روانشناسی کودک و نوجوان

چرا کودکان ترسيدن را دوست دارند؟!!!!!


همه ما در دوران کودکي‌مان داستان شنل قرمزي که گرگ مادربزرگ‌اش را با دندان‌هاي بزرگ مي‌خورد، کدو قلقله‌زن که شير و گرگ و پلنگ براي خوردن‌اش جلوي او را مي‌گيرند، خاله سوسکه که همسرش آقا موشه توي ديگ آش مي‌افتد و مي‌ميرد، شنگول و منگول که گرگ مدام به خانه‌شان سر مي‌زند و يکي از بره‌ها را مي‌خورد و ... را شنيده‌ايم. گاهي داستان‌هاي کودکان مملو از صحنه‌هاي ترسناکي است که حتي والدين برخي اوقات دو به شک مي‌شوند که آن را بيان کنند يا نه و اينکه آيا بيان اين صحنه‌ها سبب نمي‌شود کودکان کابوس ببينند؟!

چرا داستان‌هاي کودکان صحنه‌هاي ترسناک دارد؟

برعکس آنچه ما گمان مي‌کنيم بچه‌ها اين قسمت داستان‌ها را بيش از ساير قسمت‌ها دوست دارند. هر چه اين بخش‌ها را پررنگ‌تر کنيم بيشتر به داستان جذب مي‌شوند اما آيا مي‌دانيد چرا؟ چون شادي، غم و ترس جزو احساسات اصلي و ضروري براي بزرگ شدن کودکان است. ترسيدن کودکان از هيولاها، جادوگران، دزدان، حيوانات وحشي و ... خوب است، به شرطي که بتوانند همه آنها را شکست دهند و درنهايت داستان پيروز باشند. اگر توجه کرده باشيد در اکثر داستان‌هاي مربوط به کودکان مردن از گرسنگي، بي‌سرپرست ماندن، ماندن در تاريکي شب، ماندن در ميانه جنگل، گرفتار شدن به دست غريبه‌ها و ... وجود دارد و کودک با شنيدن آنها ترس از جدايي از آنچه دوست دارد و حيات‌اش وابسته به آنهاست، يعني جدايي از والدين را حس مي‌کند. هدف اصلي اين داستان‌ها کانال‌بندي ترس‌ها و از بين بردن تدريجي آن به کمک تخيل است. کودک با شخصيت داستان‌ها هم‌زاد‌پنداري کرده و خود را نزديک به او حس مي‌کند. در واقع صحنه‌هاي ترسناک داستان، ترس خوابيده در عمق وجود کودک را بيرون کشيده و با تبديل کردن کودک به يک قهرمان او را وادار به شکست دادن ترس‌هايش مي‌کند. به همين دليل است که تمامي بچه‌ها در هر عصري علاقه زيادي به داستان شنل قرمزي، بندانگشتي، سفيدبرفي و سيندرلا دارند.
ترس‌هاي موجود در کتاب‌هاي کودکان سبب ايجاد کابوس در کودکان نمي‌شود چون در تمامي داستان‌ها پايان خوبي وجود دارد. در ضمن در هر داستاني کودک آموزه‌هايي را مي‌يابد که باعث حل مشکلات و رهايي از موقعيت‌هاي خطرناک شده است.با پيروز شدن قهرمان داستان بر ترس‌ها، کودک اعتماد به نفس خود را پيدا مي‌کند و ياد مي‌گيرد چگونه در زندگي با ترس بايد مقابله کرد. اين تنها در مورد داستان‌ها صادق نيست.

* وقتي کودک ماسک ترسناک به صورت مي‌زند!

اگر توجه کرده باشيد کودکان علاقه زياد به انتخاب ماسک‌هاي وحشت‌آور دارند. درواقع آنها با گذاشتن اين ماسک‌ها روي صورت بدون آنکه احساس متهم بودن داشته باشند احساسات منفي، عصبانيت و خشونت خود را به والديني که مدام به آنها «نه» مي‌گويند يا برادر بزرگ‌تري که آنها را از بازي کردن بازمي‌دارد، نشان مي‌دهند.

* جذاب‌ترين بازي‌ها، بازي‌هاي ترسناک است

جالب است بدانيد به همان اندازه که بچه‌ها به شنيدن داستان‌هاي دلهره‌آور علاقه دارند بازي‌هاي هيجان‌آور که آنها را بترساند را هم دوست دارند. گرگ‌ام به هوا، قايم موشک از جمله‌ بازي‌هاي اضطراب‌آور است که در هر لحظه از آن کودک احساس ترس و نگراني کرده و مدام جيغ مي‌زند. در بازي قايم موشک کودک براي فرار از والدين خود را در جايي پنهان مي‌کند و در عين حال که مي‌داند نبودن او والدين را نگران مي‌کند خود نيز احساس تنهايي و رهاشدگي را پيدا کرده و به اين ترتيب تا حدي بر ترس از جدايي غلبه مي‌کند. در گرگ‌ام به هوا از تهديدهاي احتمالي مي‌گريزد تا خود را نجات دهد. تمام اين بازي‌ها نه تنها نشاط را در کودکان ايجاد مي‌کند بلکه حساب شده و تربيتي هستند. آنها کودکان را مي‌ترسانند چون ذات کودک ترسيدن را مي‌پسندد. خطرهاي فانتزي به او کمک مي‌کنند بر ترس غلبه کرده و اعتماد به نفس پيدا کند.

