اشعاری به مناسبت ماه محرم

بابا نبودی بعد تو بال و پرم ریخت

آتش گرفتم سوختم برگ و برم ریخت

بابای خوبم تا تو بودی خیمه هم بود

تا چشم بستی دشمنت سوی حرم ریخت

عمه صدا میزد همه بیرون بیایید

جاماندم و آتش به روی چادرم ریخت

بابا، عمو، داداش، عموزاده، کجایید؟

مشتی حسود بد دهن دور و برم ریخت

چشمم، سرم، دستم، کف پاها و پهلوم ...

بابا سپاهِ درد روی پیکرم ریخت

موهای من بابا یکی هست و یکی نیست

ازبس که دست و سنگ و آتش بر سرم ریخت



هم گوشواره هم النگوی مرا برد

میخواست معجر را برد موی مرابرد



باسر رسیدی پس چرا پیکر نداری؟

تو هم که جای سالمی در سر نداری!

این موی آشفته چرا شانه نخورده؟

بابا بمیرم من مگر دختر نداری؟

مثل خودم خیلی مصیبت ها کشیدی

اما تو مَردی و غم معجر نداری

قرآن نخوان بر روی نیزه، می زنندت

بنشین به زانویم اگر منبر نداری

هربارکه رفتی سفر چیزی خریدی

بابا از آن سوغات ها دیگر نداری؟

شاعر: داود رحيمي

می روم امّا بدان جانم کنارت مانده است
تا قیامت یا اخا، دل بیقرارت مانده است
گر چه این گلبرگ ها را می برند از گلشنت
غم مخور یک باغ پرپر در کنارت مانده است
می روم با ساربان همراه خسته کاروان
دست یاران بسته امّا اقتدارت مانده است
بر گلویت جای بوسه، کار خود را کرده است
لااقل بر حنجرت جای زیارت مانده است
جسم خورشیدیت ای سالار زینب شد کبود
بسکه این عریان بدن زیر حرارت مانده است
کوفه در راه است و ما آماده ی آوارگی
روز روشن رفته امّا شام تارت مانده است
هر یکی از دختران با دیگری نجوا کند:
روی گوشت جای زخم گوشوارت مانده است
وقت توزیع غنائم هستی ام تقسیم شد
در حرم امّا صدای شیرخوارت مانده است
بردن نام شریفت جرم زینب شد ولی
با دعای خواهر شب زنده دارت مانده است
نعش های پاره و عریان و بی سر جای خود
بر غم ما خنده های نیزه دارت مانده است
خطبه هایت گر چه این جا سنگباران شد ولی
ترجمان خطبه های آشکارت مانده است
ای تنت با خاک یکسان از هجوم اسب ها
هر طرف عضوی ز نعش خاکسارت مانده است
ای تمام آرزوی انبیا و اولیاء
رفتی و عالم هماره داغدارت مانده است
مانده بر لب نغمه ی یا لیتنا کنّا معک
عقده بر دل ها از این ترک مزارت مانده است
شاعر : محمود ژولیده


منبع: محرم | پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام

عمه جان دیشب به لب آوای دیگر داشتیم
سایه مهر پدر پیوسته بر سر داشتیم
تا که بابا بود از دشمن به دل بیمی نبود
گرچه از سوز عطش ما دیده تر داشتیم
خیمه ها راهی برای یورش دشمن نداشت
تا عموئی همچو عباس دلاور داشتیم
گیسوی ما را خبر از این پریشانی نبود
تا که دل ما را در کمند زلف اکبر داشتیم
تا که قاسم بود ما را خاطری آسوده بود
هم عنانی همچو عبدالله و جعفر داشتیم
در کنار گاهواره ذبا وجود تشنگی
ذکر با قنداقه شش ماهه اصغر داشتیم
تا که بابا بود ما را صورت نیلی نبود
گرچه داغ سیلی و رخسر مادر داشتیم
قصه میخ در و گنجینه اسرار را
نقش لوح سینه گدلهای پرپر داشتیم
تازیانه خوردن ما را کسی باور نداشت
گرچه بر بازوی مادر نقش یاور داشتیم
شاعر : محمد حسن فرحبخشیان – ژولیده نیشابوری


