اشعار زنده یاد سید احمد حسینی

[iNSANE]

سارا نبودی
چشم گریان را ببینی
آن قدر باریدم که
ب
 ا
 ر
 ا
ن را ببینی

وَللَـه
که بی تو
شهر،
خود را
حبس می‌کرد
بهتر!
نبودی
بغضِ طهران را
ببینی

تهران مان،
طهران نشد
بهتر!
نبودی
این راهزن،
این راه بندان را
ببینی
*
بی‌بی
به چشمان تو دل خوش کرده
سارا !
کافی‌ست
عکس لای قرآن را ببینی

رفتی...
لَقد...
ماندم...
خَلَقنا....
فی کبد را
از بر شدم
تا رنج انسان را ببینی

بی‌بی
خودش می‌گفت:
سارا قسمت توست
بی‌بی
خودش می‌گفت:
فنجان را ببینی

از ترکه‌ها
بر پای سارا می‌نویسی
وقتی که
کابوسِ دبستان را ببینی
*
آن‌قدر
پشت پنجره ماندم که شاید
یک لحظه
این سوی خیابان را ببینی
*
راضی
به مرگت می‌شوی
مانند سارا
وقتی نخواهی
خانِ چوپان را ببینی

وقتی که دیدم
زود سرما می‌خوری، باز
تقویم را
بستم
زمستان را
    نبینی

از دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

از پای مرده‌ها هم

شلوار می‌کشند

تا وقت مردن از تو

هی کار می‌کشند



هی کار می‌کنی

هی

لبخند می‌زنند

هی درد می‌کشی

هی

سیگار می‌کشند



در زخم‌های پشتت

تکثیر می‌شوند

جان می‌کنی و از پا

پوزار می‌کشند



جان می‌کنی

کفن را

تکفیر می‌کنند

با دست تو به سرها

دستار می‌کشند



از سید احمد حسینی

بعد از جنگ
پدربزرگ
برای درختانی که
جان سالم به در بُرده بودند
کلاس‌‌های توجیهی می گذاشت و
از آسیب‌های اجتماعی تبرها
حرف می زد
 
از دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

دریا
تنش را
آسمان پیراهنش را
هر کس
به او بخشید سهم بودنش را
 
دریا
نگاهش کرد
دریا عاشقش شد
می خواست تا بر تن کند
پیراهنش را
 
دل را به دریا زد
به دریا زد
به دریا
دریا
به دریا زد
به دریا زد تنش را
 
(رفت و
صدف‌ها بر تنش آواز خواندند)
 
از سید احمد حسینی

زیبا ترین زنی که
به تاریخ دیده ام
تو بوده ای 
که ناز نگاهت 
کشیده ام 
در من 
حقیقتی ست که مفهوم آن تویی
من 
با تو 
به حقیقت بودن رسیده ام -با این که عشق تلخ ترین 
طعم زندگی ست
خوشحالم از لبان تو آن را چشیده ام
راهی ست
راه عشق ...
که اصلن نبوده است ! 
راهی ست ... بی دلیل به سمت ات دویده ام 
راهی ست راه عشق 
که فعلن مجاز نیست 
برگشتم از مسیر خودم
تا رسیده ام 
برگشتم و کنار کسی که نبود باز 
آهسته گریه می کنم و شعر می شوم

سید احمد حسینی

بعد از تو
هیچ نامه ای
به مقصد نرسید

سید احمد حسینی

من به آینه ها قول داده ام
که تو
یکی از همین دوشنبه های لعنتی
برمیگردی
و گرد و غبار دوری را
از چهره آینه پاک خواهی کرد
دوشنبه ها
آینه زودتر از همیشه میشکند