منبع: Parents
به نقل از سلامتيران

صبور باشيد
صبر يك هنر است كه والدين بايد در آن مهارت پيدا كنند. زود عصباني شدن و از كوره در رفتن راحت و كنترل اعصاب و آرامش، سخت و شايد غيرممكن خواهد بود. البته هميشه صبور بودن و پوشاندن ناراحتي نيز عملي به نظر نمي‌رسد. نكات زير به شما در كنترل اعصاب و ايجاد رابطه بهتر با فرزندانتان كمك مي‌كند.
ارتباط: ارتباط ضعيف هر رابطه‌اي را خراب مي‌كند. در مورد اتفاقات روزانه خود با كودكانتان صحبت كنيد، همان طور كه از آنها انتظار داريد وقايع مدرسه، زمين بازي و ... را براي شما تعريف كنند. با زباني با آنها ارتباط برقرار كنيد كه بفمند؛ به گونه‌اي با آنها ارتباط برقرار كنيد كه از شما درست زندگي كردن را بياموزند.
بصيرت داشته باشيد: گام‌ها را با كودك نوپايتان تنظيم كنيد. اگر فرزندتان اصرار دارد خودش بند كفش‌هايش را ببندد و شما نگران گذشت زمان و ترافيك هستيد، از او بخواهيد اين كار را در خودرو يا در مسير رفتن به مدرسه، انجام دهد.

آرامش خود را حفظ كنيد: كليد اصلي حفظ آرامش اين است كه نبايد بلافاصله عكس‌العمل نشان دهيد. اگر بلافاصله عصباني شويد ديگر كنترلي بر امور نخواهيد داشت. صبر كنيد، در مورد مشكل فكر كنيد و تصميم بگيريد كه چه بگوييد و چگونه رفتار كنيد. بعد از اين كه به طوركامل موضوع را تجزيه و تحليل كرديد با فرزندتان در مورد احساسي كه در آن زمان داشتيد، صحبت كنيد. بگذاريد او بداند شما چه فكر مي‌كنيد. انتظارات واقعي داشته باشيد: پروفسور گري والترز، استاد روان‌شناسي مي‌گويد: «انتظارات ما در مورد رفتار كودك گاهي اوقات خارج از محدوده رشد ظرفيت ذهني اوست.» اگر انتظارات خود را به او تحميل كنيد، اعتماد به نفس او را از بين خواهيد برد و احساس ناامني را در او افزايش مي‌دهيد.

به آنها قدرت مانور دهيد: اگر فرزند شما اصرار دارد كاري را انجام دهد كه شما با آن موافق نيستيد، با آرامش كامل دلايل مخالفت خود را براي او توضيح دهيد، سپس به او زمان دهيد كه به حرف‌هاي شما فكر كند. تجزيه و تحليل موضوع در مقايسه با مجبور كردن كودك به انجام آنچه شما مي‌خواهيد صددرصد نتيجه بهتري خواهد داد. البته والدين بايد در تصميم‌هاي خود محكم و استوار باشند؛ اما مجبور كردن كودكان به انجام كارهايي كه موافق ميلشان نيست، عواقب بدي در پي دارد.

فراموش نكنيد، به هر شكلي كه شما عصبانيت خود را بروز دهيد، يك الگوي رفتاري براي بروز احساسات كودكان هستيد. به خود كمك كنيد تا به فرزندانتان كمك كرده باشيد. به مواقعي فكر كنيد كه در مقابل مدير يا همكارانتان خشم خود را كنترل كنيد. اگر شما مي‌توانيد صبور باشيد پس چرا با عشق‌هاي كوچك زندگي‌تان اين گونه نباشيد. آموزش‌هايي كه با صبر و حوصله ارائه شود، خيلي زود به وسيله كودكان فراگرفته مي‌شود.

الگوي‌خوبي براي فرزندانتان باشيد
يكي از مهم‌ترين وظايف والدين اين است كه براي فرزندانشان الگويي خوب و نمونه باشند. اگر آنها بدانند كه نقش داشتن الگويي نمونه در زندگي كودكان تا چه حد مهم است، به طور حتم اين وظيفه مهم را ناديده نخواهند گرفت، اما براي اين كه پدر و مادر بتوانند با وجود تمام تفاوت‌ها، باز هم الگوي خوبي براي فرزندشان باشند، بايد اقداماتي موثر در اين زمينه انجام دهند.

