اشعار کوتاه شمس لنگرودی

این شعرها که بوی سکوت می دهند

از غیبت لب های توست

کلمات

مثل زنجره های خشکیده ی تابستانی

از معنا خالی شدند

و در انتظار مورچه هایند

توشه بار زمستانی شان را


در حفره ی تاریک خالی کنند-

اندوهی که سرازیر می شود

در سینه ی خاموش من.



محمد شمس لنگرودی

باز گشته ام از سفر
سفر از من
باز نمی گردد


شمس لنگرودی

تنهایم ــ

فرماندهی که لشگر خود را گم کرده است

بر کرانه ی تاریک

تاریک

که بوی شغال می دهد.





شمس لنگرودی

چنین که به هم آغشتیم

تو کجا خواهی بود

وقتی که نباشم



شمس لنگرودی

سوت بزنید

همان که سر از سنگر بیرون می‌کشد

دوست ماست

همان که شما او را می‌کشید.

 

ای عکس‌های من به چه درد می‌خورید

از ما کدام یک عاشق‌تر است

او که به خاطر یک سوت مرده است

یا من که به خاطر او می‌میرم.

 

ای عکس‌های تمام قد

شما از من یادگارید

یا من یادگار شمایم

دارم پیر می‌شوم

دارم پیر می‌شوم

رفیق مرا از روی زمین بردارید

                             عکس‌های من!‌



شمس لنگرودی

ای مرغ های دریایی

بیهوده نام مرا می خوانید

شما

بر تخته سنگ ملایم کف ها شعری رسم می کنید

که از آن من نیست

شعری که دهان به دهان آب می شود

و سطری از آن را

تعویذ بال های زخمی تان کرده اید.



شمس لنگرودی

انبوه انبوه تاریکی

لشگری از برف -

چه فایده

صدایشان که به جایی نمی رسد.





شمس لنگرودی

 

خب

«حالا حكايت ماست»

ما مانده‌ايم و كمي مرگ

كه قطره‌چكاني هر روزه نصيب‌مان مي‌شود





شمس لنگرودي

دانه ی زیتونی بود ملت ام

 

که شاخه ی صلح را می پرورد

 

گنجشکک گرسنه ای او را خورد

 

 

 

شمس لنگرودی

ای دانه ی شن

که بر ساحل می چرخی

و در آب ها غرق می شوی

تو هم آیا خود را دریا می دانی؟

 شمس لنگرودی

 

پس این فرشتگان به چه کاری مشغولند

که مثل پرندگان راست راست می‌چرخند در هوا

سر ماه

حقوق‌شان را می‌گیرند

پس این فرشتگان به چه کاری مشغولند

که مرگ تو را ندیدند.

 

کاش پر وبال‌شان در آتش آفتاب تیر بسوزد

ما با ذغال‌شان

شعار خیابانی بنویسیم.

 

پس این فرشتگان پیر شده

جز جاسوسی ما

به چه کار بد دیگری مشغولند

که فریاد ما به گوش کسی نمی‌رسد.

 

   شمس لنگرودی