منبع: محرم | پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام

ما پیرو سقا نینواییم سرباز جانباز ره ولاییم
در جبهه ایمان
با حق هماهنگیم
با دشمنان دین
همیشه در جنگیم
عباس ابوفاضل عباس ابوفاضل
ما رهرو نهضت کربلاییم دشمن اسرائیل و آمریکائیم
تو ای جهان بشنو
چنین پیام از ما
بود یزید امروز
رژیم آمریکا
عباس ابوفاضل عباس ابوفاضل
هرکس حسینی شد مرام و راهش همچون ابوفاضل شود نگاهش
ما در وفاداری
رهپوی عباسیم از عشق ثارا. . . لبریز احساسیم
عباس ابوفاضل عباس ابوفاضل
اسرائیل و آمریکا جانیانند ابن زیاد و شمر زمانند
تو همچنان عباس
با هنجر عطشان
بیا حسینی باش
برابر آنان
عباس ابوفاضل عباس ابوفاضل
داعش سپاه کفر آمریکائیست وهابیت کارش همه جناهیست
شد آمریکا امروز
به کفر و کین تبدیل
یزیدیان باشند
حامی اسرائیل
عباس ابوفاضل عباس ابوفاضل
والله ان قطعتمو یمینی انی احامی ابداً عن دینی
عالم همه داند
الگوی ما سقاست
اکنون شعار ما در روز تاسوعاست
عباس ابوفاضل عباس ابوفاضل
ما چون ابالفضل رشید و اطهر هرگز نمی سازیم با ستمگر
یک دم ننشینیم
با شخص خودکامه
از کس نمی گیریم
هرگز امان نامه
عباس ابوفاضل عباس ابوفاضل

عدو آمد به میدان یا ابالفضل تو و این خصم دوران یا ابالفضل
برای آنکه باطل را بکوبی بگیر از حق تو فرمان یا ابالفضل
تو قرآن را کنار خویش داری نگهبان تو قرآن یاابالفضل
برای یاری دین خداوند بده ما را تو سامان یاابالفضل
بیا بگذار پا در شط ایثار بپا کن موج و طوفان یاابالفضل
تمام کفر آمریکاست اکنون بکن از او تو بنیان یاابالفضل
هزاران ظلم دارد آل صهیون بجان هر مسلمان یاابالفضل
ز برق آتشین تیغ تیزت حریمش را بسوزان یاابالفضل
مسلمان در حریم خانه ی خود شده در آه و افغان یاابالفضل
کبوترها که در زندان اویند رهایی ده به زندان یاابالفضل
به دست داعش مزدور گردید هزاران خانه ویران یاابالفضل
جنایات گروهی بی تمدن جهان را کرده حیران یاابالفضل
ببین از این همه ظلم و جنایت مرا با چشم گریان یاابالفضل
برون از آستین دستی که گردد تن خصم تو لرزان یاابالفضل
تو خورشید افق های زمینی که می تابی درخشان یاابالفضل
همانند تو ماه آسمانها ندارد روی تابان یاابالفضل
به روی خاک در دریایی از خون شوی چون دُرّ غلطان یاابالفضل
ز بالین تو ثارا. . . آمد گرفتی عشق را عنوان یاابالفضل
چه با هم گفتگو کردید آنجا تو و آن ماه عطشان یاابالفضل
نخوردند آب طفلان و نخوردی تو را این بود برهان یاابالفضل
“محمود تاری«یاسر»”

دوباره کوچه

شاعر : مهدی ماهوش

بیا که شبه رسولت شبیه زهرا شد
علی به کوفه دوباره غریب و تنها شد

میان تنگه فوج سپاه این صحرا
دوباره کــوچه سیلی زدن مهـــیا شد

هزار قنفذ و صدها مغیره بود اینجا
که جسم اکبرت این گونه ارباً اربا شد

فقط لبی که به لبهای تو زدم باقی است
وگرنه تیر جفا بر همه تنم جا شد

دلم ز جــور زمــانه گرفتـــه بود اما
نشست نیزه به پهلویم و دلم وا شد

وبلاگ اشعار کامل شاعران
اولین و بزرگترین وبلاگ دربرگیرنده اشعار کامل شاعران پارسی زبان
لیست شاعران معاصر اشعار سایر شاعران لیست شاعران کهن

