اشعاری به مناسبت ماه محرم

بابا نبودی بعد تو بال و پرم ریخت

آتش گرفتم سوختم برگ و برم ریخت

بابای خوبم تا تو بودی خیمه هم بود

تا چشم بستی دشمنت سوی حرم ریخت

عمه صدا میزد همه بیرون بیایید

جاماندم و آتش به روی چادرم ریخت

بابا، عمو، داداش، عموزاده، کجایید؟

مشتی حسود بد دهن دور و برم ریخت

چشمم، سرم، دستم، کف پاها و پهلوم ...

بابا سپاهِ درد روی پیکرم ریخت

موهای من بابا یکی هست و یکی نیست

ازبس که دست و سنگ و آتش بر سرم ریخت



هم گوشواره هم النگوی مرا برد

میخواست معجر را برد موی مرابرد



باسر رسیدی پس چرا پیکر نداری؟

تو هم که جای سالمی در سر نداری!

این موی آشفته چرا شانه نخورده؟

بابا بمیرم من مگر دختر نداری؟

مثل خودم خیلی مصیبت ها کشیدی

اما تو مَردی و غم معجر نداری

قرآن نخوان بر روی نیزه، می زنندت

بنشین به زانویم اگر منبر نداری

هربارکه رفتی سفر چیزی خریدی

بابا از آن سوغات ها دیگر نداری؟

شاعر: داود رحيمي

استقبال از محرم

پیراهن سیاه مرا جستجو کنید

اینبار هم به پرچم ارباب خو کنید

تا اشک ما بشود مثل فاطمه

خاک و غبار کرببلا در سبو کنید

یک تار موی یار به عالم نمی دهم

دل را دخیل درگه این تار مو کنید

با یاد داغ زینب کبری به یاد یار

از روی تل به گودی گودال رو کنید

با یاد ظهر داغ عزیزان فاطمه

با خون خویش همینک وضو کنید

سروده جعفر ابوالفتحی

شور عاشقی

اهل محل دوباره علم را بیاورید

رخت عزای حضرت غم را بیاورید

حی علی البکاء ملائک دهد نوید

وقتش رسیده دیده و نم را بیاورید

خون گریه میکنم ز دو چشمم بجای اشک

یابید چشمه را ، جگرم را بیاورید

پرچم ، کتل ، حسینیه و شور عاشقی

آن نوحه خوان و نوحه و دم را بیاورید

حی علی العزای حسین است میرسد

فطرس شدم دوباره پرم را باورید

در سومین شب نفس گرم روضه خوان

گوید رقیه جان پدرم را بیاورید

امسال نذر حضرت قاسم به تعزیه

همسایه ناله زد پسرم را بیاورید

وقتش شده فدائی ارباب خود شوم

جان بی بها شدست، سرم را بیاورید

ما خادمان هیئت فصل محرمیم

(تا قلبمان شکست حرم را بیاورید(1))

شاعر: ايمان كريمي

هلال محرّم

ناله ای دل فصل جانسوز عزاست

ماه ماتم آمد و در سر نواست

قلب عشّاق حسین بن علی

در حوالّی زمین کربلاست

شاعر:محمدمهدی عبدالهی

با سپاس فراوان از برادر عزيزم جناب آقاي عبدالهي

غیرت الله

درد ناموس استخوان سوز است

فکر ناموس خانمان سوز است

اگر از اولیای حق باشی

غم ناموس سخت جان سوز است

آن امامی که بین دشت بلا

روضه هایش همه عیان سوز است

میشود گفت از نگاه آخر او

ترس ناموس دودمان سوز است

اگر از غصه هاش می میریم

ریشه هایش درون آن سوز است

غیرت الله و ترس از حرمش؟

آتشی سخت آسمان سوز است

از همین رو محرم و صفرش

عالمی آه و یک جهان سوز است

اینکه گفتند نام اوست ملاک

علتش در دل همان سوز است

تو مگو شمر کشت یا که سنان

داغ زینب غمی نهان سوز است

گر نویسی حسین یا زینب

معنی هر کدامشان سوز است

ما که یا دست یار مانع شد

یا که گفتیم که نخوان! سوز است

درد اربابمان همیشه مخفی ماند

زخمهایی که کهکشان سوز است...

