حدیث هایی در مورد«گشاده رويى»

[─═हई╬ வ!ЯЗஐஇ ╬ईह═─]

حدیث (1) امام على عليه السلام :

اَلبِشرُ أَوَّلُ البِرِّ؛


گشاده رويى، سرآغاز نيكى است.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص434 ، ح9920

حدیث (2) امام على عليه السلام :

حُسنُ البِشرِ يَذهَبُ بِالسَّخيمَةِ؛

گشاده رويى كينه را از بين مى برد.

كافى(ط-الاسلامیه) ج2، ص103 و 104 ، ح6

حدیث (3) امام على عليه السلام :

اَلبِشرُ شيمَةُ الحُرِّ؛

گشاده رويى خوىِ آزاده است.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص434 ، ح9922

حدیث (4) امام على عليه السلام :

بِشرُكَ يَدُلُّ عَلى كَرَمِ نَفسِكَ؛

گشاده رويى تو نشانگر بزرگوارى و كرامت نفس توست.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص434 ، ح9933

حدیث (5) امام صادق عليه السلام :

صَنائِعُ المَعروفِ و َحُسنُ البِشرِ يُكسِبانِ المَحَبَّةَ و َيُدخِلانِ الجَنَّةَ و َالبُخلُ وَ عَبُوسُ الوَجهِ يُبعِدانِ مِنَ اللّه  و َيُدخِلانِ النّارَ؛
 
نيكوكارى و گشاده رويى، محبت آورند و به بهشت مى برند و بخل و ترشرويى از خدا دور مى كنند و به دوزخ برند.

كافى(ط-الاسلامیه) ج2، ص103، ح5

حدیث (6) امام على عليه السلام :

بِالبِشرِ و َبَسطِ الوَجهِ يَحسُنُ مَوقِعُ البَذلِ؛

با گشاده رويى و خوشرويى، بخشش ارزش پيدا مى كند.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص434 ، ح9932

حدیث (7) رسول اكرم صلى الله عليه و آله :

بَسطُ الوَجهِ زينَةُ الحِلمِ؛

گشاده رويى زينت بردبارى است.

کنز الفوائد ج1 ، ص299

حدیث (8) امام صادق عليه‏ السلام :

اِنَّ لاِهْلِ الْجَنَّةِ اَرْبَعَ عَلاماتٍ: وَجْهٌ مُنْبَسِطٌ وَ لِسانٌ لَطيفٌ وَ قَلْبٌ رَحيمٌ وَ يَدٌ مُعْطيَةٌ؛

بهشتى ‏ها چهار نشانه دارند: روى گشاده، زبان نرم، دل مهربان و دستِ دهنده.

مجموعه ورام ج 2، ص 91

حدیث (9) ديلمى :

كانَ النَّبىُّ صلی الله علیه و آله و سلم ... يُسَلِّمُ عَلى مَنِ اسْتَقْبَلَهُ مِنْ كَبيرٍ وَ صَغيرٍ وَ غَنىٍّ وَ فَقيرٍ و لا يُحَقِّرُ ما دُعِىَ اِلَيهِ و لو اِلى خَشفِ التَّمْرةِ وَ كانَ خَفيفَ المَؤونَةِ كَريمَ الطَّبيعَةِ، جَميلَ المُعاشَرَةِ، طَلِقَ الوَجهِ، بَشّاشا من غَيرِ ضِحكٍ، مَحْزونا مِن غَيرِ عَبوسٍ، مُتَواضِعا مِنْ غَيْرِ مَذَلَّةٍ، جَوادا مِن غَيْرِ سَرَفٍ، رَقيقَ القَلبِ، رَحيما بِكُلِّ مُسْلِمٍ... ؛

رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم ... به هر كس برخورد مى ‏نمودند، از بزرگ و كوچك، ثروتمند و فقير، سلام مى‏ كردند و اگر به جايى حتى براى خوردن خرمايى خشك دعوت مى ‏شدند، آن را كوچك نمى‏ شمردند. زندگيشان كم هزينه بود، بزرگ طبع، خوش معاشرت و گشاده رو بودند، بى آن‏كه بخندند، هميشه متبسم بودند، بى‏آن‏كه اخمو باشند، محزون بودند، بى ‏آن‏كه از خود ذلّتى نشان دهند، متواضع بودند، مى ‏بخشيدند ولى اسراف نمى‏ نمودند، دل نازك و نسبت به تمام مسلمانان مهربان بودند.

ارشاد القلوب(دیلمی) ج 1، ص 115

حدیث (10) امام على عليه ‏السلام :

وَ هُوَ خاتَمُ النَّبيّينَ، اَجْوَدُ النّاسِ كَفّا وَ اَرْحَبُ النّاسِ صَدْرا وَ اَصْدَقُ النّاسِ لَهْجَةً وَ اَوْفَى النّاسِ ذِمَّةً وَ اَلْيَنُهُمْ عَريكَةً وَ اَكْرَمُهُمْ عِشْرَةً مَنْ رَآهُ بديهَةً هابَهُ وَ مَنْ خالَطَهُ مَعْرِفَةً اَحَبَّهُ يَقولُ ناعِتُهُ: لَمْ اَرَ قَبْلَهُ وَ لا بَعْدَهُ مِثْلَهُ؛

او كه خاتم پيامبران بود، بخشنده‏ ترين، پرحوصله ‏ترين، راستگوترين، پايبندترين مردم به عهد و پيمان، نرم‏خوترين و خوش مصاحبت‏ترين مردم بود، هر كس بدون سابقه قبلى او را مى‏ ديد، هيبتش او را مى ‏گرفت و هر كس با او معاشرت مى ‏نمود و او را مى ‏شناخت دوستدارش مى‏ شد و هر كس مى‏ خواست او را تعريف كند، مى‏ گفت: نظير او را پيش از او و پس از او نديده ‏ام.

بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 16، ص 190