"شب" در شعر پارسی...

[E L E N A]

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی
تا با تو بگویم غم شب های جدایی

بزم تو مرا می طلبد، آمدم ای جان
من عودم و از سوختنم نیست رهایی

تا در قفس بال و پر خویش اسیرست
بیگانه پرواز بود مرغ هوایی

رؤیایمان خوابیده و شب داخل تخت است
هر کس که بیدار است می داند که بدبخت است

سر را به دیواری که اصلاً نیست می کوبم
فهمیدن ِ این دردهای لعنتی سخت است

ای لبت از هر چه باغ سیب، شیرین بیش‌تر
کِی به پایت می‌شود افتاد از این بیش‌تر؟

ترس دارم عاشقانت مست و مجنون‌تر شوند
روبه‌روی خانه‌ات بگذار پرچین، بیش‌تر!

ماه؛ سیری چند! هر شب با وجودت ای پری
موج دریا می‌رود بالا و پایین، بیش‌تر

شب سرديست و من، افسرده
راه دوريست و پايي، خسته
تيرگي هست و، چراقي مرده
ميكنم تنها از جاده، عبور
دور ماندند زمن، آدمها
سايه اي از سر ديوار گذشت
غمي افزود مرا بر، غمها
__________________________

آمد شبانه در برم از جا ن نهفته تر

روئي هزار مرتبه از گل شكفته تر

ديشب چراغ بزم كه بودي كه بوده اي

از چشم شب نخفتة من شب نخفته تر

همه چی ‌از یاد آدم می‌ره
مگه یادش که همیشه یادشه
یادمه قبل از سوال
کبوتر با پای ‌من راه می‌رفت
جیرجیرک با گلوی ‌من می‌خوند
شاپرک با پر من پرمی‌زد
سنگ با نگاه من برفُ تماشا می‌کرد
سبز بودم درشب رویش گلبرگِ پیاز
هاله بودم در صبح گرد چتر گل یاس
گیج می‌رفت سرم در تکاپوی ‌سر گیج عقاب
نور بودم در روز
سایه بودم در شب
خود هستی ‌بودم
روشنُ رنگی‌ُ مرموزُ دوان.
من عفریته مرا افسون کرد
مرا از هستی‌خود بیرون کرد
راز خوشبختی، ‌آن سلسله خاموشی ‌بود
خود فراموشی ‌بود
چرخُ چرخیدن خود با هستی
حذر از دیدن خود در هستی.
حلقه افتاد پس از طرح سوال
ابدی ‌شد قصه هجرُ و وصال
آدمی‌مانده وُ آیا وُ محال...

ترسم دراين دلهاي شب ازسينه آهي سرزند
برقي زدل بيرون جهدآتش به جائي در زند

وحشي بافقي




زدو ديده خون فشان، زغمت شب جدائي
چه كنم؟كه هست اينها گل خير آشنائي

عراقي



دوش درسوداي چشم وزلف جانان بوده ام
شب همه شب تاسحرمست وپريشان بوده ام

سلماس ساوجي

اي بسا شب به اميدي كه زني حلقه در
ديده را حلقه صفت دوخته بر در كردم

شهريار




چون شمع عمرماهمه درتاب وتب گذشت
دستي به زير سر ننهاديم و شب گذشت

ملاحاجي محمد




آمد شبانه در برم از جا ن نهفته تر
روئي هزار مرتبه از گل شكفته تر

ديشب چراغ بزم كه بودي كه بوده اي
از چشم شب نخفتة من شب نخفته تر

علينقي كمره اي

التفاتش هست امشب گه به غيروگه به من
ساعتي صدبار بايد مرد و بايد زنده شد

واله اصفهاني



چه مبارك سحري بود و چه فرخنده شبي
آن شب قدر كه اين تازه براتم دادند

حافظ



اگر چو ماه ، به وقت سحر برون رفتي
به شب كه تيره شود آسمان،دوباره بيا

مهدي سهيلي

گر تواني اي صبا بگذر شبي در كوي او
ور دلت خواهد ببر از ما پيا مي سوي او

شرف اصفهاني




زگرمي هاي دوشين تو امشب ياد مي‌كردم
سپندآسازجا مي‌جستم وفرياد مي‌كردم

رضاي كاشي




روزي به شب برم به صد اندوه سينه سور
شب را سحر كنم به اميد كدام روز؟

اميربيك اصفهاني

بسي شب است كه در انتظار مقدم تو
چراغ ديده نهادم بر آستانة خويش

بابا فغاني



مكن از برم جدائي مرو از كنارم امشب
كه نمي شكيبد از تو دل بيقرارم امشب

اوحدي مراغه اي



چه زني صلاي رفتن؟ چو نماند پاي رفتن
چه كني هواي رفتن؟كه نمي گذارم امشب

اوحدي مراغه اي