اشعار شیما شاهسواران احمدی

تو پوست می‌كنی اما بهانه‌ات حج است


دلم گرفته از اين مردم پياله‌پرست
از اين كه هر كسی از حد گذشت، با تو نشست

هنوز مال منی، حبه حبه ياقوتی!
هر استكان تو چرخيد اگر چه دست به دست

نگو كه تاب بياور كه پيش چشمانم
پريده عطر تنت، در دهان مشتی مست

تو سنگ بودی و سهم من از تو تكه شدن
غرور پنجره‌ها را هميشه سنگ شكست

ترنج، كعبه و چاقو طواف می‌كندش
تو پوست می‌كنی اما بهانه‌ات حج است

برای ماهی سرخ آسمان فقط روياست
نمی‌پرد به هوا هر كه دل به دريا بست

شاه خورشیدم


بوته‌های شک شکفته در یقین
طعم نیشابوری‌ات شیرین‌ترین!

شعر دم کردم... غزل شیرازه‌اش
شاخه شاخه گل نباتم را بچین

فرض کن هر بیت قهوه‌خانه‌ای‌ست
غرق شو در عطر چای دارچین

شاه خورشیدم دلم جمشیدی است
یک سبد منظومه‌ام را برگزین

بغض عطارم ... به غارت رفته‌ام
پادشاهی بی‌نشان بی‌سرزمین

فرض کن من دختری سلجوقی‌ام
سفره‌ام خالی‌ست اما پر ببین

تو سیبی سرخ بودی


تو سيبی سرخ بودی تكه تكه ماهي‌ات كردند
به دريا دل زدی و رودها همراهي‌ات كردند

مكافات رفيق نيمه‌ی راهت شدن اين است
ببينم پيش چشمم، چشم‌هايی راهي‌ات كردند

تو را با سطل از چاه سياهی در نياوردند
تو سهم آسمان بودی‌، كبوتر چاهي‌ات كردند

بگو هر شاخه سيبی بر سر تو، سنگ می‌كوبيد
بگو بالابلندان، رحم بر كوتاهي‌ات كردند؟

تو را باب دل منقار زاغك‌ها درآوردند
سرشتت كوه بود اما مترسك‌كاهي‌ات كردند

موشک بساز از دفتر شعرم


موشك بساز از دفتر شعرم، بگذار سهمم كينه‌ات باشد
هر صفحه را تسلیم آتش كن، تاشعله‌ی شومينه‌ات باشد


سقراط شو سقراط شو سقراط، اسطوره‌ی دنيای منطق باش
رستم نخواهی شد اگر هر زن، در قصه‌ها تهمينه‌ات باشد


هرقطره‌ی اشكم غزل می‌شد، خون گريه می‌كردم غزل می‌شد
تا جوهر خودكار من خون شد، تاخنجری در سينه‌ات باشد


گنجشگكی درحوض نقاشی، مفهوم دريا را نمی‌فهمی
جز صورت سرخت چه می‌بينی، هر حوض تا آيينه‌ات باشد


تو پادشاه عصر قاجاری، من شاعری درويش و سرگردان
زندان قصرت را نمی‌خواهم، بگذار سهمم كينه‌ات باشد

زور تاریخ می رسد به زنان


از طلا نیست گوشواره‌ی من نخ ابریشمی‌ست در گوشم
مادرم ناله‌ای‌ست قاجاری که به یادش شلیته می‌پوشم

عشق مردان ما پلنگی بود دل‌شان صخره‌های سنگی بود
من به یاد زنان طایفه‌ام چای تلخ غزال می‌نوشم

شهر من زیر ریل‌ها له شد اختراع قطار تاوان داشت
آن‌قدر بی‌نشان شدم که شده‌ست شجره...نامه‌ام فراموشم

چشم بگذار زندگی بازی‌ست مردها را بلندتر بشمار
یک...دو...پیدایشان نخواهی نکرد بغض هر حجله مانده بر دوشم

استکانم که نیم من اشک است نیمه‌ی خالی مرا پر کن
زور تاریخ می‌رسد به زنان مادرم گریه کن در آغوشم

یورتمه می روند پشت سرت


یورتمه می‌روند پشت سرت اسب‌های سپید ترکمنی
جاده‌ها را گلیم می‌بافد رج به رج عطر دختری ختنی

نی کمانچه دوتار می‌رقصند یک به یک دور گنبد کاووس
بندر ترکمن به رقص آمد از چنین بزم و جنگ تن به تنی

استکان‌های ناصرالدین شاه عطر چای زنان گرگان‌رود
پای‌بند قبیله‌ات کردند توت‌های بنفش پیرهنی...