ـ با فرزندانتان صحبت كنيد. صحبت كردن و شركت دادن بچه‌ها در بحث‌هاي خانوادگي يكي از اصلي‌ترين و مهم‌ترين كارها در تربيت بچه‌هايي شاد و داراي اعتماد به نفس است. نبايد فراموش شود كه حرف زدن با بچه‌ها بهترين شيوه براي برقراري ارتباطي موثر و مناسب است، بنابراين در مورد هر موضوعي كه دوست داريد صحبت كنيد درباره آب و هوا، اتفاقات روزمره، معلمي كه او بيش از بقيه دوستش دارد، برنامه تعطيلات و... در اين بحث‌ها، بچه‌ها فرصت مي‌يابند تا نگراني‌ها و افكار خود را نيز با پدر و مادر در ميان بگذارند، اما اين پدر و مادر هستند كه بايد بيشتر به آنها نزديك شوند، هر چه آنها در دسترس‌تر باشند، بچه‌ها هم بيشتر به سمتشان مي‌روند.

ـ مهربان باشيد. اگر مي‌خواهيد فرزنداني مودب داشته باشيد كه با همه با احترام برخورد مي‌كنند، بايد كمي بيشتر مهربان باشيد؛ البته نه فقط با بچه‌ها، بلكه با خودتان و با همه كساني كه مي‌شناسيد. در زندگي روزانه و با توجه به تمام گرفتاري‌ها و مشكلات، عصباني شدن و كنترل خود را از دست دادن كاري ساده و راحت خواهد بود. بسيار ساده است اگر به‌راحتي از دست ديگران عصباني شده و از كوره در برويد، اما بدانيد اگر چنين برخوردي داشته باشيد فرزندانتان هم همان را خواهند آموخت؛ البته درست است كه در هر شرايطي هم نمي‌شود آرام بود، اما حداقل به واكنش خود دقت داشته و با آگاهي عمل كنيد.

ـ ورزش كنيد. علاوه بر داشتن تغذيه صحيح، ورزش كردن هم راهي فوق‌العاده براي حفظ سلامت است. شما مي‌توانيد با ورزش كردن و فعال بودن به فرزندتان كمك كنيد او هم در زندگي چنين شيوه‌اي را داشته باشد.

ـ بچه‌ها را در كارهاي خانه مشاركت دهيد. بچه‌ها بايد از همان دوران كودكي مسووليت‌پذيري را بياموزند و بدانند كه خودشان مسوول امور مربوط به خود هستند. بنابراين آنها را در كارهايي متناسب با سن و سالشان مشاركت داده و به اين شيوه اين نكته مهم را به آنها بياموزيد.

ـ آنها را به رعايت بهداشت تشويق كنيد. رعايت بهداشت و نظافت موضوعي مشخص و بديهي است. اما متاسفانه كودكان گاهي آن را ناديده مي‌گيرند. در حالي كه پدر و مادر بايد از سال‌هاي اول زندگي به آنها بياموزند كه به فكر سلامت دندان‌ها بوده و بهداشت شخصي را رعايت كنند. به ياد داشته باشيد اگر شما خودتان بهداشت را رعايت كرده و آن را در نظر داشته باشيد، فرزندتان هم چنين شيوه‌اي را پيش خواهد گرفت.

ـ هر روز كتاب بخوانيد. تشويق كردن كودكان به مطالعه هديه گرانبهايي است كه تا پايان عمر همراه آنها بوده و كمكشان مي‌كند. در دنياي امروزي كه همه كارها با كامپيوتر انجام شده و كمتر كسي به فكر لغات چاپي كتاب‌ها مي‌افتد، شما مي‌توانيد با مطالعه كردن كتاب و همچنين كتاب خواندن براي كودك او را تشويق كرده و اين عادت پسنديده را در او ايجاد كنيد.

ـ زندگي را ساده بگيريد. بهترين كاري كه مي‌توانيد براي فرزند خود انجام دهيد، اين است كه با او بخنديد و نشان دهيد كه دنيا هميشه هم خيلي جدي و مهم نيست. با او به پارك برويد و بدويد، روي چمن‌ها دراز بكشيد و بچرخيد، در يك روز بادي بادبادك هوا كنيد و به هر شكلي به او نشان دهيد كه بايد در زندگي شاد بوده و گاهي همه چيز را جدي نگيرد.

با اين كارها نه‌تنها الگوي خوبي براي او خواهيد بود، بلكه خاطراتي خوش نيز از روزهاي كودكي برايش ايجاد خواهيد كرد.

