشیدم من

همیشه فرصت عرض ارادتی می شد

به این گدای شکسته هنوز امیدی هست

اگر که قسمتم آقا زیارتی می شد

من و تو و حرم و لحظه های رویایی

میان شاه و گدا گر رفاقتی می شد...

شرط عشق

شاعر : هاشم وفایی

پیش از آنی که عزادار محرم باشی
سعی کن در حرم دوست تو محرم باشی

خاک از حُرمت شش گوشه او حُرمت یافت
گر شوی خاک رهش قبله عالم باشی

منزلت نیست تو را بی مدد مهر حسین
گرچه موسی شوی و عیسی مریم باشی

گرچه نیکوست به اندوه و غمش ناله زدن
سعی کن زینت این روضه و پرچم باشی

همره زمزم اشکی که تو را بخشیدند
می توان مُحرم بیت الله اعظم باشی

شادی هر دو جهانت به خدا تأمین است
گر در این ماه عزا همسفر غم باشی

صاحب بزم حسین است، علی و زهرا
نکند غافل از این محفل ماتم باشی

به همان دست و سر و سینه مجروح قسم
شرط عشق است بر این زخم تو مرهم باشی

پیراهن محرم

شاعر : رضا جعفری

این چشم‌ها برای که تبخیر می‌شود ؟
این حلقه‌ها برای چه زنجیر می‌شود ؟

پیراهن محرم من را بیاورید
دارد زمان هیئت من دیر می‌شود

با روضۀ حسین نفس تازه می‌کنم
وقتی هوای شهر نفس گیر می‌شود

می‌آیم از کدورت و اشک عزای تو
سرچشمۀ طهارت تصویر می‌شود

من دستمال گریۀ خود را نشسته‌ام
چون آب هم به نام تو تطهیر می‌شود

اشک تو تا همیشه جوان می‌چکد حسین
چشم من است اینکه چنین پیر می‌شود

من تازه تشنه می‌شوم و گریه می‌کنم
وقتی ز گریه چشم همه سیر می‌شود

ایمان به دست معجزۀ غم بیاورید
پیغمبری که باعث تکفیر می‌شود

این قطره نیست آینۀ توست یا علی
در اشک ما حسین تو تکثیر می‌شود

بوی یاسمن

شاعر : حسنا محمدزاده

از چه بگويم؟! از بدن هايي که مي‌دانيد؟
از اسب ها و تاختن هايي که مي‌دانيد؟

از سروهاي بر زمين افتاده بي جان؟
يا حمله ي هيزم شکن هايي که مي‌دانيد؟

اينجا کبوترها اسير چنگ شاهينند
هر گوشه با پرپر زدن هايي که مي‌دانيد

هر لحظه روشن مي‌شود چشم و دل يعقوب
با تکه تکه پيرهن‌هايي که ميدانيد

هفتاد کوچه آن طرف تر مي‌رود فردا
بوي بهار ياسمين‌هايي که مي‌دانيد

فردا به جاي سر، جوانه مي‌زند خورشيد
از آسمان سرخ تن‌هايي که مي‌دانيد

بر باد خواهد رفت خواب کاه‌ها يک روز
با کوه صبر شير زن‌هايي که مي‌دانيد

هر بار با پيراهني نو مي‌کند جلوه
کهنه نخواهد شد سخن‌هايي که مي‌دانيد