مننژیت، بیماری خطرناکی است
مننژیت (Meningitis)، التهاب و عفونت پرده مغزی است. التهاب توسط عفونت مایع اطراف مغزی و نخاعی بوجود می آید.
علل
باکتری
ویروس
قارچ
تحریکات شیمیایی
حساسیت به دارو
سرطان ها
آسیب جسمی
علائم بیماری
تب و لرز
تغییرات ذهنی
تهوع و استفراغ
حساسیت به نور
سردرد شدید
سفتی گردن
بی قراری
برآمدگی استخوان جمجمه
کاهش هوشیاری
تحریک پذیری کودکان
تنفس سریع
قوس سر و گردن به عقب
مننژیت باکتریایی کشنده است. در موارد غیر کشنده، معلولیت دائمی می دهد و شامل قطع عضو و یا زخم شدید می باشد
انواع مننژیت
مننژیت باکتریایی : نیاز به بستری کردن فوری در بیمارستان دارد. بسیار خطرناک و کشنده می باشد. هنگامی که باکتری وارد خون شود، باعث تخریب دیواره عروق خونی می شود و موجب خونریزی در پوست و اعضای داخلی می شود.
علائم شامل: تب، خستگی، تهوع، سردی دست ها و پاها، لرز سرد، درد شدید عضلات و مفاصل، درد سینه و یا شکم، تنفس سریع، اسهال و در مراحل بعدی بثورات پوستی است.
این نوع مننژیت، در کمتر از چند ساعت فرد را از پا درمی آورد. در موارد غیر کشنده، معلولیت دائمی می دهد و شامل قطع عضو و یا زخم شدید می باشد.
علائم مننژیت باکتریایی بعد از 3 تا 7 روز ظاهر می شود.
در نوزادان تازه متولد شده ممکن است علائمی همچون: تب، سردرد و سفتی گردن وجود نداشته باشد و یا به سختی متوجه این علائم شویم.
نوزادان مننژیتی ممکن است دارای علائم زیر باشند:
غیرفعال، تحریک پذیر، استفراغ و کاهش اشتها.
در کودکان، پزشک عکس العمل کودک را می بیند و تشخیص می دهد که کودک دچار مننژیت شده است یا نه.
اگر چه علائم اولیه مننژیت باکتریایی و ویروسی شبیه هم می باشند، علائم بعدی مننژیت باکتریایی نظیر تشنج و کما بسیار خطرناک می باشد.
مننژیت ویروسی : خفیف تر است و غالبا بیشتر از مننژیت باکتریایی رخ می دهد. این نوع، ناشی از عفونت روده ای می باشد. معمولا در اواخر تابستان و اوایل پاییز ایجاد می شود. غالبا بچه های کمتر از پنج سال و بزرگسالان زیر 30 سال را دچار می کند. علائم این نوع مننژیت در نوزادان و بزرگسالان با هم تفاوت دارد.
علائم در نوزادان شامل تب، تحریک پذیری، بد غذایی و سخت بیدار شدن است.
علائم در بزرگسالان شامل تب بالا، سردرد شدید، سفتی گردن، حساسیت به نور، خواب آلودگی و یا مشکل در بیدار شدن، تهوع و استفراغ، و کاهش اشتها است.
علائم این نوع مننژیت معمولا 7 تا 10 روز طول می کشد.
مننژیت قارچی : علائم این مننژیت بسیار شبیه به انواع دیگر مننژیت می باشد. به هر حال، این علائم به تدریج ظاهر می شوند. علائم مشترک شامل سردرد، تب، تهوع و سفتی گردن می باشد. علائم اختصاصی این نوع مننژیت عبارتند از: عدم دوست داشتن نور، تغییر در وضعیت ذهنی، گیجی، توهم و تغییرات شخصیتی.
افراد در معرض خطر
حدود 10 درصد بیماران، می میرند. در موارد غیر کشنده، افراد دچار آسیب مغزی، از دست دادن اندام و یا ناشنوایی می گردند.
همه افراد می توانند به این بیماری مبتلا شوند.
