باران در شعر فارسی

 باران در شعر فارسی - جلال قیامی میرحسینی
سکوت ثانیه بشکست در شب باران
روم به باغ غزل، مست در شب باران
شمیم خیس چمن با ستاره ها آمیخت
خطوط فاصله پیوست در شب باران
غرال پاک غزلنوش با اشاره یاد
ز حجم خاطره ها، رست در شب باران
حضور آینه و آب و نقره گل اشک
چه باشکوه و جلال است در شب باران
نسیم شوق به دامان برگها آویخت
زخاک،برق نگه جست در شب باران  جلال قیامی میرحسینی

ببار باران
که دلتنگم....مثال مرده بی رنگم

ببار باران
کمی آرام....که پاییز هم صدایم شد
که دلتنگی و تنهایی رفیق با وفایم شد

ببار باران
بزن بر شیشه قلبم....بکوب این شیشه را بشکن
که درد کمتری دارد اگر با دست تو باشد

ببار باران
که تا اوج نخفتن ها مدام باریدم از یادش

ببار باران
درخت و برگ خوابیدن
اقاقی....یاس وحشی....کوچه ها روزهاست خشکیدن

ببار باران
جماعت عشق را کشتند
کلاغها بوته ی سبز وفا را بی صدا خوردند
ولی باران ، تو با من بی وفایی
توهم تا خانه ی همسایه می باری
و تا من
میشوی یک ابر تو خالی

ببار باران
ببار باران.......که تنهایم

می آیی از آسمان ها در دست گیسوی باران
بــا چـشم هـای مـعطّر هم رنگ بـا بوی باران

گـیسوی بـارانی ات را بـا تـارِ دل می نـوازم
می خوانم از روی مویت تصنیف گیسوی باران

خـوی نجیب تو انگار پیغمبر مهربانی !
رنگ لطافت گرفته ست از خُلق واز خوی باران

می آیی ازسمت باران روح طراوت به دستت
عطر تو را دست خلقت پاشیده بر روی باران

رنگ حضور تو پیداست در چشم بارانی من
دریای مهر تو پنهان همواره در جوی باران

آهنگ موزون چشمت آرامش آسمـان ها
ساز نگاهت هماهنگ با ساز دلجوی باران

با دست های بهشتی محبوب اردی بهشتی !
از سینه های کویری راهی بزن سوی باران

چشمان دریایی ات را از حفظ دارد دل من
مثل کویر عطش بار ابیات نیکوی باران

آهوی چشم تو را من دردشت غم می سرایم
مانند شعرِ بهارِ چشمِ بی آهویِ باران

می کوچم از کوچه های پر غربتِ بی تو بودن
تا با نگاه تو گردم همسایه در کوی باران

با من بیا تا بخوانیم در سـاکتِ خشـکسا لی
با شاعران کویری شعر هیاهوی باران

ای شعرِ معراجِ انسان ، استادِ بارانِ عرفان
می آیی از آسمان ها در دست گیسوی باران

سعید عندلیب

باز باران آمد
یاد سرمشق هزاران بار از "باران" خوش
یاد شعر باران
یاد آن کودک ده ساله ی چست و چابک
یاد نقاشی بارانی خوش
باز باران آمد
شعر من هم بارید
و دلم خواست
از اول شعر باران
تا شمیم خاک باران زده با من باشی
من و تو باشیم و باران و خدا
و نسیمی بوزد گه گاهی
و تر از بارش باران و خنک از وزش باد و نسیم
تا سرانجام ره خوشبختی
سخت با هم بدویم
و نپرسیم از عشق
که سرانجام کجاست ...
خــداوندا منــــ در كلبهـ فقــيرانه خـود چيزیــــ دارم كهـ تـو
در عـرشــ كبريايـيت نداریـــ !!
زيـرا منـ همچــون تويیــ دارم تو همـچونــ خود كجــا داریـــ ؟!

---

خلوتم را بهم نزن باران
به شبم رنگ غم نزن باران

خیس خیس است چشمهاى غزل
پس تو بیهوده نم نزن باران

راوى خاطرات تلخ منى
شعله بر ماتمم نزن باران

از نصیحت پر است گوش دلم
حرفى از حسرتم نزن باران

ساختم گرچه سوختم ، دیگر
آب بر آتشم نزن باران

عاشق پرسه زیر باران بود
لطفا اینجا قدم نزن باران

كوك دل بى بهانه ناكوك است
زخمه روى دلم نزن باران

رضا والی بگی

چه خوشست رقص گلها به ترانه های باران
به فدای بانگ تندر که زند صلای باران

چو به شیشه ضرب گیرد,دلم از نشاط رقصد
که ندای رحمت دوست بود,صدای باران

اگر ابر پر سخاوت همه جا گهر فشاند
من از آسمان نخواهم گهری بجای باران

من و کوچه های جنگل به هوای نیمه ابری
که درخت و سبزه رقصد به ترانه های باران

تو که این غزل بخوانی عجب است که اگر ندانی
من بی نوا چه حالی کنم از نوای باران

بنگر به حلقه ی گل که چمن نگین نشان شد
بنشسته جای گوهر,در دانه های باران

دلم از صدای تندر به شکوفه می نشیند
که ز خنده های او می شنوم ندای باران

چوگلی به خاک افتد ز نهیب تند بادی
همه را به گریه آرد,غم های های باران

ز گناه چون کویرم چه کنم اگر نبارد
به هوای رحمت او,ز لبم دعای باران؟

به هوس ((برای یاران)) چه بسا غزل سرودم
چه شود ز من بماند غزلی ((برای باران؟))

