اشعار یاسین حمیدیان مقدم

یاسین حمیدیان مقدم

شعر آبستن واژه است

و واژه امانت مطلق زندگی که بر دوشِ بشر است،

بشر را آرزویی بزرگ در دل شایسته تر است

از آرزوهایی خُرد که در آئینة ذهن تکرار می شوند

و با تلنگر موجی سرد ، کتاب فراموشی

را بر بستر دریای خاطرات ورق می زنند.

بیایید دل را خانه آرزو کنیم

و دل همان آبی لایتناهی دلبستگی ها ست

به بودن ، شدن ، رفتن

و صدف تمنای دریای انتظار

خواب مروارید را خمیازه می کشد

بی آنکه بغض ابری ترکیده باشد 

احساسم سرشار از

شادی رخوت آوری بود

شادی ام شعری شد بی پا یا ن

و شعرم آهنگی سحرانگیز ،

نتها د ر شعرم جان یافتند

و من د ر میا ن نجوای نتها

تنها یی خودم را گم کردم .

» دو رِ می فا سل لا سی « د ر میان رقص

» ا ب د ز ن ه ی « ترنم حروفی جریا ن داشت

بهتی د ر دیده گان ناباورم نطفه بست

ومن در میان این همه آشفتگی سرگردان شدم ،

آیا این ترنم بی پایا ن

انعکا س بیهوده ای بود ؟!

نتها د ر تنها یی آیینه ام جان گرفتند

و وجودم لبریز از تمنا شد .

احساسم را با خود آشتی دادم ،

من خودم را شعری سرودم

موسیقی شعرم از ابر آرزو تراوید

من جوانه زدم،

عشق ببار نشست،

نتها گل دادند :

» ر سی سل دو فا دو می لا «

و من د ر نمناکی رؤیایی موهوم

لغزیدم .