اشعار کوتاه شمس لنگرودی

این شعرها که بوی سکوت می دهند

از غیبت لب های توست

کلمات

مثل زنجره های خشکیده ی تابستانی

از معنا خالی شدند

و در انتظار مورچه هایند

توشه بار زمستانی شان را


در حفره ی تاریک خالی کنند-

اندوهی که سرازیر می شود

در سینه ی خاموش من.



محمد شمس لنگرودی

صبح

سوار بر قطار ستارگان سحرگاهي از ره رسيد



تو نيامدي ،



گنجشك هاي منتظر



دور خانه ي من نشستند



و به هر سايه به خود لرزيدند



تو نيامدي ،



شعر



از دلم به دهانم



از لب هايم به دلم پر كشيد



تو نيامدي ،



آفتاب



از سر سروها به انتهاي خيابان سر كشيد



تو نيامدي .



مه مي داند



كه بايد برخيزد



و به خانه ي خود بيايد



در سينه ي من.





شمس لنگرودی

نمی داند به قربانگاه می رود
گوسفندی
که از پی کودکان می دود
که عقب نماند.


شمس لنگرودی

باران
که در لطافت طبعش خلاف نیست
ویران کرده
لانه ی مورچگان را


شمس لنگرودی

دم می جنباند

دعا می خواند

و صدایی از او شنیده نمی شود.


راضی است ماهی

چه در آب اقیانوس

چه کنار ساطور.


راضی است

در خانه ی شیشه یی

و برای پنهان شدن جایی ندارد.



شمس لنگرودی

سخنی بگو، قاطر خسته ام، فیلسوفک خاموش!

سخنی بگو

خیره به راه های همه روزه ات به چه فکر می کنی.


اندیشه های دراز

به هیچ نقطه تو را نمی رسانند

اما به مقصد خود می رسند

سواران گرده ی سوزان تو .



شمس لنگرودی

هیچ بوده ام

به جانب هیچ رفته ام

روزگاری رویاهایی عجیب دیده ام

آدم ها و پرندگانی که به الفاظی غریب سخن می گفتند

بارانی که بر سر سنگ ها می بارید

و کسانی از رازی سخن می گفتند

و پرنده ی بی صدایی که  ساده ترین طعامش من بودم

منتظرم ایستاده بود.



شمس لنگرودي

من با کسی سر جنگ ندارم

 

اما با باد

 

که به لنگه دری گشوده لگد می کوبد

 

نمی دانم که چه می شود کرد.

 

 

 

     شمس لنگرودی

اين بره شيرين
كه فروردين نام اوست
ديدم چگونه دو ماهی او را حمل می كنند
و بيرون خانه ما می گذارند
اين بره شيرين
كه دور دهانش نور رسته است
و مثل چراغ های دريائی
بع بع در گلويش برق می زند.

راه می رود
و فصل ها صف كشيده به دنبالش می دوند
اين بره
كه چشمانش سبز
كفلش سفيد
كف پايش قرمز است.

شيرهای دريائی
زمستان را دور می زنند
بر سر راهش می نشينند
و به رهگذران فندك می فروشند
يعد خانه هامان را می بينيم كه چقدر روشن می شوند
با دسته گلی كه هوا در جيب كتش می گذارد.

چقدر زخم بر زخم می نهاديم و ثمری نداشت
شب بايد می گذشت
انگار هيچ چراغی قادر به پايان بردن شب نيست
شب بايد می گذشت.

ما فقر را ديده ايم
سوار اتوبوسی مخفی
در خيابان ها می گشت
سم به صورت بچه ها می پاشيد
و النگوئی دستش بود
كه برق می زد
و سر آدم ها را می ربود.

دلداری مان بده سال نو!
ما فقر را ديده ايم
يخ در كف گرفته بر صورت ما می كشيد.

زرافه آفتاب!
كه تاريكی نامت را از يادت برده است
و گمان می كنی كه اسمت سنجاب است
و ميان علف دنبال غذا می گردی
خورشيدی تو!

با جوراب ناب طلائی كه دست خدائی بافته است
خورشيدی تو
و هزاران سال طول می كشد تا برگردی و صورت سنجابی را ببينی.

دلداری مان بده سال نو!
زير پلك اين بره پر از آسمان است
راه می رود
و تكه تكه هوا، برگ، سايه
در جاده فرو می ريزد
و كسی پيروز است
كه بلند می شود، راه می افتد، می بيند
و فروردين را به خانه خود می برد.

شمس لنگرودی

تن جامه ات سفيد است

پيكره ات سفيد است

خاطره ات سفيد است

منزلگاهت سياه.

 

تن پوش هامان سياه

پنجره هامان سياه

خاطره هامان سياه

ني ني چشمان سفيد.

 

چشم ها

          خيره به درها

          سفيد مي شود،

طره و گيسو

            سفيد مي شود

پيكره هامان سفيد

خاطره هامان سفيد

منزلگاهان سياه.


شمس لنگرودی

باد می وزید

که تو پر کشیدی

شاد بودید 

هم تو

هم شکارچی گنگی

که از سر اتفاق

در سایه ی شاخه ها می گذشت.


شمس لنگرودی