مربوط به موضوع : متفرقه از دنيای ادبيات جهت دانلود پست موردنظر کلیک کنید-حجم تقریبی پست 800 کیلوبایت می باشد
آیینه در آیینه - سید حمیدرضا برقعی


دانلود فایل صوتی ( 4 مگابایت )



آیینه در آیینه

شاعر : سید حمیدرضا برقعی

ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان
مثل تیری که رها می شود از دست کمان

خسته از ماندن و آماده رفتن شده بود
بعد یک عمر رها از قفس تن شده بود

مست از کام پدر بود و لبش سوخته بود
مست می آمد و رخساره برافروخته بود

روح او از همه دل کنده ، به او دل بسته
بر تنش دست یدالله حمایل بسته

بی خود از خود ، به خدا با دل و جان می آمد
زیر شمشیر غمش رقص کنان می آمد

آمد ، آمد به تماشا بکشد دیدن را
معنی جمله در پوست نگنجیدن را

بی امان دور خدا مرد جوان می چرخید
زیر پایش همه کون و مکان می چرخید

بارها از دل شب یک تنه بیرون آمد
رفت از میسره از میمنه بیرون آمد

آن طرف محو تماشای علی حضرت ماه
گفت: لاحول ولاقوة الاّ بالله

مست از کام پدر، زاده لیلا ، مجنون
به تماشای جنونش همه دنیا مجنون

مست از کام پدر ، زاده لیلا ، سرمست
پیرهن چاک و غزل خوان و سُراهی در دست

آه در مثنوی ام آینه حیرت زده است
بیت در بیت خدا واژه به وجد آمده است

رفتی از خویش ، که از خویش به وحدت برسی
پسرم! چند قدم مانده به بعثت برسی

نفس نیزه و شمشیر و سپر بند آمد
به تماشای نبرد تو خداوند آمد

با همان حکم که قرآن خدا جان من است
آیه در آیه رجزهای تو قرآن من است

ناگهان گرد و غبار خطر آرام نشست
دیدمت خرم و خندان قدح باده به دست

آه آیینه در آیینه عجب تصویری
داری از دست خودت جام بلا می گیری

زخم ها با تو چه کردند ؟ جوان تر شده ای
به خدا بیش تر از پیش پیمبر شده ای

پدرت آمده در سینه تلاطم دارد
از لبت خواهش یک جرعه تبسم دارد

غرق خون هستی و برخواسته آه از بابا
آه ، لب واکن و انگور بخواه از بابا

گوش کن خواهرم از سمت حرم می آید
با فغان پسرم وا پسرم می آید

باز هم عطر گل یاس به گیسو داری
ولی اینبار چرا دست به پهلو داری؟!

کربلا کوچه ندارد همه جایش دشت است
یاس در یاس مگر مادر من برگشته است؟!

مثل آیینه ی در خاک مکدر شده ای
چشم من تار شده ؟ یا تو مکرر شده ای؟!

من تو را در همه کرب و بلا می بینم
هر کجا می نگرم جسم تو را می بینم

اربا اربا شده چون برگ خزان می ریزی
کاش می شد که تو با معجزه ای برخیزی

مانده ام خیره به جسمت که چه راهی دارم
باید انگار تو را بین عبا بگذارم

باید انگار تو را بین عبایم ببرم
تا که شش گوشه شود با تو ضریحم پسرم

علی اکبرها

شاعر : علی اکبر لطیفیان

ای تجلی صفات همه ی برترها
چقدر سخت بود رفتن پیغمبرها

قد من خم شده تا خوش قد و بالا شده ای
چون که عشق پدران نیست کم از مادرها

پسرم! می روی اما پدری هم داری
نظری گاه بیندار به پشت سرها

سر راهت پسرم تا در آن خیمه برو
شاید آرام بگیرند کمی خواهرها

بهتر این است که بالای سر اسماعیل
همه باشند و نباشند فقط هاجرها

مادرت نیست اگر مادر سقا هم نیست
عمه ات هست به جای همه ی مادرها

حال که آب ندارند برای لب تو
بهتر این است که غارت شود انگشترها

زودتر از همه ی آماده شدی،یعنی که:
"آنچنان خسته نگشته است تن لشگرها

آنچنان کهنه نگشته است سم مرکبها
آنچنان کند نگشته است لب خنجرها"