لنگر کشتی‌ات به خاک افتاد جان گرفتند از تو اسکله‌ها
تاج گل بر سرت گذاشته‌اند سر به سر دختران نسترنی

بی تو تهران اسیر خاطره‌هاست آسمانی کثیف برجی کج
دل سپردی و برنمی‌گردی دل به چشمان دختری ختنی

به خاک انداخت


سايه ی آسمان نورد مرا چشم شور زمين به خاك انداخت
يك به يك هركسی كه آدم بود از بهشت برين به خاك انداخت

من به جرم خيانت شيطان به زمين و زمان بدهكارم
دست هايم تهی شد از بس كه مار از آستين به خاك انداخت

جای ته مانده های ايمانم در نگاهم گناه می رقصيد
عاشقی عصمت زليخا را مثل آيين دين به خاك انداخت

چشم هايش چه بر سرم آورد يكه تاز قبيله ام بودم
تن به تن در نبرد روح مرا با تنی آتشين به خاك انداخت

پرده بردار رازها ابراست مانده نفرين ماه پشت سرش
من كدامين نگفته را گفتم كه مرا اينچنين به خاك انداخت

حق داری


خسته از سوختن و ساختنی حق داری
خسته از این همه پرپر زدنی حق داری

كرم ابريشمی و جرات پروازت نيست
پيله از ترس اگر هم بتنی حق داری

ابری امروز اگر، قطره‌ای از مردابی
بايد از اصل خودت دل بكنی حق داری

سپر انداختم و نيزه نشانم دادی
جنگ جنگ است تو بايد بزنی حق داری

توبه از نام اگر می‌شكنم حق دارم
توبه از ننگ اگر می‌شكنی حق داری

يوسف آنقدر شكسته‌ست که نشناختی‌اش
باز هم منتظر پيرهنی حق داری

ما دو كوهيم كه هرگز نرسيديم به هم
سرد و مغرور تو هم مثل منی حق داری

دختری مینیاتوری بودم


گره بند كفش توكوراست ، ديدن پابرهنه ها سنگين
كفشهاي مراكجابردي ردپايم شدست ننگ زمين

به فلك مي كشي مراهرروز، سهم شبهاي من زمين خوردن
من درختم درخت سيب گلاب ، جاي تركه گلاب وسيب بچين

آلبوم راورق بزن شايد، عكسها گريه ات بيندازند
بغض درخنده ي مونا ليزام ، عكسهاي مرادوباره ببين

سردرآرازهجوم برف وبپر ، كبكها شرم نفس پروازند
روزها مي روند ومي آيند، پس ازاسفند بازفروردين

چادرم رابكش به روي سرم ، تا نبينم چه برسرم آمد
دختري مينياتوري بودم ، عكسهاي مرادوباره ببين

شعر می کشد مرا به پیش


شعرمي‌كشد مرا به پيش هر قدم گرفته‌اي مرا
دست كم گرفته‌ام تو را، دست كم گرفته‌اي مرا

عرصه عرصه‌ي پريدن است مرغ خانگي شدن بس است
ابتدا قلم ز من سپس از قلم گرفته‌اي مرا

رو به رويم ايستاده‌اي تكه تكه خرد مي‌شوم
تكه سنگ شو سپس ببين كوه غم گرفته‌اي مرا

بادبادكي به شاخه‌اي گيركرده و نمي‌رود
هرچه پس زدم تو را چرا باز هم گرفته‌اي مرا

دست تو به من نمي‌رسد اي پلنگ بيشه زارها
چادرم خسوف كهنه‌اي‌ست دست كم گرفته‌اي مرا

گفتگو آیین درویشی نبود


دهان بسته‌ی هر غنچه طوفان را نسیمش کرد
گره‌هایی که لب بستند هر رج را گلیمش کرد

لبانت سیب سرخ آسمانی بود در شعرم
که یک شب تیغه‌ی میل سخن گفتن دو نیمش کرد

اگر چه گفتگو آیین درویشی نبود اما
دل سنگ مرا هر دوستت دارم رحیمش کرد

لبان تشنه‌ی من تا ترک خورد آسمان شک کرد
از آن پس بوسه‌ی هر ابر را بر من عقیمش کرد

غزل خواندی مرا... آتش به پا کردی و عشق آمد
شبی ققنوس سرخ قصه‌ات را یا کریمش کرد

خدا فهمید جز آدم نگاهی عاشق حواست
اگر با اعتراضی ساده شیطان رجیمش کرد