سید احمد حسینی

تو را در جایگاه متهم



تو را

در بغض طهران

در امیرآباد گم کردم

تو را

در کوچه ­های ­ی سرد نوبنیاد گم کردم



تو را

در جشن و رقص و پایکوبی

بین مهمان­ ها

تو را در گریه ­های ­ی میرِ بی داماد

گم کردم



تو را

در

گرته ­های­ ی صلح و آزادی

غم و شادی

تو را

در شعرها

ای درد مادرزاد گم کردم

تو را

در قهوه­ خانه ­ها

تو را

در دود قلیان­ ها

تو را

در پشت میز کافه ­ی ­ی میعاد

گم کردم



تو را در سفره­ های­ ی هفت ­سین

در لحظه ­ی­ ی تحویل

تو را

در تُنگ ­ها

ای ماهی ­ی آزاد گم کردم



***

تو را در عصر سیمان

عصر انسان­ های­ ی ماشینی

تو را در شهر زندان

این قفس­آباد گم کردم



تو را

در دشنه­ ای در دیس

در دهانت را می ­بویند

مبادا که گفته باشی دوستت می­ دارم

دلت را می­بویند

روزگار غریبی­ ست نازنین…

تو را در شاملو

این قالب آزاد گم کردم



***

تو را در بیستون

در تخت خسرو

خواب با شیرین

تو را

در

ضربه­ های­ی تیشه ­ی ­ی فرهاد

گم کردم



***

تو را در عصر مشروطه

تو را در مجلس روسی

تو را

در ضجّه ­های ­ی

یک زنِ معتاد

گم کردم



تو را در جایگاه متهم

در غُل و در زن/ جیغ

تو را

در

دادگاه عدل استبداد گم کردم



تو را

در بی کلاهی ­های­ ی شاپو

پهلوی بَر دار

تو را

در مسجد ناشاد گوهرشاد

گم کردم



تو را

در آخرین

برداشت­ های ­ی نفی از منکر

تو را

در گشت­ های ­ی کاملن ارشاد

گم کردم

سید احمد حسینی

ب
ا
ر
ا
ن گرفت
از پلکان ابر بالا رفت
زن
بی اجازه
قهرمان قصه ی من شد
خورشید را
از روی سقف آسمان
برداشت
سیگار خیسش
با تب خورشید روشن شد
*
پُک زد
میان ابرها 
سیگار خیسش را
به بادهای مضطرب بخشید گیسش را
ب
ا
ر
ا
ن
تنش را زخم زد
ب
ا
ر
ا
ن
تنش را خورد
بر صورتش هاشور 
در رگ هاش سوزن شد

با لحن دریا داد می زد

:ناخدا خورشید!
این بادها پیراهنم را بادبان کردند
دریا،
به ساحل می بَرد کشتی شعرم را.

دریا شبیه چشم های وحشی زن شد

(ساحل
شما را وارد شعر جدیدی کرد)
در گوش ماهی ها
زنی
آواز می خواند
من
می شناسم لهجه ی دریایی اش را
*
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد (پی نوشت دارد)
ایمان بیاوریم
به ویرانه های باغ های تخیل
به داس های واژگون شده ی بیکار
و دانه های زندانی
نگاه کن چه برفی می بارد...

«سید احمد حسینی»

- دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

قسمت ابن السلام شد
عشق بزرگم
آه
چه آسان حرام شد...
 
می شد
بدانم این که
خط سرنوشت من
از دفتر کدام شب بسته
وام شد؟
 
اول
دلم
فراق تو را سرسری گرفت
وان
زخم کوچک دلم آخر
جذام شد
 
گلچین
رسید و نوبت با من وزیدنت
دیگر
تمام شد، گل سرخم!
تمام شد
 
شعر من از قبیله ی خون است،
خون من،
فواره از دلم زد و آمد
کلام شد
 
ما
خون تازه در
رگ عشقیم و عشق را
شعر من و شکوه تو،
رمز الدوام شد
 
بعد از تو
باز عاشقی و باز...
آه نه!
 
- سارا!
دلم گرفته فقط منزوی بخوان


پ ن: من عاشق این شعرم