حدیث هایی در مورد«برکت»

حدیث (1) پيامبر صلی الله علیه و آله و سلم :

قالَ اللّه‏ُ عَزَّوَجَلَّ... اِذا قالَ العَبدُ: «بِسمِ اللّه‏ِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ» قالَ اللّه‏ُ ـ جَلَّ جَلالُهُ ـ : بَدَاَ عَبدى بِاسمى، وَ حَقٌّ عَلَىَّ اَن اُتـَمِّمَ لَهُ اُمورَهُ و اُبارِكَ لَهُ فى اَحوالِهِ؛


خداوند فرمود: «... هرگاه بنده بگويد: بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم، خداى متعال مى ‏گويد: بنده من با نام من آغاز كرد. بر من است كه كارهايش را به انجام رسانم و او را در همه حال، بركت دهم».

عيون اخبار الرضا ج 1، ص 300، ح 59

حدیث (22) امام على عليه السلام:

اَلبَرَكَةُ فى مالِ مَن آتَى الزَّكاةَ وَ واسَى المُؤمِنينَ وَ وَصَلَ الاقرَبينَ؛ بركت در مال كسى است كه زكات بپردازد، به مؤمنان مدد و يارى رساند و به خويشاوندان كمك نمايد.

تحف العقول ص 172

حدیث (23) امام على عليه السلام:

عِندَ فَسادِ النِّيَّةِ تَرتَفِعُ البَرَكَةُ؛ هرگاه نيّت‏ها فاسد باشد، بركت از ميان مى ‏رود.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 92 ، ح 1610

حدیث (24) امام على عليه السلام:

اِذا ظَهَرَتِ الجِناياتُ ارتَفَعَتِ البَرَكاتُ؛هرگاه گناهان آشكار شوند، بركت‏ها از ميان مى ‏رود.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 458 ، ح 10465

حدیث (25) امام حسن عليه السلام:

 لَوْ أَنَّ النَّاسَ سَمِعُوا قَوْلَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ رَسُولِهِ لَأَعْطَتْهُمُ السَّمَاءُ قَطْرَهَا، وَ الْأَرْضُ بَرَكَتَهَا، وَ لَمَا اخْتَلَفَ فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ سَيْفَانِ، وَ لَأَكَلُوهَا خَضْرَاءَ خَضِرَةً إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ

 اگر مردم سخن خدا و پيامبرش را مى‏ شنيدند، آسمان بارانش را و زمين بركتش را به آنان مى‏ بخشيد و هرگز در اين امّت، اختلاف و زد و خورد پيش نمى ‏آمد و همه از نعمت سر سبز دنيا تا روز قيامت، برخوردار مى‏ شدند.

امالى(طوسى) ص 566، ح 1174

حدیث (26) امام حسين عليه السلام:

لَتَنْزِلَنَّ الْبَرَكَةُ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ حَتَّى إِنَّ الشَّجَرَةَ لَتَنْقَصِفُ بِمَا يَزِيد اللَّهُ فِيهَا مِنَ الثَّمَرَةِ، وَ لَتُؤْكَلَنَّ ثَمَرَةُ الشِّتَاءِ فِي الصَّيْفِ، وَ ثَمَرَةُ الصَّيْفِ فِي الشِّتَاءِ وَ ذَلِكَ قَوْلُهُ تَعَالَى وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‏ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ وَ لكِنْ كَذَّبُوا

{در بيان آنچه هنگام ظهور امام زمان عليه ‏السلام رخ مى ‏دهد} بركت از آسمان به سوى زمين فرو مى ‏ريزد، تا آن‏جا كه درخت از ميوه فراوانى كه خداوند در آن مى‏ افزايد، مى‏ شكند. (مردم) ميوه زمستان را در تابستان و ميوه تابستان را در زمستان مى ‏خورند و اين معناى سخن خداوند است كه: (و اگر مردمِ آبادى‏ ها ايمان مى‏ آوردند و تقوا پيشه مى ‏كردند، بركت ‏هايى از آسمان و زمين به روى آنان مى‏ گشوديم، ليكن تكذيب كردند)

