دل در شعر فارسی

[yalda73]

سوزد   دل  از  براي  من  و  من  براي  دل       امشب   اميدوار   شدم   از   وفاي    دل
عماد خراساني
 
نفس درسينه مي‌لرزد زدست دل تپيدن‌ها        نگه درديده مي‌رقصد ز شور وشوق ديدن‌ها
پژمان بختياري
 
به  تكلّم  به  تبسّم  به  خموشي  به نگاه       مي توان برد به هر شيوه دل آسان از دست
كليم كاشاني
 
گر ز بي مهري مرا از شهر بيرون مي‌كني       دل كه در كوي تو مي‌ماندبه او چون مي‌كني؟
همايي نسائي
 
هر كه در سينه دلي داشت به دلداري داد       دل نفرين شده ماست كه تنهاست هنوز

همچو  گل   مي‌سوزم   از    سوداي   دل       آتشي   در   سينه   دارم  جاي   دل
رهي معيّري
 
دل  بيمار  مرا  هر  كه  گرفتار  تو خواست        يا  رب  آزاد   نگردد  ز   گرفتاري    دل
دل  به  راه    غمت   افتاد   خدايا   مددي       كه در  اين راه ثواب است مددكاري دل
هلالي جغتائي
 
دلي  است   در   برم  از   آبگينه    نازك تر       كه گر غبار نشيند بر او شكسته شود
ملك قمي
 
به  هر  گل  مي‌رسد   مي‌بويد    اين   دل       نمي دانم   كه  را   مي‌جويد  اين دل؟
همداني
 
هر  آن  دل را كه سوزي نيست دل نيست       دل  افسرده  غير  از  آب  و  گل نيست
وحشي بافقي
 

ن  كه از  درد دل  خود به فغان است منم       و آنكه از زندگي خويش به جان است منم
هلالي جفتائي
 
دل خون  شد  از اميد  و  نشد  يار  يار  من       اي  واي  بر  من   و   دل  اميدوار   من
هلالي جفتائي
 
به فغانم از دل و تن دل وتن مگو دو دشمن       دل سخت بي حيائي تن سست پرگناهي
حبيب يغمايي
 
از دل  من  به  كجا مي‌روي  اي غم ديگر؟         تو كه هـــر جـا روي آخر به برم  باز آئي
نظام وفا
 
دل  دشمن  به تهي دستي من مي‌سوزد       برق  از  اين  مزرعه  با  ديدۀ تر مي‌گذرد
صائب تبریزی
 

در  مجلس  خود  راه  مده  همچو مني را        كه افسـرده دل افسـرده كند انجمني را
مخلص هندوستاني
 
رفتي  ولي  كجا!  كه به  دل جا گرفته اي       دل  جاي  تست گر چه دل از ما گرفته‌اي
علي اطهري
 
چون  كرد  قصد سوختنم چشم مست او        آتـش  ز  دل  گرفتــم  و دادم به دست او
نقي كمره اي
 
غافل مشــو ز پـــــاس دل بي قـــرار مـــن       كاين مرغ پرشكسته قفس هاشكسته است
صائب تبریزی
 
تمام مشكل عــــالم در اين گــــره بــــاشد       چـــو دل گشــاده شــود مشكلي نمي‌ماند
 
صائب تبری

اي كه گويي دست بردل نه مكن بي طاقتي       مي نهـادم دست بر دل گر دلي مي‌داشتم
صائب تبریزی
 
زاهد  نيم  به   مهره   گل   مشورت   كنم       تسبيح   استخارة   من   عقدة   دل است
صائب تبریزی
 
اين  لطافت  كه  تو داري همه دل‌ها بفريبد       وين بشاشت كه تو داري همه غمها بزدايد
سعدي
 
به  غير دل كه  عزيز و نگاه داشتني است       جهان وهرچه درو هست واگذاشتني است
صائب تبریزی
 
تو  اهل  صحبت دل  نيستي چه مي‌داني       كه  سر  به  جيب كشيدن چه عالمي دارد
صائب تبریزی
 

دل   رم   كردة  ما  را  به   نگاهي  درياب        اين چه صيدي است كه دائم به سر تير آيد
صائب تبریزی
 
دل چه تلخي هاي رنگارنگ ازآن دلبركشيد       قطرة خوني چه درياهاي خون برسركشيد
صائب تبریزی
 
شكست شيشة دل رامگو صدايي نيست       كه  اين  صدا  به  قيامت  بلند  خواهد شد
صائب تبریزی
 
عالم   تمام  يك   گل   بي خار   مي‌شود       دل  را   اگر  ز   كينه   مصفا   كند   كسي
صائب تبریزی
 
نشد  يك  لحظه    از    يادت    جدا  دل         زهي     دل،  آفرين     دل،    مرحبا     دل
لاهوتي
 

يك دل به سينه دارم و يك شهر  دلستان       بازار  من  ز  گرمي  سودا  شكسته  است
هادي رنجي
 
اي  كه  بر  زاري  دل  مي‌كني  انكار   بيا      گوش  بر  سينة  من  نه  بشنو   زاري   دل
جامي
 
به موئي بسته صبرم نغمة تاراست پنداري      دلم  از  هيچ  مي‌رنجد  دل يار است پنداري
ملك قمي
 
بي توصدجادلم ازداغ شكايت ريش است       اين قدرهست كه صبرم زشكايت بيش است
بياضي
 
دل  را  به  كف  هر  كه  نهم  باز  پس آرد       كس      تاب      نگهداري   ديوانه     ندارد
پژمان
 

بترس ازتيرآه من كه چون شدگرم ناليدن       دل  ديوانة  من  دوست  از دشمن نمي داند
آصف خان
 
آن  قدر  با  آتش  دل  ساختم تا سوختم       بي تو  اي  آرام جان  يا  ساختم  يا سوختم
رهي معيّري
 
زاريم  ديدي  و  آن   قدر    تغافل   كردي       كه   خبر   دار   ز   حال   دل   زارم  نشدي
گلچين معاني
 
باز  هم  مهر تو  مي‌پرورم  اندر  دل  تنگ       گر چه عمري به تو دل بستم و يارم نشدي
گلچين معاني
 
آن  دل  كه  پريشان  شود  از  نالة  بلبل       بر  دامنش   آويز  كه   با  وي خبري هست
عرفي شيرازي
 

ن  دل  كه  پريشان  شود  از  نالة  بلبل       بر  دامنش   آويز  كه   با  وي خبري هست
عرفي شيرازي
 
برون  آي  از    دلم     ترسم     بسوزي       از اين  آتش  كه  بر جان دارم از تو
ميروالهي قمي
 
بشكن   دلم   كه   رايحة   درد  بشنوي       كس از برون شيشه نبويد گلاب را
اسرار سبزواري
 
كرامت      كن      دروني     درد   پرور        دلي  در  وي  درون درد و برون درد
وحشي بافقي
 
زين  پس  تو  و  من  من و تو  زين  پس       يك دل به ميــان مـا دو تــــــن بــس
نظامي
 

دل بردی از من به یغما ای ترک غارتگر من

دیدی چه آوردی ای دوست از دست دل بر سر من

عشق تو در دل نهان شد دل زار و تن ناتوان شد

رفتی چو تیر کمان شد از بار غم پیکر من

می‌سوزم از اشتیاقت در آتشم از فراغت

کانون من سینه من سودای من آذر من

بار غم عشق او را گردون نیارد تحمل

چون میتواند کشیدن این پیکر لاغر من

اول دلم را صفا داد، ایینه ام را جلا داد

آخر به باد فنا داد ، عشق تو خاکستر من




صفای اصفهانی