من هستم و دوباره دلی بی قرار تو
این کوچه های خسته ی چشم انتظار تو
منظومه ی بلند غزل های ناز من
خورشید هم ستاره شود در مدار تو
زیبا ترین تغزل بارانی منی
می بالد عاشقا نه غزل در بهار تو
عطری نجیب می وزد از واژه های من
هرگز نبوده این همه شعرم دچار تو
بخشیدم عاشقا نه دلم را به چشمهات
باشد که بی بها نه شود در کنار تو
جایی که عشق نیز دچار تو می شود
از من عجیب نیست شوم بی قرار تو

---

ببخش باران که می باری
ولی ما سخت تر از آنیم
که با اشک های پاک تو
بگیم ای عشق پشیمانیم
ببخش باران که می باری
ولی ما همچنان کوریم
لطافت را نمی بینیم
نمی بخشیم مغروریم
ببخش باران که می باری
زمین جای قشنگی نیست
اینجا قلب ها همه سردن
کسی اهل یه رنگی نیست
ببخش باران ببار بازم
ببار و بغض تو کم کن
تنم داغ و دلم خونه
ببار باران تو درکم کن...

باز ای باران ببار
بر تمام لحظه های بی بهار
بر تمام لحظه های خشک خشک
بر تمام لحظه های بی قرار


بر تمام پیکرم موی سرم
بر تمام شعر های دفترم
بر تمام واژه های انتظار


باز ای باران ببار
بر تمام صفحه های زندگیم
بر طلوع اولین دل داده گیم
بر تمام خاطرات تلخ تار


باز ای باران ببار
غصه های صبح فردارا بشوی
تشنگی ها خستگی هارا بشوی
باز ای باران ببار

---

مثل قطره بارانی كه بر شيشه غبار گـــرفته
پنجره خانه متروكی می بارد تو بر
زندگی من بـاريدی
آن چنان بـاريدی كه
نـاگاه
بـرهنه به لمس قطره قطره ی حجم ات شتافتم
و آن گاه
چيزي در من روييـد
چيزي از من تابيـد
و فاصله
رنگين كمانی شد
بـاران باشد ، تو باشی
یک خیابان بی انتها باشد
بـه دنیـا می گویم خداحافظ

ای مادر عزیز که جانم فدای تو

قربان مهر بانی و لطف و صفای تو

هرگز نشد محبت یاران و دوستان

هم پایه محبت و مهر و وفای تو

مهرت برون نمیرود از سینه ام که هست

این خانه خانه تو و این دل سرای تو

ای مادر عزیز که جان داده ای مرا

سهل است اگر جان دهم اکنون برای تو

خشنودی تو مایه خشنودی من است

زیرا بود رضای خدا در رضای تو

گر بود اختیار جهانی به دستم

میریختم تمام جهان را به پای تو



(ابوالقاسم حالت)

---

من از صدای گریه ی تو
به غربت بارون رسیدم
تو چشات باغ بارون زده دیدم
چشم تو همرنگ یه باغه
تو غربت غروب پاییز
مثل من ، از یه درد كهنه لبریز
با تو بوی كاهگل و خاك
عطر كوچه باغ نمناك زنده می شه
با تو بوی خاك و بارون
عطر لاله و گلابدون زنده می شه
تو مثل شهر كوچك من
هنوز برام خاطره سازی
هنوزم قبله ی معصوم نمازی
تو مثل یاد بازی من
تو كوچه های پیر و خاكی
هنوزم برای من عزیز و پاكی

یک حس عجیب ، یک غزل ، بارانی

غمهای بزرگ یک بغل ، بارانی

هر روز به روی ریل بی تابی ها

درگیر هزار و یک شتل ، بارانی

از کودکیش چقدر دور است اما

عاشق شدنش چه بی محل ، بارانی

ای کوچه ی خاطرات ، من هم بازی

گرگم به هوا ، اتل متل ، بارانی

یک ظهر صدای شیشه ی همسایه

با شیطنت حسن کچل ، بارانی

بعد از گذر تمام آنها امروز

آلوده به ذهن مبتذل ، بارانی

خيلي وقته ديگه بارون نزده

رنگ عشق به اين خيابون نزده

خيلي وقته ابري پرپر نشده

دل آسمون سبك تر نشده

مه سرد رو تن پنجره ها

مثل بغض توي سينه ي منه

ابر چشمام پر اشكه اي خدا

وقتشه دوباره بارون بزنه

خيلي وقته كه دلم براي تو تنگ شده

قلبم از دوري تو بد جوري دلتنگ شده

بعد تو هيچ چيزي دوست داشتني نيست

كوه غصه از دلم رفتني نيست

حرف عشق تو رو من با كي بگم؟

همه حرفها كه آخه گفتني نيست

خيلي وقته كه دلم براي تو تنگ شده

قلبم از دوري تو بدجوري دلتنگ شده

مي توان در قاب خيس پنجره

چك چك آواز باران را شنيد

مي توان دلتنگي يك ابر را

در بلور قطره ها بر شيشه ديد

مي توان لبريز شد از قطره ها

مهربان و بي ريا و ساده بود

مي توان با واژه هاي تازه تر

مثل ابري شعر باران را سرود

مي توان در زير باران گام زد

لحظه هاي تازه اي آغاز كرد

پاك شد در چشمه هاي آسمان
زير باران تا خدا پرواز كرد.