اشعار مسیرکوفه تا شام و مصیبات شام-یاام المصائب یازینب(س)

فهم هرکس که رسیده خاکسار زینب است

قلب ما گر درد دارد بی قرار زینب است

 

چشم ما از خود ندارد اشک؛ زهرا لطف کرد

مثل چشمه، چشم شیعه اشکبار زینب است

 

ظاهرا کرب و بلا باشد خزان عمر او

در حقیقت روز عاشورا بهار زینب است

 

راه را تا کربلا نه تا خدا هموار کرد

این که ما در راه باشیم انتظار زینب است

 

ما رأیت گفته است الا الحسین کِی دیده است

روی خونین حسین آئینه دار زینب است

 

آمدن در قتلگاه و بوسه بر حنجر زدن

گفتن ذکر تقبّل افتخار زینب است

 

هرکه میگوید ندارد معجری باور نکن

نور هجده سر حجاب باوقار زینب است

 

صورت او شد کبود آبرویش مال ماست

هرچه داریم امنیت از اعتبار زینب است

 

مشکل امر فرج با دست او وا میشود

بر خود مهدی قسم این کار کار زینب است

 

جواد حیدری

خورشید،گرمِ دلبری از روی نیزه ها

لبخند میزند سَری از روی نیزه ها

 

دل برده است از تنِ بی جانِ خواهری

صوت خوشِ برادری از روی نیزه ها

 

آه ای برادرم چقدر قد کشیده ای

با آسمان برابری از رویِ نیزه ها

 

نه! آسمان مقابل تو کم میاورد

از آسمان فراتری از روی نیزه ها

 

گرچه شکسته میشوی و زخم میخوری

از هرچه هست، خوشتری از روی نیزه ها

 

گیسو رها مکن که دلِ شهر میرود

از یوسفان همه،سَری از روی نیزه ها

 

تا بوسه ای دهی به نگاهِ یتیمِ خود،

خم شو به سویِ دختری از روی نیزه ها

 

قرآن بخوان...بگو که مسیرِ نجات چیست؟ً

ای سر! هنوز رهبری از رویِ نیزه ها

 

عارفه دهقانی

پر می کشد دلم به تمنای نیزه ات

دنیای دیگری شده دنیای نیزه ات

 

جانی بده دوباره... به من نه به دخترت

تا جان نیامده به لبش پای نیزه ات

 

ترسانده است فاطمه کوچک تو را

خون های جاری از قد و بالای نیزه ات

 

یک بوسه بود سهم من از آن گلوی خشک

باقیش گشته قسمت لبهای نیزه ات

 

با دست خط نیزه و خون گلوی تو

افتاده است هرقدم امضای نیزه ات

 

لج کرده است تیزی سرنیزه با سرت

چیزی نمانده از تو و دعوای نیزه ات

 

چرخیده است دیده ناپاکشان به ما

این قوم پست بعد تماشای نیزه ات

 

محمد بیابانی

بس کن رباب نیمه ای از شب گذشته است

دیگر بخواب نیمه ای از شب گذشته است

 

کم خیره شو به نیزه ، علی را نشان نده

گهواره نیست دست خودت را تکان نده

 

با دست های بسته مزن چنگ بر رخت

با ناخن شکسته مزن چنگ بر رخت

 

بس کن رباب حرمله بیدار می شود

سهمت دوباره خنده انظار می شود

 

ترسم که نیزه دار کمی جابجا شود

از روی نیزه رأس عزیزت رها شود

 

یک شب ندیده ایم که بی غم نیامده

دیدی هنوز زخم گلو هم نیامده

 

گرچه امید چشم ترت نا امید شد

بس کن رباب یک شبه مویت سپید شد

 

پیراهنی که تازه خریدی نشان مده

گهواره نیست دست خودت را تکان مده

 

با خنده خواب رفته تماشا نمی کند

مادر نگفته است و زبان وا نمی کند

 

بس کن رباب زخم گلو را نشان مده

قنداقه نیست  دست خودت را تکان مده

 

دیگر ز یادت این غم سنگین نمی رود

آب خوش از گلوی تو پائین نمی رود

 

بس کن ز گریه حال تو بهتر نمی شود

این گریه ها برای تو اصغر نمی شود

 

حسن لطفی

 آنشب دلم به شوق رخت پرگرفته بود

جانم زهجر روي تو آذر گرفته  بود

 

در دشت مي وزيد نسيم صداي تو

و باز هم دل من و مادر گرفته بود

 

من دور از تو بودم و افسوس جاي من

نيزه سر تو را به روي سر گرفته بود

 

اي كشته ي فتاده به هامون عزيز تو....

