"شب" در شعر پارسی...

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی
تا با تو بگویم غم شب های جدایی

بزم تو مرا می طلبد، آمدم ای جان
من عودم و از سوختنم نیست رهایی

تا در قفس بال و پر خویش اسیرست
بیگانه پرواز بود مرغ هوایی

دل عاشقان مسكين مشكن بترس ازآن دم
كه شبي نيازمندي بكشد ز سينه آهي

كاظم پزشكي




شب و روز در فراقت ز تو دور ،بس كه نالم
شده دل زغصه كوهي،شده تن زرنج كاهي

كاظم پزشكي




چه شبهائي كه چون سايه خزيدم پاي قصرتو
به اميد ي كه مهتاب رخت بينم در ايوانت

شهريار

شب كتابي است پر از راز نهان
شرح آغاز و سرانجام جهان

شهريار




شب در رحمت گردون باز است
دل شب خلوت اهل راز است

شهريار




علي آن شير خدا شاه عرب
الفتي داشت با اين دل شب

شهريار

شب ز اسرار علي آگاه است
دل شب محرم سرالله است

شهريار




شب ما و غم دنيا نپذيرند انچام
زلف بگشاي كه افسانه به آغاز آيد

شهريار




شبي كه باتوسرآمدچه دولتي سرمد
دمي كه بي توبه سرشدچه قسمتي ناچيز

شهريار

شبها منم و چشمك محزون ثريا
با اشك غم و زمزمه راز و نيازت

شهريار




اي كاش سحر نايد و خورشيد نزايد
امشب قمر اينجا قمر اينجا قمر اينجاست

شهريار




شب كه دربستم ومست ازمي‌نابش كردم
چرخ اگر حلقه به در كوفت جوابش كردم

فرخي يزدي

شبي گريم شبي نالم زهجرت دادازاين شبها
به شبهاي غمت درمانده ام فريادازاين شبها

مشتاق اصفهاني




گفتم روم كه چشمت مايل به خواب نازاست
بگشود زلف وگفتا بنشين كه شب درازاست

موسي همداني




آن روز كه من پيش توام شب نشود
وان شب كه تو در پيش مني روز مباد

آذر بيكدلي

ياد آن شبها كه مست آرزو
رازهـــــــا گفتيم در مهتاب ها

هاشم جاويد




شبي وقت گل بودم اندر چمن
گل و شمع بودند شب، يار من

سلمان ساوجي




شبــــــــــــها بر گـــاهوارة من
بيدار نشست و خفتن آموخت

ايرج ميرزا

آه بس شبها که من این ماه را
اندر آن چشمان خندن دیده ام

هاشم جاوید




آمد شبی به خوابم آن ماه پرنیان پوش
چون صبح پیرهن چاک چون شمع طرّه بر دوش

حزین لاهیجی




شب‌وصل‌است‌وبادلبرمرا‌لب برلب است امشب
شبي‌كز‌روزخوشتر‌باشد‌آن‌شب‌امشب‌است‌امشب

هاتف اصفهاني

تا صبحدم به یاد تو شب را قدم زدم

تا صبحدم به یاد تو شب را قدم زدم
آتش گرفتم از تو و در صبحدم زدم
با آسمان مفاخره كردیم تا سحر
او از ستاره دم زد و من از تو دم زدم
او با شهاب بر شب تب كرده خط كشید
من برق چشم ملتهبت را رقم زدم
تا كور سوی اختركان بشكند همه
از نام تو به بام افق ها ،‌ علمزدم
با وامی از نگاه تو خورشید های شب
نظم قدیم شام و سحر را به هم زدم
هر نامه را به نام و به عنوان هر كه بود
تنها به شوق از تو نوشتن قلم زدم
تا عشق چون نسیم به خاكسترم وزد
شك از تو وام كردم و در باورم زدم
از شادی ام مپرس كه من نیز در ازل
همراه خواجه قرعه ی قسمت به غم زدم

باز امشب شب بارانی است ،از هوا سیل بلا ریزد

بر من و عشق غم آویزم ،اشک از چشم خدا ریزد

من و این آتش هستی سوز ،تا جهان باقی و جان باقی است

بی تو در گوشه ی تنهایی ،بزم دل باقی و غم ساقی ست!

شب ها وقتی منو دل تنهای تنها میمونیم
واسه هم قصه ای از روز جدائی میخونیم
میگم ای دل دل الوده به درد
اگه روزی بکشم ناله سرد
اه و نالم میگیره دومنتو اتیش عشق میسوزونه تن تو