دل در شعر فارسی

سوزد   دل  از  براي  من  و  من  براي  دل       امشب   اميدوار   شدم   از   وفاي    دل
عماد خراساني
 
نفس درسينه مي‌لرزد زدست دل تپيدن‌ها        نگه درديده مي‌رقصد ز شور وشوق ديدن‌ها
پژمان بختياري
 
به  تكلّم  به  تبسّم  به  خموشي  به نگاه       مي توان برد به هر شيوه دل آسان از دست
كليم كاشاني
 
گر ز بي مهري مرا از شهر بيرون مي‌كني       دل كه در كوي تو مي‌ماندبه او چون مي‌كني؟
همايي نسائي
 
هر كه در سينه دلي داشت به دلداري داد       دل نفرين شده ماست كه تنهاست هنوز

نشد یک لحظه از یادت جدا دل
زهی دل، آفرین دل، مرحبا دل
زدستش یک دم آسایش ندارم
نمی دانم چه باید کرد با دل
هزاران بار منعش کردم از عشق
مگر برگشت از راه خطا دل
به چشمانت مرا دل مبتلا کرد
فلاکت دل، مصیبت دل، بلا دل
از این دل داد من بستان خدایا
ز دستش تا به کی گویم خدا دل
درون سینه آهی هم ندارد
ستمکش دل، پریشان دل، گدا دل
به تیری گردنش را بسته زلفت
فقیرو عاجز و بی دست و پا دل
بشد خاک و ز کویت برنخیزد
زهی ثابت قدم دل، باوفا دل

شعر اندوخته فلسفی تجربه‌هاست
راه پیمودن من مثل همان یک شبه‌هاست

می‌رسد خواسته ناخواسته با خواست عشق
جهت شعر خلاف همه عقربه‌هاست

ترس افتادن از قله به جانم افتاد
پای دل چند صباحی‌ست به روی لبه‌هاست

به سراغ دل من آمده در تنهایی
شعر خالی شده از کبکبه و دبدبه‌هاست

مرحله، مرحله از شعر گذر خواهم کرد
وَ رسیدن به تو از بکرترین مرتبه‌هاست

محمد شکری فرد

دل چو در دام عشق منظور است
دیده را جرم نیست، معذور است
ناظرم در رخت به دیده دل
گرچه از چشم ظاهرم دور است
از شراب الست روز وصال
دل مستم هنوز مخمور است
دست ازین عاشقی نمی‌دارد
دایم از یار اگرچه مهجور است
حال آشفته بر رخش فاش است
شعله و نار پرتو نور است

دل که دایم عشق می‌ورزید رفت
گفتمش جانا مرو، نشنید رفت
هر کجا بوی دلارامی شنید
یا رخ خوب نگاری دید رفت
هرکجا شکرلبی دشنام داد
یا نگاری زیر لب خندید رفت
در سر زلف بتان شد عاقبت
در کنار مهوشی غلتید رفت
دل چو آرام دل خود بازیافت
یک نفس با من نیارامید رفت
چون لب و دندان دلدارم بدید
در سر آن لعل و مروارید رفت
دل ز جان و تن کنون دل برگرفت
از بد و نیک جهان ببرید رفت
عشق می‌ورزید دایم، لاجرم
در سر چیزی که می‌ورزید رفت
باز کی یابم دل گم گشته را
دل که در زلف بتان پیچید رفت
بر سر جان و جهان چندین ملرز
آنکه شایستی بدو لرزید رفت

