"شب" در شعر پارسی...

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی
تا با تو بگویم غم شب های جدایی

بزم تو مرا می طلبد، آمدم ای جان
من عودم و از سوختنم نیست رهایی

تا در قفس بال و پر خویش اسیرست
بیگانه پرواز بود مرغ هوایی

بی تو

روزهایم شب است

شب هایم ...

نمی دانم

شاید جهنم سیاهیست که تا ابد

خاطرۀ نور را

حتی از زوایای پنهان وجودش هم

به کلی زدوده است.

وحید عمرانی

شب عاشقان بی‌دل چه شبی دراز باشد
تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد
عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت
به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد
ز محبتت نخواهم که نظر کنم به رویت
که محب صادق آنست که پاکباز باشد
به کرشمه عنایت نگهی به سوی ما کن
که دعای دردمندان ز سر نیاز باشد

غریبه

آی غریبه ، آی غریبه ، عجب چشمای تو عاشق فریبه

نگام کن که دوست دارم نگاتو

که میشناسم صداتو

من از عشق من از غم

تو بامن آشنا شو

من از شعر من از شب

تو با من آشنا شو

من از گل من از خاک

تو از بالای بالا

دلم گرم دلم پاک

ولی رسوای رسوا . . .

صدام کن صدام کن دلم تنهای تنهاست

بخندون نگریون که چشمام مثل دریاست . .

آمد شبانه در برم از جا ن نهفته تر

روئي هزار مرتبه از گل شكفته تر

ديشب چراغ بزم كه بودي كه بوده اي

از چشم شب نخفتة من شب نخفته تر

خواب هایِ خوب و بــد
خواب هایِ خوب و بــد زیــاد می بیـنم
و هَر شـب
تـو نـزدیک هَمــان خـوابِ خوبــم هستی
فــکر می کنـم
تــا خوشبـختیم
یـک غَلـت دیــگر مانده
و ایـن غَلتــــهای لعـنتی مـن را
از خواب بیدار میکنـند هَـر شب

آن خط شب مثال که بر خور نوشته‌اند
یا رب چه دلفریب و چه در خور نوشته‌اند
از خضر نامه‌ئی به لب چشمهٔ حیات
گوئی محرران سکندر نوشته‌اند
یا نی مگر برات نویسان ملک شام
وجهی برآفتاب منور نوشته‌اند
گفتم که منشیان شهنشاه نیمروز
از شب چه آیتیست که برخور نوشته‌اند
در خنده رفت و گفت که مستوفیان روم
خطی باسم اجری قیصر نوشته‌اند

شب عبور شما را شهاب لازم نیست
که با حضور شما آفتاب لازم نیست
در این چمن که ز گلهای برگزیده پر است
برای چیدن گل ، انتخاب لازم نیست
خیال دار تو را خصم از چه می بافد ؟
گلوی شوق که باشد طناب لازم نیست
ز بس که گریه نگردم غرور بغض شکست
برای غسل دل مرده آب لازم نیست
کجاست جای تو ؟ - از آفتاب می پرسم -
سوال روشن ما را جواب لازم نیست
ز پشت پنجره بر خیز تا به کوچه رویم
برای دیدن تصویر ، قاب لازم نیست

من مرده ام به عشق مرا خوش خبر کنید
ای عاشقانه رفته مرا همسفر کنید
حلاج های مرده سزاوار عاشقیست
در جوخه های دار مرا هم خبر کنید
پیکار عقل و عشق نه ممکن نمی شود
بر کارزار عشق جنون را سپر کنید
بیگانه مرد ، یار و این استکان چای
آری گلایه های مرا بیشتر کنید
آیا به وقت مرگ ، تو لبخند می زنی
آری طلایه دار ، سوالی دگر کنید
بانو سفر بخیر گذارت به ما رسید
بر روی سنگ قبر کمتر گذر کنید

گوش كن اين قصه جز بي داد نيست
صحبت از عشق و غم و فرياد نيست
در شب عيدي كه شهر گم ميشود در خنده ها
من كسي را ميشناسم شاد نيست
قلب ويران گشته اش آباد نيست
زانكه اندر كيسه اش جز باد نيست
كيسه را با سكه ها در ياد نيست!
كودكش با كفشهاي پاره پاره شاد نيست
بچه هاي كوچه نو پوشيده اند
گرچه او قلبش زغم آزاد نيست
پيش چشم خيس بابا شيون و فرياد نيست
داند اندر كيسه اش جز باد نيست
كيسه را با سكه ها در ياد نيست!

گرچه بعد از رفتنت تنها و غمگین نیستم
نه ولی دیگر به صبح کوچه خوشبین نیستم
پشت میـــــــــز کافه های بی حیای زندگی
درد می نوشـــــــم ولی دنبال تسکین نیستم
پابرهنه ، مست، آواره، خیابان ، چشم ها
آه می بینی دگــــر مغرور و سنگین نیستم
بی تفاوت مثل برگی در مسیر بادهـــــــا
بعد تــو دیگر به فکر تلخ و شیرین نیستم
کاش دنیای توهم یک لحظه مثل حال من
نه ،زبانم لال بانـــــــو اهل نفرین نیستم
بغض های اخر تقویم و چشمانم به راه
ودوباره نیستی و پـــــای هفسین نیستم