سخن آموزی در کودکان
به جای قصه خواندن برای کودکانتان با آنها حرف بزنید

به کودکان خود اجازه دهید افکار درون ذهنشان را بیرون بریزند

حتی اگر در حد چند کلمه بی‌معنی است

صحبت کردن با کودکان در هنگام خواب بسیار بیش‌تر از قصه خواندن قدرت تکلم آن‌ها را افزایش می‌دهد. روانشناسان و متخصصین کودک می‌گویند صحبت کردن با کودکان در هنگام خواب بسیار بیش‌تر از قصه خواندن قدرت تکلم آن‌ها را افزایش می‌دهد. در صورتی که با کودکان درهنگام شب سخن بگویید قابلیت تکلم آن‌ها تا 6 برابر بهتر از حالتی که برای آن‌ها داستان می‌خوانید رشد پیدا خواهد کرد. حتی اگر کودک شما سن کمی دارد و قادر به حرف زدن نیست زمانی که صدای شما را می‌شنود و سعی می‌کند به گونه‌ای به آن‌ها پاسخ دهد مهارت‌های زبانی و تکلمی او به طرز شگفت آوری رشد می‌کند.

نکته جالب توجه این است که بین سنین صفر تا 4 سال تماشای تلویزیون تقریباً هیچ تأثیری، نه مثبت و نه منفی، برروی قابلیت‌های تکلمی کودکان ندارد. از صدها سال پیش والدین برای کمک به خوابیدن کودکان یا ارتباط برقرار کردن با آن‌ها در هنگام شب برای آن‌ها قصه می‌گویند. اگر چه بسیاری از متخصصان کودک این روش را برای بهبود تکلم کودکان مفید می‌دانند اما صحبت کردن با کودکان به مراتب تأثیر بهتری روی آن‌ها دارد.

دانشمندان آمریکایی در تحقیقات خود متوجه شدند: بسیاری از والدین برای رشد قدرت ذهنی کودکان کتاب را انتخاب می‌کنند و گاهی این کار را در نهایت دقت و وسواس انجام می‌دهند تا بهترین تأثیر را روی کودک خود داشته باشند اما حتی بهترین کتاب‌ها هم تأثیر بسیار کم‌تری از یک مکالمه کوتاه کلمه به کلمه بین کودک و مادر دارد. دکتر فردریک زیمرمن از دانشگاه UCLA گفت: بسیاری از متخصصان والدین را تشویق می‌کنند تا برای کودکان خودشان قصه بخوانند تا به این ترتیب علاوه بر ایجاد حس آرامش در کودک او را با لغات و اصطلاحات جدید آشنا کنند. اما با این روش نقش کودک در تبادل اطلاعات نادیده گرفته می‌شود و به این ترتیب کودکان ما به اندازه کافی سخن نمی‌گویند.

محققین در طی یک بررسی 275 کودک را بین سنین 1 تا 4 سال مورد مطالعه قرار دادند و سعی کردند تأثیر عوامل مختلف مانند صحبت کردن آ‌نها با والدینشان، با دیگر کودکان و تماشای تلویزیون را بر قدرت تکلم کودکان بسنجند. بعدها از این کودکان آزمایشاتی به عمل آمد تا قدرت تکلم و زبان‌آموزی آنها در سنین اولیه زندگی مورد بررسی قرار گیرد. در پایان مشخص شد کودکانی که درهنگام شب و قبل از خواب با پدرو مادر خود صحبت می‌کنند نسبت به کودکانی که فقط قصه گوش می‌دهند تا 6 برابر بهتر سخن می‌گویند. آن‌ها لغات بیشتری را می‌دانستند، بهتر از کلمات استفاده می‌کردند و اشتباهات کم‌تری در صحبت کردن خود داشتند. شاید یکی از دلایل آن این است والدین در هنگام سخن گفتن با کودکانشان اشتباهات آن‌ها را تصحیح می‌کردند. چه کودکانی که به داستان گوش می‌کردند هم در قابلیت سخن گفتن خود رشد کرده بودند اما میزان آن‌ چندان قابل توجه نبود. کودکانی هم که قبل از خواب به تماشای تلویزیون می‌پرداختند تقریباً هیچ پیشرفتی از خود نشان ندادند و قدرت تکلم آن‌ها تغییر چندانی نکرد. مطالعات کارشناسان نشان داد کودکان طی یک روزبه طور متوسط نزدیک به 13 هزار لغت جدید را از طریق والدین خود می‌شنوند و همچنین نزدیک به 400 بار با والدین خود به طور مستقیم گفت‌وگو می‌کنند. والدین باید از این فرصت‌ها نهایت استفاده را ببرند و با تصحیح اشتباهات کودکان و معرفی لغات جدید به آن‌ها قدرت مکالمه کودکانشان را تا حد ممکن بالا ببرند. فقط صحبت کردن صرف با کودکان کافی نیست و والدین باید تلاش کنند کودک خود را به حرف زدن تشویق کنند.به کودکان خود اجازه دهید افکار درون ذهنشان را بیرون بریزند حتی اگر در حد چند کلمه بی‌معنی است.

منبع: تبیان تبریز

پرخاشگری و افسردگی ، اختلال رفتار اکتسابی بوده و به رفتار والدین در خانواده بستگی دارد
رفتار والدین در خانواده عامل بروز افسردگی و پرخاشگری در کودکان است .