یوسف مصری نمی آید به کنعان دلم
بازسر را می گذارد غم به دامان دلم

بی حضورچتر دستانت ببین یعقوب وار
مانده ام امشب دوباره زیر باران دلم

خوب می دانی زلیخای جنون با من چه كرد
پاره شد در ماتم عصمت گریبان دلم

نوح من ! خاصیت عشق است امواج بلند
كشتی ات را بشكن و بنشین به طوفان دلم

كی بهارت می وزد بر گیسوان حسرتم
كی نگاهت می شود ای خوب مهمان دلم ؟

تا بگویی با من از عریانی اندوه خویش
تا بگویم با تو از اسرار پنهان دلم

بوی پیراهن مرا كافی است تا روشن شود
چشم تاریك و شب خاموش كنعان دلم

من جز شما، گلایه به صحن ِکجا برم؟
راز غریب را به کدام آشنا برم؟

ای جان و دل به گنبد و گلدسته‌ات مقیم
جان را کجا گذارم و دل را کجا برم؟

از تاب جعد و نافه‌ی آهو صبا چه برد؟
من آمدم که بویی از آن ماجرا برم

چشم امید دارم ازین جسم ناتوان
جان را به آستانه‌ی دارالشّفا برم

دل را به بحر تو بسپارم حباب‌وار
مس را به آتش تو بسوزم، طلا برم

حاجت نگیرم از تو به جایی نمی‌روم
ای گنج درد! آمدم از تو دوا برم

ای دل مقیم صحن رضا باش و صبر کن
نگذار از تو شکوه به پیش خدا برم


عبدالجبار کاکایی

جانم از نو به تن آن جان جهان بازآورد

اشک غم پاک کن ای دیده که در جوی شباب
آب رفته است که آن سرو روان بازآورد

نوجوانی که غم دوری او پیرم کرد
باز پیرانه سرم بخت جوان بازآورد

گل به تاراج خزان رفت و بهارش از نو
تاج سر کرد و علیرغم خزان بازآورد

پرئی را که به صد آینه افسون نشدی
دل دیوانه به فریاد و فغان بازآورد

دست عهدی که زدش بر در دل قفل وفا
درج عفت به همان مهر و نشان بازآورد

تیر صیاد خطا رفت و ز دیوان قضا
پیک راز آمد و طغرای امان بازآورد

شهریارا ز خراسان به ری آوردش باز
آن خدائی که هم او از همدان بازآورد

ترا گم می کنم مثل خیابان رهگذرهارا
نمی خواهم ترا ای دل !ترا و دردسرهارا

سراغت را نمی گیرد کسی سرگشته ی مجنون !
نمی پرسد کسی احوال مفقودالاثرهارا

غم دوری و حرف مردم و اندوه زن بودن
به دوشت می بری سرو چمانم! این تبرهارا

"من اما چشم درراهم اگر درخاک هم باشم "
رها کن ای دل دیوانه اما و اگرها را

به فکر قفلهای بی کلیدی و نمی دانی
برویت در فراسوها نمی بندند درها را

به خاکت می سپارم آه اما دوستت دارم
شبیه حس مادرها جسدهای پسرها را

به دنیا خواهی آمد باردیگر آسمان من!
ومی بینی دوباره دست قیچی بال و پرهارا

توبادلتنگی ات ای دل !چه برروزمن آوردی
نگفتم حال و روزت را نگفتم بیشترهارا

مریم رزاقی

ل در شعر فارسی
ببخشای بر من اگر ارغوان را نفهمیده چیدم!!
اگر روی لبخند یک بوته آتش کشیدم!!
اگر سنگ را دیدم اما،
در آئین احساس و آواز گنجشک نفس های سبزینه را حس نکردم!!
اگرماشه را دیدم اما هراس نگاه نفسگیر آهو به چشمم نیامد!! ...
چرا روشنی را ندیدم؟؟
چرا روشنی بود و من لال بودم؟؟
چرا تاول دست یک کودک روستایی دلم را نلرزاند؟؟...

دل در شعر فارسی
اشک من؟ آنچه می شمردی بود
غصه ی من؟ هر آنچه خوردی بود

آبرویم؟ همان که می ریزم-
من به پایت ... ولی نبردی بود

از دل من سراغ می گیری؟
آن اناری که می فشردی بود

آنچه دیدی صدای خنده نبود
ناله های دوتار کردی بود

همه ی حرف من در این مدت-
دل خود را به کی سپردی بود



" دکتر محمود رضا اکرامی فر "