نوزادان کمتر از یک ماه به علت اینکه هنوز سیستم ایمنی بدنشان ضعیف است، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند.
افرادی که در تماس با بیمار دچار مننژیت ویروسی می باشند، شانس زیادی برای مبتلا شدن به این عفونت را دارند، اما بیماری آنها شبیه عوارض مننژیت نمی باشد.
تشخیص زودهنگام و درمان به موقع مننژیت باکتریایی، از آسیب دائمی عصبی جلوگیری می کند
راه های تشخیص
کشیدن مایع مغزی نخاعی
آزمایش خون
عکسبرداری قفسه سینه
سی تی اسکن سر
رنگ آمیزی خاص
درمان
برای مننژیت باکتریایی، آنتی بیوتیک تجویز می شود. نوع آنتی بیوتیک بستگی به باکتری دارد که باعث عفونت شده است.
بیماران مبتلا به مننژیت ویروسی، به خودی خود، بعد از 7 تا 10 روز بهبود می یابند.
بیماران مبتلا به مننژیت قارچی، داروهای ضد قارچ با دوز بالا دریافت می کنند.
افراد با سیستم ایمنی ضعیف، مانند: بیماران ایدزی، دیابتی و یا سرطانی، غالبا نیاز به درمان طولانی تری دارند.
دیگر داروها و مایعات داخل وریدی درمان کننده علائمی همچون: ورم مغز، شوک و تشنج می باشد.
برخی از بیماران بر اساس شدت بیماری و نیاز به داروها، باید در بیمارستان بستری شوند.
عوارض
آسیب های مغزی
تجمع مایع بین جمجمه و مغز
کاهش شنوایی
هیدروسفالی
تشنج
پیشگیری
- تزریق واکسن هموفیلیس نوع B در کودکان جلوی یک نوع از مننژیت را می گیرد.
- واکسن کونژوگه پنوموکوک : در حال حاضر در دوران کودکی ایمن سازی می کند و در پیشگیری از مننژیت پنوموکوکی موثر است.
- کارگران خانه و دیگران در تماس با بیماران مبتلا به مننژیت مننگوکوکی، برای جلوگیری از عفونی شدن، باید آنتی بیوتیک دریافت کنند.
- استراحت کافی کنید.
- در تماس با افراد آلوده نباشید.
- گوشت ها را کاملا بپزید و از مصرف پنیر ساخته شده از شیر غیراستریلیزه اجتناب کنید.
- دست های خود را پس از دستشویی، تعویض پوشک، سرفه و پاک کردن بینی کاملا بشویید.
- دستگیره های درب را با آب و صابون بشویید و ضدعفونی کنید.
- از بوسیدن و به اشترک گذاشتن لیوان، قاشق، چنگال، بشقاب و ماتیک با افراد آلوده خودداری کنید.
- از گزش پشه و حشرات دیگر که می تواند حامل بیماری باشد، اجتناب کنید.
- موش ها را از محل زندگیتان دور کنید.
واکسن مننگوکوک برای افراد زیر توصیه می شود:
- نوجوانان در سنین 11 تا 12 سال و نوجوانان در سن 15 سال که هنوز واکسن نزده اند.
- تمام دانشجویان سال اول که در خوابگاه زندگی می کنند و هنوز واکسینه نشده اند.
- کودکان دارای دو سال و بیشتر که طحال ندارند و یا دارای مشکلات سیستم ایمنی هستند.
- افرادی که به کشورهایی که در آنها، مننژیت مننگوکوک شایع است، سفر می کنند.
- در برخی جوامع که شیوع این مننژیت زیاد است.
بعد از مرگ مغزی چه اتفاقی در بدن رخ می دهد؟
فردی که دچار مرگ مغزی میشود، از نظر پزشکان فردی زنده به شمار نمیرود، اما تکنولوژی میتواند به زنده نگه داشتن بخشهایی از بدن مبتلایان به مرگ مغزی برای مدتی مشخص کمک کند.