پژوهشگران می گویند بررسی ها نشان می دهد که برخلاف تصور عمومی که گمان می رود، پرخاشگری و افسردگی عامل ژنتیکی دارند، این باور روانپزشکان تاکید کردند که این اختلال رفتاری اکتسابی بوده و به رفتار والدین در خانواده بستگی دارد.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ، یک گروه از روانپزشکان بین المللی به سرپرستی متخصصان دانشگاه اوتاگو ادعا می کنند که نقش مثبت و منفی عملکردها و رفتارهای والدین روی بروز مشکلات بهداشت روانی در کودکان مثل افسردگی و پرخاشگری تاثیرگذار است.
این یافته در مجله «طب روانشناسی» منتشر شده است و نشان می دهد که محیط زندگی ایجاد شده توسط والدین نقش منحصر به فردی بر روی رشد کودکان ایفا می کند.
به گزارش مجله آنلاین سایکولوژی تودی، این یافته کاربردهای بسیار مهمی برای تمامی والدین به ویژه در تربیت و پرورش کودکان خواهد داشت.
پروفسور گوردون هارولد در این باره تاکید کرد: به جای این که رفتار کودکان را به دلیل به ارث بردن ژن های عامل اختلالات روانی سرزنش کنید، بهتر است دقت کنید که این کودکان در چه محیطی زندگی می کنند.
با این نگرش، بهتر می توانید به کودکان در درمان مشکلات رفتاری آن ها کمک کنید.
در این بررسی ها یک هزار خانواده تحت مطالعه قرار داشتند که کودکان بین چهار تا شش ساله داشتند. شرکت کنندگان از خانواده های انگلیسی و آمریکایی بودند.
پرخاشگری، رفتاری است که هدف آن صدمه زدن به خود و یا به دیگری است و آنچه در این تعریف حائز اهمیت است، قصد و نیت رفتار کننده است؛ یعنی یک رفتار آسیب زا، در صورتی پرخاشگری محسوب می شود که از روی عمد وبه منظور صدمه زدن به دیگری یا به خود انجام گرفته باشد).

پرتوهای منتشر شده از تلفنهای همراه ، خطر بروز مشکلات رفتاری شامل بیش فعالی و عدم توجه را در کودکان افزایش دهد
محققان مدرسه بهداشت عمومی دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس آمریکا در بررسیهای خود نشان دادند که تشعشات تلفنهای همراه قبل و بعد از تولد ممکن است بتواند خطر توسعه مشکلات رفتاری را در کودکان افزایش دهد.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ، این پژوهشگران با انجام تحقیقاتی دریافتند که قرار گرفتن در معرض پرتوهای منتشر شده از تلفنهای همراه قبل و بعد از تولد ممکن است بتواند خطر بروز مشکلات رفتاری شامل بیش فعالی و عدم توجه را در کودکان افزایش دهد.
این محققان در این خصوص توضیح دادند: “تئوریهایی در این زمینه وجود دارد اما ما هنوز چیزی در مورد صحت آنها نمی دانیم.
تشعشات تلفنهای همراه که جنین دریافت می کند می تواند بسیار کم باشد بنابراین هنوز دقیقا مشخص نیست که این پرتوها چگونه می توانند بر روی توسعه جنینی اثر بگذارند.”
محققان با تاکید بر اینکه به هرحال احتیاط برای کاهش انتشار این تشعشات در طول دوره بارداری لازم است، افزودند: “ما می دانیم که این تشعشات وجود دارند بنابراین تا زمانی که علم توسعه پیدا کند احتیاط واجب است.
برای اینکه قرار گرفتن در معرض این پرتوها را کاهش دهیم کافی است که تلفن همراه را از بدن دور نگه داریم و از دستگاههای هندزفری استفاده کنیم.”
در این تحقیقات اطلاعات مربوط به استفاده ۲۸ هزار و ۷۴۵ کودک ۷ ساله و مادران آنها از تلفن همراه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته شد و این اطلاعات را “گروه مطالعه ملی تولد در دانمارک” جمع آوری کردند.
در این مطالعه، مادران اطلاعاتی را در مورد سبک زندگی خود شامل استفاده از تلفن همراه در طول و بعد از بارداری ارائه کرده و درباره عادت استفاده از تلفن همراه توسط کودکان خود و مسائل رفتاری کودکان در سن ۷ سالگی مورد مصاحبه قرار گرفته بودند.
نتایج این تحقیقات نشان دادند که ۲/۳۵ درصد از کودکان ۷ ساله از تلفن همراه استفاده می کنند و کمتر از یک درصد از این کودکان طولانی تر از یک ساعت در هفته تلفن همراه خود را بکار می گیرند.
برپایه این گزارشی که مادران ارائه کرده بودند، اکثریت کودکان (۹۳ درصد) هیچ مشکل رفتاری نداشتند، ۳/۳ درصد مشکلات رفتاری مرزی و ۱/۳ درصد از آنها نشانه هایی از مشکلات رفتاری شامل مشکلات احساسی، اختلال رفتاری، پیش فعالی عدم توجه و مشکلات ارتباطی را نشان دادند.
حدود ۱۸ درصد از این کودکان در طول دوران جنینی و پس از تولد در معرض تلفن همراه قرار داشتند که این گروه بیشترین خطر را در خصوص مشکلات رفتاری نشان دادند.