....آن شب دوباره ماتم معجر گرفته بود

 

در اين سفر رباب عجب دلشكسته بود

قنداقه را چه غمزده در بر گرفته بود

 

در حسرتم هنوز ولي حيف بوسه ها

از پيكر تو نيزه و خنجر گرفته بود

 

شعري سروده ام به بلنداي نيزه ها

اما چه آتشي دل دفتر گرفته بود

 

یوسف رحیمی

 

روشنگر است ناله پشت شرارها
چون آفتاب در همه ی روزگارها
 
روشن تر است از همه روزها شبش
شب دیدنی ست جلوه شب زنده دارها
 
خاك رهش بلند که شد"تربت" ش کنید
فرقی نمی کنند تراب نگارها
 
این است معجزش که دمی معجزه نکرد
ازهیچ خلق سرنزد اینگونه کارها
 
این شانه را به هیچ نبی اي نداده اند
که بارها بلند شود زیر بارها
 
یک ذره ازتلألؤ خورشیدکم نشد
ذره کجا و جلوه پروردگارها
 
این دشت با اراده زینب اداره شد
در دست جبر اوست همه اختیارها
 
زینب سواره است اگرچه پیاده است
اینها پیاده اند، همین ها، سوارها
 
وا کرده است فکرکنم بال خویش را
بیهوده نیست اینهمه گرد و غبارها
 
آهش تمام لشگریان را مچاله کرد
از او گرفته اند نسب ذوالفقارها
 
گیسو اگر شتاب کند گیرمی کند
یعنی به نفع نیست همیشه فرارها
 
علی اکبر لطیفیان

سفیر امام حسین

 

چوب حراج زد به عقيق لب شما

يك ضربه و دو ضربه وباقي ضربه ها....

 

هرچه گذشت،هيچ كسي مشتري نشد!

بي قيمت است،گوهر گنجينه ي خدا

 

گوهرشناس واقعي قصر زينب است

تخمين زده است ارزش در كبود را

 

با ديدن جلال وشكوهت سفير روم

انگشت بر دهان تعجب گرفته تا....

 

مانده سر دو راهي فرياد يا سكوت!

آيا قدم جلو بگذارد؟ و اينكه يا؟

 

افتاد ياد خواب شب قبل كه نبي

فرمود بود: اهل بهشتي كنار ما

 

دل رابه آبهاي خروشان عشق زد

سر رابغل گرفت، و شد راز بر ملا

 

پيغمبرو مسيح برايش گريستند

وقتي سفير خنده كنان شد سرش جدا

 

از پله هاي قصر سرش غلت خورد وگفت:

در راه دوست جان چقدر هست بي بها!

 

پايين پاي حضرت زهرا رسيد وبعد

با خون خود نوشت كه الوعد الوفا

 

وحيد قاسمي

غروب می رود و آفتاب می ماند

و همچنان به دلم اضطراب می ماند

 

چه دیر سرزدی ای ماه من نگفتی که-

چه چشم ها که به شوقت ز خواب می ماند

 

تنور وضع سرت را به هم زده اما

به موی سوخته عطر و گلاب می ماند

 

بگو به نیزه ات آهسته تر قدم بردار

که پای دیده ام از این شتاب می ماند

 

سرم که هست برای ادای حق سرت

چه غصه دستم اگر در طناب می ماند

 

به لطف خون تو تنها نه ساقه ی نیزه

زمین هم از برکاتت خضاب می ماند

 

شکوه نیزه تو بهتر است پس غم نیست

کجاوه ای هم اگر بی حجاب می ماند

 

به التماس دعاهای سنگ های جفا

سر و جبین و لبت مستجاب  می ماند

 

میان این همه سر چشم ها چه مبهوتند

به نیزه ای که نگاه رباب می ماند

 

لبان خشک تو یا چوب می خورد یا سنگ

و همچنان به لبت داغ آب می ماند

 

محمد بیابانی

ای آنکه شکستی کمر فاصله ها را

بگذاشته ای پشت سرت مرحله ها را

 

از برکت چشمان مسلمان تو داریم

سوگند به سجاده ی تو نافله ها را

 

ای آنکه کشیده ست بیابان به بیابان

رد قدمت زحمت این آبله ها را

 

بگذار به جای تو در این قافله باشم

شاید بتوانم بکشم سلسله ها را

 

یک لرزه بیانداز بر این معجر سبزت

تا اینکه ببینم گذر زلزله ها را

 

غیر از تو کسی همت اینگونه ندارد

پایان برساند همه غائله ها را

 

آن روز که پابوس حریم تو بیائیم

احرام ببندیم تن قافله ها را

 

علی اکبر لطیفیان

ببین گرفته صدای من از صدا زدنت

مگر به نیزه چه گفتی که بی هوا زدنت

 

تمام خاطره ام از سفر فقط این است

تمام راه به پیش نگاه ما زدنت

 

هنوز صدای ناله ی طفلت نرفته از یادم

که گفت با نفس آخرش چرا زدنت

 

هنوز پیش نگاه من است چون کابوس

به زیر دشنه و سر نیزه دست و پا زدنت

 

 مهدی محمدی

با تو تمام حادثه تقدیر می شود

بی تو فضای روضه چه دلگیر می شود

 

 زنگارِ قلب خسته ی آلوده ای چو من

با اشک های ناب تو تطهیر می شود

 

 آتش به جان گریه کُنان شعله می کشد

وقتی حدیث محمل و زنجیر می شود

 

در اوج رنج های اسارت به هر زمان

ذکر مدامتان، همه تکبیر می شود

 

 در شام و کوفه، خطبه ی جانسوز تو عجیب!

بر قلب دشمنان تو شمشیر می شود

 

امروز رمز زندگی شیعه بی دریغ

با آن توجّهات تو تعبیر می شود

 

 عباس، مشک، دست، عَلَم، کربلا، حسین

با صبر بی نظیر تو تصویر می شود

 

هر وقت لب به وصف تو بگشود این حقیر

در حیرتم چه زود زمان دیر می شود

 

 مجید لشکری