شاعر: هادی قهرمانی

یکی یکی و جدا

گرچه یکی یکی و جدا می برندمان

شکر خدا به کرببلا می برندمان

ماه محرم است و زمان غرق ماتم است

باز این چه شورش است و کجا می برندمان؟

ما نذر کرده ایم که قربانیش شویم

دارند یک به یک به منا می برندمان

حالا که حجم کل حسینیه ها کم است

از خاک کنده و به سما می برندمان

اول میان خیل ملک سینه می زنیم

بعدا به هیات شهدا می برندمان

سربند یا حسین به ما می دهند و بعد

با هروله به عرش خدا می برندمان

جان می دهیم در وسط روضه ها سپس

در خاک با لباس سیا می برندمان

این دل حسینی و رضوی بوده از ازل

از کربلا بهشت رضا می برندمان

گیرم به کربلا نرسیدیم تا به حال

یک روز عاقبت رفقا ! می برندمان


شاعر : محسن ناصحی

حرم کرب و بلا

بارِگاه با صفا را عشق است

گنبد و صحن وسرا را عشق است

عرش با آن همه هیبت گوید

حرم کرب و بلا را عشق است

جواد قدوسی


با سپاس فراوان از برادر عزيزم جناب آقاي قدوسي

آه كربلا

بويس روي صفحه قلم ... آه كربلا

آتش گرفت باز دلم ... آه كربلا

دوري ، شكستگي ، دل پرخسته از همه

خيره به قاب عكس حرم ... آه كربلا

بعد از نماز سجده به تربت به ياد تو

هم آه از خجالت و هم آه ... كربلا

پيراهن سياه تو و شال نوكري

ماه عزا و خيمه غم ... آه كربلا

بغضو سكوتو گريه جانسوز بي كسي

در كوچه ها قدم به قدم ... آه كربلا

پرچك ، كتل حسينيه روضه نواي عشق

سينه زني و نوحه و دم ... آه كربلا

دلواپسي روز عطش كودك رباب

آب فرات و دست ستم ... آه كربلا

سقا و مشك پاره و دو دست جدا شده

افتادن امير و علم ... آه كربلا

زينب وداع ، حسين اشاره به قلب خون

بر پهلوي شكسته قسم ... آه كربلا

بانگ نبي روضه گودال قتلگاه

مادر رسيد با قد خم ... آه كربلا

حبيب نيازي

اينجا غروب روز دهم

اينجا نگاه مضطر زينب طبيعي است

از حال رفت مادر زينب طبيعي است

اينجا غروب روز دهم ، دشت كربلاست

معجر كشيدن از سر زينب طبيعي است

شاعر: عليرضا خاكساري


با سپاس فراوان از برادر عزيز جناب آقاي خاكساري

میان ازدحام

نه انگشتی،نه انگشتر،حسینم آن سرت کو

نه مشکی،نه علَم،پس پیکر آب آورت کو

غروب است و کبود است و تماماً آتش و دود

میان ازدحام وحشیان، آن دخترت کو

شاعر:محمدمهدی عبدالهی


با سپاس فراوان از برادر عزيز جناب آقاي عبدالهي

بین شمر و خواهرت دعوا شده

یک نفر انگشترت را می برد

دیگری بال و پرت را می برد

گرگی از بالا سرت رویت درید

می جوید و پیکرت را می برد

ناتمام کرده سنانی حرف تو

حرف های بیشترت را می برد

با لگد بر صورت تو می زد و

سوی چشمان ترت را می برد

همهمه گشت و صدا بالا گرفت

های های خواهرت را می برد

جان زینب تو بیا دل را ببین

عضو عضو دلبرت را می برد

چون درختان خزان ریخته تنت

هر که می آید برت را میبرد

بین شمر و خواهرت دعوا شده

قاتلت رفت و سرت را میبرد

بیش از این تابش نبود از حال رفت

حضرت حق مادرت را می برد