مشکلات رفتاری – روانی یکی از آسیب های اعتیاد به بازی های ویدیویی است
پژوهشگران می گویند نتایج مطالعه ای که به تازگی انجام شده نشان می دهد که کودکانی که بیش از حد به بازی های ویدئویی می پردازند علاوه بر بروز مشکلات رفتاری ، مشکلات روانی نیزدارند.


به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ، در این مطالعه که دو سال به طول انجامید محققان با بررسی بیش از سه هزار دانش آموز در سنگاپور متوجه شدند که تقریبا از هر ده نفر آنها یک نفر به بازی های ویدیویی معتاد شده است.
درحالی که احتمال بروز مشکلات رفتاری در این کودکان بیشتر می شود اما به نظر می رسید که انجام بیش از حد بازی های ویدیویی موجب بروز گرفتاری های روانی اضافی نیز می شود.
“داگلاس جنتایل” که تصدی Media Research Lab را در دانشگاه ایالتی ایوا بر عهده دارد و این مطالعه را انجام داده است گفت: زمانی که کودکان به انجام این بازی ها معتاد می شوند، افسردگی، تشویش و ترس های اجتماعی آنها وخیم تر می شود و نمرات درسی آنها در مدرسه کمتر می شود.
وی افزود: اما زمانی که این عادت خود را متوقف کنند مشکلات افسردگی، تشویش و ترس اجتماعی آنها بهتر می شود.
وی خاطر نشان کرد: پدر و مادرها و مراقبین بهداشتی توجه کافی به تاثیر بازی های ویدیویی بر سلامت روانی کودکان ندارند.
درحالی که محققان شمار جوانانی را که مشکلات روانی دارند اعلام نکردند اما متوجه شدند آنهایی که ساعت های بیشتری را صرف انجام بازی های ویدیویی می کنند بیشتر تابع امیال آنی خود می شوند و یا مهارت های اجتماعی ضعیف تری دارند و در یک دوره زمانی دو ساله خطر معتاد شدن آنها به بازی های ویدیویی بیشتر می شود.
همچنین آنهایی که به انجام بازی های ویدیویی معتاد شده اند علائم افسردگی، تشویش و ترس اجتماعی بیشتری گزارش دادند.
این محقق گفت: به نظر می رسد که اعتیاد به بازی های ناسالم به مشکلات روانی کودکان دامن می زند .
در یک مطالعه که پیش از این در آمریکا انجام شده بود محققان متوجه شده بودند، کودکانی که مدت زمان زیادی را صرف تماشا کردن برنامه های تلویزیونی می کنند و یا به اندازه زیادی بازی های ویدیویی انجام می دهند نسبتا مشکلات بیشتری در ارتباط با تمرکز بر روی تکالیف مدرسه ای خود دارند.
با این وجود آن مطالعه ثابت نکرد که مدت زمان صرف شده در پشت صفحه تلویزیون ریشه کاهش توجه کودکان است.
آکادمی طب اطفال امریکا توصیه می کند زمان تماشای برنامه های تلویزیونی و یا انجام بازی ویدیویی کودکان را به دو ساعت در روز محدود کنید.
در کل این محقق به والدین توصیه می کند که به جای بازی های خشن بازی های آموزنده به کودکان خود بدهید و آنها را تشویق کنید تا بازی های گروهی انجام دهند و دستور العمل های نوشته شده در پشت جلد بازی ها مانند فاصله گرفتن از صفحه تلویزیون به اندازه دست کم ۷۰ سانتیمتر و بازی نکردن در زمان خستگی را رعایت کنند.
نتایج این تحقیق در مجله Pediatrics منتشر شده است .