چه کنم با تو و این ریخت و پاشی که شده
چه کنم با تو و با بردن این پیکرها

آیه ات بخش شده آینه ات پخش شده
علی اکبر من شد علی اکبرها

گیرم از یک طرفی نیز بلندت کردم
بر زمین باز بماند طرف دیگرها

با عبای نبوی کار کمی راحت شد
ورنه سخت است تکان دادن پیغمبرها

یک بیت پریشان

شاعر : رضا جعفری

ای شراب علوی در نامت
باده مصطفوی در جامت

چه بلندی که نخورده است هنوز
پای معراج کسی بر بامت

چه تجلی شده بر تو که چنین
پلک وا کرده همه اندامت

داد من کو که سلامی بدهد
به خداحافظی آرامت

ترکی داد به پیشانی من
خشکسالی سفال کامت

به خودت خوب ببال ای آهو
شیر افتاده به چنگ دامت

مثل یک بیت پریشانم کرد
وزن قافیه ی نا هنگامت

اسم تو بردم چون طوفان بود
آب آرام شود با نامت

زره و پیکرت اربا ارباست
چه می آید به تو این احرامت

پیمبرتر از تو نیست

شاعر : مجید تال

از نسل حیدری و دلاورتر از تو نیست
یعنی پس از علی علی اکبرتر از تو نیست

منطق قبول داشت که با خلق و خوی تو
شخصی میان خلق پیمبرتر از تو نیست

آنان که در شجاعت تو شک نموده اند
خیبر بیاورند که حیدرتر از تو نیست

آخر خلیفه خسته شد و اعتراف کرد
از مردمان شهر کسی برتر از تو نیست

ساقی کنار حوض نشسته است منتظر
حالا برو بهشت که کوثرتر از تو نیست

پایین پای بابا افتاده ای علی
اکنون به دشت جسمی پرپر تر از تو نیست

ضریح مشبّک

شاعر : سعید توفیقی

در گیسویت دو صد غزل عاشقانه است
دریــای مــهربانی تو بیکـــرانه است

ای حضـــرت محمـــد کرب و بـلای ما
امشب اویس من به سوی تو روانه است

هرکس که دید حضرت تو ؛ مومنانه گفت
مثل نبـــی اکرممــان چهار شانه است

رمّان قــد توست نه کوتــاه نه بلنـــد
یعنـــی همیشه فــال قد تو میانه است

دلتنگی از دل همه ی اهل بیت رفــت
ازبس گِــل وجود تو پیغمبرانه است



هرچند حضرت علیِ اکبری شما
سرتا قــدم جــوانی پیغمبری شما



ای بهتــرین قصیــده ناب کتابمــان
ارشــدترین برادر طفل ربابمــان

نازل شو از عقاب كه ما تشنه ی توأییم
ای اوّلین بهانه ی چشم پر آبمان

پایین بیا ؛ هدایتمــان کن به خیمــه ها
ای تا همیشه حضرت ختمی مآبمان

ای سیب سرخ ؛ یک سبد انگور می خوری ؟
یک خوشه نوش جان بکن عالی جنابمان

پایین بیا وگرنه به خود لطمــه می زنم
بیرون بیــار یکــدفعه از اضطرابمان



آهسته رو وَ فرصت خیر العمل بده
وقتــی برای بوســه زدن لااقل بده



رفتی و داغ تو به دل خیمه ماند ؛‌ نه ؟
از پای سیــد الشــهداء‌ را نشــاند، نه؟

رفتی ولی چـــرا نفـــر اول حـــرم
آیا کسی به معرکه ات می کشاند ؛‌ نه

وقتی که از شکاف سرت خون تازه ریخت
اسبت تو را ز کوچه ی نیزه رهاند‌؛ نه

یک نیزه آمــد و صف شمشیر را شکست
نزدیک شد و فاتحه بهر تو خواند؛ نه!

آیا امام با همــه ی قطعــه قطعــه ات
تنها تو را به خیمه ی گریه رساند ؛ نه

افتــاده بــود روی ضــریــح مشبــکت
تا اینکه عمه آمد و گیسو فشاند ، نه !



هرگز نشد کنار تنت قطع ، ناله هاش
تا اینکه تکّه تکّه تو را چید در عباش