مختصر بصائر ص 140 و ص 141

حدیث (27) امام صادق عليه السلام:

اِنَّ النّاسَ يَستَغنونَ اِذا عُدِلَ بَينَهُم وَ تُنزِلُ السَّماءُ رِزقَها وَ تُخرِجُ الارضُ بَرَكَتَها بِاِذنِ اللّه‏ِ تَعالى ؛

اگر در ميان مردم عدالت برقرار شود، همه بى ‏نياز مى ‏شوند و به اذن خداوند متعال آسمان روزى خود را فرو مى‏ فرستد و زمين بركت خويش را بيرون مى ‏ريزد.

كافى(ط-الاسلامیه) ج 3، ص 568، ح 6 {شبیه این حدیث در من لا یحضر الفقیه ج2 ، ص53 ، ح1677}

حدیث (28) امام صادق عليه السلام:

اَلبَرَكَةُ مِن قَبرِ الحُسَينِ بنِ عَلىٍّ عليه ‏السلام عَشَرَةُ اَميالٍ؛

تا ده ميل اطراف قبر حسين بن على عليه ‏السلام بركت است.

بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 98 ، ص116، ح 41

حدیث (29) امام على عليه السلام:

ايّاكُم وَ الحَلفَ فَاِنَّهُ يُنفِقُ السِّلعَةَ وَ يَمحَقُ البَرَكَةَ؛

از قسم خوردن بپرهيزيد، چرا كه كالا را تلف مى‏ كند و بركت را از بين مى ‏برد.

كافى(ط-الاسلامیه) ج 5، ص 162، ح 4

حدیث (30) امام صادق عليه السلام:

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ قَسَمتَ لى مِن قِسمٍ اَو رَزَقتَنى مِن رِزقٍ فَاجعَلهُ حَلالاً طَيِّبا واسِعا مُبارَكا قَريبَ المَطلَبِ سَهلَ المَاخَذِ فى يُسرٍ مِنكَ وَ عافَيةٍ وَ سَلامَةٍ وَ سعادَةٍ اِنَّك عَلى كُلِّ شَىْ‏ءٍ قَديرٌ؛ َ

خدايا! بر محمّد و خاندان او، درود فرست و آنچه را برايم قسمت كرده و يا روزى نموده ‏اى، حلال، پاك، فراوان، با بركت، دست يافتنى و آسان به دست آمدنى قرار بده، با راحتى، عافيت، تندرستى و خوش‏بختى از سوى خود مقرر كن! به درستى كه تو بر هر چيز توانايى.

جامع الاسبوع ص 312

حدیث (31) پيامبر صلی الله علیه و آله و سلم :

اِعلَموا اَنَّ اللّه‏َ تعالى قَد فَرَضَ عَلَيكُم الجُمُعَةَ فَمَن تَرَكَها فى حَياتى وَ بَعدَ مَماتى وَ لَهُم اِمامٌ عادِلٌ اِستِخفافا بِها وَ جُحودا لَها فَلا جَمَعَ اللّه‏ُ شَملَهُ وَ لا بارَكَ لَهُ فى اَمرِهِ اَلا وَ لا صَلاةَ لَهُ اَلا وَ لا زَكاةَ لَهُ اَلا وَ لا حَجَّ لَهُ اَلا وَ لا صَومَ لَهُ اَلا وَ لا بَرَكَةَ لَهُ حَتّى يَتوبَ؛

 بدانيد كه خداوند متعال نماز جمعه را بر شما واجب ساخته است پس آنان كه در زندگى و پس از مرگ من، از روى سبك شمردن و يا انكار، آن را ترك كنند، با وجود اين‏كه پيشواى عادلى دارند، خداوند وحدتشان نبخشد و در كارشان بركت ندهد، آگاه باشيد نه زكات، نه نماز، نه حج و نه روزه آنان پذيرفته است. بدانيد كه زندگى آنان بركتى نخواهد داشت، مگر توبه كنند.

عوالى اللالى ج 2، ص 54، ح 146