بیماریهای والدین ، موجب کاهش خود اتکایی فرزندان در بزرگسالی می شود
محققان علوم پزشکی اعلام کردند نتایج بررسی های جدید نشان می دهد کودکانی که در سنین کمتر از سه سال بیش فعال هستند، در صورتی که تحت تربیت مناسب قرار نگیرند، در آینده با مشکلات فراوانی روبرو می شوند.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ، گروهی بین المللی از دانشمندان با بررسی کودکان کم سن و سال در نیوزیلند و انگلیس دریافتند،کمترین امتیازات در خود کنترلی، به کودکانی مربوط است که در سنین کمتر از سه سال، در شرایط بد اقتصادی، سلامت و اعتیاد به مواد مخدر قرار داشته اند.
پژوهشگران در مقاله ای در شماره اخیر نشریه یافته های آکادمی ملی علوم امریکا، اعلام کردند: بررسی یک هزار کودک نیوزیلندی نشان می دهد، امتیاز کم از نظر تحمل پذیری ، کاهش مقاومت برای رسیدن به اهداف و مشکل در انجام دادن تکالیف در کودکانی بیشتر دیده می شود که در سنین کمتر از سه سال با بد رفتاری روبرو بوده اند.
دانشمندان همچنین دریافتند، کودکانی که در سنین کمتر از سه سال با مشکلاتی همچون بیماری های تنفسی، بیماری های لثه، بیماری های جنسی والدین، التهاب، اضافه وزن، افزایش کلسترول و فشار خون والدینشان روبرو بوده اند، از نظر امتیازات مرتبط با خود اتکایی، در سطح پایینی قرار دارند.
پژوهشگران در دانشگاه دوک امریکا نیز اعلام کردند، این بررسی نشان می دهد توانایی یک فرد در خود کنترلی، بر خود شخص تاثیر می گذارد و عاملی مستقل از مسائل محیطی است.

راه ساده برای افزایش ضریب هوش در کودکان

در زمان حاملگی:
هورمونهای تیروئیدتان را کنترل کنید: کم کاری تیروئید در خانمهای باردار سبب کاهش معنی داری در هوش کودکان می شود.
2- ویتامین هایی را که پزشک در زمان حاملگی برای شما تجویز می کند مصرف کنید.
3- با جنین حرف بزنید و او را صدا کنید.
4- از خوردن قهوه، الکل و داروها اجتناب کنید.

شش ماهه اول پس از تولد:
5- فرزندتان را با شیر مادر تغذیه کنید.
6- از افسردگی مادر بعد از زایمان جلوگیری کنید. کودکان مادران افسرده در تستهای تکلم ضعف نشان می دهند.
7- به موسیقی گوش دهید: بسیاری از کارشناسان در مورد مزایای موسیقی کلاسیک بر افزایش بهره هوشی کودکان اتفاق نظر دارند.
8- کودکتان را ماساژ بدهید.

6 تا 12 ماهگی:
9- با کودکتان به طور مستقیم حرف بزنید.
10- لغات را با اشیا ارتباط دهید.
11- اجازه آزادی حرکت به کودکتان بدهید.
12- کودکان از آموزش اجباری خوششان نمی آید.

چگونه به فرزندان عذرخواهی را آموزش دهیم
شاید تصور کنید عذرخواهی فقط عبارتی ساده است و اگر فرزندتان در قبال کار اشتباهی که انجام داده است به شما بگوید: «مرا ببخش»، واقعا به اشتباه خود پی برده است. ممکن است متعجب شوید اما باید بدانید عذرخواهی هیچ گاه ساده نیست – حتی برای بزرگسالان – اما برای یک کودک سخت ترین بخش این است که بداند عذرخواهی به چه معناست و چه لزومی دارد؟

به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از خراسان ، تلاش زیادی لازم است تا شما با مهربانی و آرامش به فرزندتان عذرخواستن را بیاموزید. پس برای این کار:

● از فرزندان کوچک تر شروع کنید

۱) آن ها را متوجه کنید که چرا عذرخواهی لازم است؟ فرزندان کوچک تر به خصوص کودکان نوپا و در سنین قبل از دبستان، بسیار خودمحورند و به عکس العمل کودکان دیگر در برابر کاری که انجام داده اند، توجه ندارند. به کودک خود به آرامی توضیح دهید که حرفی که زده یا کاری که انجام داده به بدن، وسایل یا احساسات شخص دیگری صدمه زده است.
۲) قدم به قدم آموزش بدهید. تنها گفتن این که «بگو ببخشید» برای یک کودک بی معناست مگر این که بداند مفهومی که پشت این جمله است چیست؟ در ابتدا ممکن است این طور به نظر بیاید که کودک صرفا کلمات را بعد از شما تکرار می کند، تا زمانی که خودش یاد بگیرد مستقل و به جا از آن استفاده کند.
برای مثال: «من وقتی عروسکت را از تو گرفتم باعث شدم گریه کنی، متاسفم که تو را ناراحت کردم، چه طور می توانم جبران کنم؟»
۳) وقتی خودتان اشتباهی می کنید، از کودکتان عذرخواهی کنید. هیچ ابزار آموزشی قوی تر از این نیست که شما رفتاری را که انتظار دارید از فرزندتان ببینید برایش شبیه سازی کنید. از کلماتی استفاده کنید که فرزندتان بفهمد شما از کاری که انجام داده اید ناراحت هستید و مسئولیت آن را پذیرفته اید. جمله هایی مانند: «من متأسفم که سرت داد کشیدم. خیلی از این کار ناراحت شدم و سعی می کنم دیگر این کار را تکرار نکنم.»
۴) به فرزندتان کمک کنید تا اشتباهی را که انجام داده است، جبران کند، مانند این که به دوست او کمک کنید تا برج اسباب بازی که کودک شما به آن ضربه زده و خراب کرده است، دوباره درست کند. یا نقاشی که او را خط خطی اش کرده است، دوباره بکشد. نکته مهم این است که او بفهمد اشتباه هایی که انجام می دهد تنها با گفتن کلمه «ببخشید» اصلاح نخواهد شد.
● به فرزندان بزرگ تر عذرخواهی را بیاموزید