براساس گزارش دیسکاوری، زمانی مرگ مغزی در فردی تایید میشود که هیچ فعالیت مغزی و عصبی در مغز و ساقه مغز او دیده نشود، به بیانی دیگر هیچ پالس الکتریکی میان سلولهای مغزی رد و بدل نشوند. پزشکان برای تعیین مرگ مغزی در فرد چند آزمایش انجام میدهند که یکی از آنها بررسی توانایی کنترل تنفس توسط بیمار است، عکسالعملی بسیار ابتدایی که توسط ساقه مغز انجام میگیرد. به گفته دایانا گرین، استادیار جراحی اعصاب در دانشگاه اوهایو، کنترل تنفس آخرین چیزی است که در بیماران مرگ مغزی از دست میرود.
در آمریکا و بسیاری دیگر از کشورها اگر فعالیتهای مغزی فردی به صورت دائمی از بین برود، و یا تمامی عملیات تنفسی و چرخش مایعات در بدنش مختل شود رسما مرده اعلام میشود.
با اینهمه سیستم الکتریکی درونی قلب میتواند برای مدتی کوتاه پس از مرگ مغزی طپش قلب را حفظ کند، در حقیقت قلب انسان میتواند در خارج از بدن نیز به طپیدن خود ادامه دهد اما بدون دستگاه تنفس مصنوعی که جریان اکسیژن و خون را حفظ میکند، این طپش به سرعت و در کمتر از یک ساعت متوقف خواهد شد. اما با استفاده از یک دستگاه تنفس مصنوعی برخی از فرایندهای بیولوژیکی از قبیل عملکرد کلیه و معده میتواند برای یک هفته ادامه پیدا کند. به گفته پزشکان این فعالیتها به معنی زنده بودن فرد نیستند، اگر مغز کسی مرده باشد، آن فرد مردهاست اما با کمک تکنولوژی میتوان بدن را وادار به انجام کارهایی کرد که در زمان زنده بودن مغز انجام میدادهاست.
بدون وجود مغز، بدن هورمونهای حیاتی برای حفظ فرایندهای بیولوژیکی از قبیل هورمونهای مورد نیاز برای فعالیت معده، کلیه و سیستم ایمنی بدن، را بیش از یک هفته ترشح نخواهد کرد. برای مثال هورمونهای تیروئید برای تنظیم متابولیسم بدن از اهمیت بالایی برخوردارند و هورمون وازوپرسین برای حفظ آب در کلیه بسیار حیاتی است. فشار خون معمولی که در بدن نقش کلیدی به عهده دارد نیز معمولا بدون حضور دستگاه تنظیم کننده فشار خون در فرد مبتلا به مرگ مغزی ثابت نخواهد ماند. قربانی مرگ مغزی همچنین قادر به حفظ کنترل دمای بدن خود نیست از این رو بدن باید با استفاده از پتو گرم، اتاق گرم و گاه سرمهای گرم در حرارت مناسب نگهداری داشتهشود.
بدن فرد مبتلا به مرگ مغزی معمولا برای طولانیمدت نگهداری نمیشود اما گاه پزشکان در صورتی که بخواهند از اعضای بدن فرد برای پیوند استفاده کنند و یا خانواده فرد برای خداحافظی به زمان بیشتری نیاز داشتهباشند، از دستگاههای پشتیبان حیات برای چندین روز استفاده میکنند. درصورتی که وضعیت فرد با تمامی ویژگیهای مرگ مغزی همخوانی داشته باشد، دیگر برای پزشک قطعی خواهد شد که مغز فرد مردهاست و محافظت از بدن آغاز میشود.
درباره اینکه بدن قربانی تا چه زمانی پس از مرگ مغزی زنده باقی میماند تحقیقات چندانی انجام نگرفتهاست. بحث مرگ مغزی از اوایل دهه 1950 در فرانسه آغاز شد، زمانی که 6 بیمار برای دو تا 26 روز بدون وجود جریان خود در مغز زنده نگه داشتهشدند.
امروزه با استفاده از دستگاههای پیشرفته بدن قربانی را میتوان برای مدتی طولانی و شاید برای همیشه زنده نگه داشت، اما گذشت زمان نگهداری از آن را دشوارتر ساخته و نسوج بدن در معرض خطر شدید عفونت قرار میگیرند.