۱) از فرزند بزرگ تر خود انتظار بیشتری در این باره داشته باشید. چون سنش بالاتر است باید بداند مفهومی که در پس عذرخواهی وجود دارد، چیست. بنابراین، او نخواهد توانست با زیر لب گفتن یک «ببخشید»، کار را تمام کند و از آن بگذرد.
۲) به فرزند خود بیاموزید که یک عذرخواهی صحیح، باید همراه با توضیحی درباره آن اشتباه باشد. توصیفی مبنی بر این که چرا آن کار اشتباه بود و باید عذرخواهی کند. برای مثال: «من متأسفم که از کیف شما پول برداشتم. من باید اول از شما اجازه می گرفتم و برای شما احترام قایل می شدم. امیدوارم که من را ببخشید.»
۳) از پافشاری بر عذرخواهی کودک اجتناب کنید. متاسفانه حقیقت این است که ما همیشه از کاری که انجام می دهیم متأسف و پشیمان نیستیم، فرزندانمان نیز همین طور! نتیجه چنین اصراری این خواهد بود که کودک یاد می گیرد گفتن کلمه «ببخشید» راهی برای فرار از مشکلاتی است که باعث آن شده است.
۴) به دنبال روش های بالاتری از جبران کردن باشید. یاد گرفتن «عذرخواهی» به این معنی است که شما مسئولیت و عواقب کاری را که انجام داده اید، پذیرفته اید. یک پنجره شکسته شده، باید تعمیر و هزینه اش پرداخت شود. یک گوشواره گم شده است، باید جایگزین شود و اگر به احساس کسی ضربه خورده است، باید از راه مناسبی جبران شود.

نوزادان از سن ۷ ماهگی می‌توانند به احساس نهفته در صدا پی ببرند
درست است که نوزادان قادر به صحبت کردن نیستند، اما احساسات نهفته در حرف‌های طرف مقابل، برای آنها پنهان نمی‌ماند. تحقیقی درباره مغز کودکان نشان داده است که آنان حتی در ۷ ماهگی به احساسات یک صدا پی می‌برند.
در کنار کلمات و واژه‌ها، ملودی یک جمله، اطلاعات زیادی درباره وضعیت احساسی فرد سخنگو می‌دهد. این اطلاعات در بخشی از مغز جمع آوری می‌شوند. اما تا کنون مشخص نبود که مغز انسان از چه زمانی این توانایی را پیدا می‌کند که داده‌های مربوط به احساسات را رمزگشایی کند.

محققان به این نتیجه رسیده‌اند که نوزادان از سن ۷ ماهگی می‌توانند صدای انسان و احساسات پیوسته با آن را تشخیص دهند. یک گروه علمی بین‌المللی از موسسه‌ای در دانشگاه لایپزیک، در این رابطه به دو آزمایش مختلف دست زده است.

در اولین آزمایش، محققان برای نوزادان ۴ تا ۷ ماهه، صدای انسان‌ و سرو صدای عادی دیگر را پخش کردند. آنها فعالیت مغزی این نوزادان را با روشی خاص اندازه‌گیری کردند. در این روش، شعاع نوری نزدیک به مادون قرمز به جمجمه‌ی نوزادان ‌تابانده می‌شود و با اطلاعاتی که از این طریق به دست می‌آید، میزان اکسیژن خون مشخص می‌‌شود. این روش برای نوزادان خطرناک نیست. محققان در این تحقیق به این نتیجه رسیدند که تنها نوزادان ۷ ماهه توانایی تشخیص تفاوت صدای یک انسان با صداهای دیگر را دارند. برای مثال یک کودک ۴ ماهه هنوز توانایی پی بردن به احساسات نهفته در یک صدا را ندارد.

دومین آزمایش به واکنش‌هایی می‌پرازد که کودکان به احساسات نهفته در ملودی یک جمله نشان می‌دهند. محققان برای کودکان ۷ ماهه صداهایی را با لحنی خنثی، خوشحال یا عصبانی پخش کردند. آنان در این آزمایش مشاهده کردند که بخش‌های مربوطه در مغز کودکان، به صداهای دارای “احساس” واکنشی متفاوت نشان می‌دهند تا به صداهای خنثی.

در کل محققان معتقدند که نتایج این تحقیقات می‌توانند به تشخیص سریع بیماری‌های مربوط به اختلالات رشد کودک کمک کنند.

به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از دویچه وله