"شب" در شعر پارسی...

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی
تا با تو بگویم غم شب های جدایی

بزم تو مرا می طلبد، آمدم ای جان
من عودم و از سوختنم نیست رهایی

تا در قفس بال و پر خویش اسیرست
بیگانه پرواز بود مرغ هوایی

حکایت شب هجران نه آن حکایت حالیست
که شمه‌ای ز بیانش به صد رساله برآید
ز گرد خوان نگون فلک طمع نتوان داشت
که بی ملالت صد غصه یک نواله برآید
به سعی خود نتوان برد پی به گوهر مقصود
خیال باشد کاین کار بی حواله برآید
گرت چو نوح نبی صبر هست در غم طوفان
بلا بگردد و کام هزارساله برآید

باز امشب شب بارانی است ،از هوا سیل بلا ریزد

بر من و عشق غم آویزم ،اشک از چشم خدا ریزد

من و این آتش هستی سوز ،تا جهان باقی و جان باقی است

بی تو در گوشه ی تنهایی ،بزم دل باقی و غم ساقی ست!

شب است،
شبی بس تیرگی دمساز با آن.
به روی شاخ انجیر کهن " وگ دار" می خواند، به هر دم
خبر می آورد طوفان و باران را. و من اندیشناکم.

شب است،
جهان با آن، چنان چون مرده ای در گور.
و من اندیشناکم باز:
ـــ اگر باران کند سرریز از هر جای؟
ـــ اگر چون زورقی در آب اندازد جهان را؟...

در این تاریکی آور شب
چه اندیشه ولیکن، که چه خواهد بود با ما صبح؟
چو صبح از کوه سر بر کرد، می پوشد ازین طوفان رخ آیا صبح؟

شبی غمگین شبی بارانی و سرد
مرا در غربت فردا رها کرد
دلم در حسرت دیدار او ماند
مرا چشم انتظار کوچه ها کرد
به من می گفت تنهایی غریب است
ببین با غربتش با من چه ها کرد
تمام هستی ام بود و ندانست
که در قلبم چه آشوبی به پا کرد
و او هرگز شکستم را نفهمید
اگر چه تا ته دنیا صدا کرد

هزاران
راه نرفته دارم...!
هزاران
شعرنگفته دارم...!
هزاران
بغض نشکسته دارم...!
هزاران
اشک نریخته دارم...!
هزاران
کتاب نخوانده دارم...!
هزاران
حرف نگفته دارم...!
اما
هرشب
تورا
مرور میکنم
تورا
دوره میکنم.

امشب چه كسي ريخت به پيمانه من مي
امشب چه كسي مي كشد آتش به تن ني
امشب چه كسي رقص كنان تا دل افلاك
پرواز كنان مي دهد آواز به من هي
امشب چه كسي نغمه مستانه سرايد
جاري كند آهنگ جناني به رگ و پي
امشب چه كسي كرد عطا بر من درويش
زرين كمر پادشهي تاج جم و كي
امشب چه كسي سوخته دل گشت بر شمع
تا عرش برين عاشق بي باك كند طي
امشب چه كسي بوسه دهد بر من سرمست
دل غرق تمناست بده بوسه پياپي
امشب چه كسي هست درين خانه دل آواي
امشب چه كسي هست درين خانه بجز وي

آباد بر آن شب که شب وصلت ما بود
زیرا که نه شب بود که تاریخ بقا بود
بودند بسی سوختگان گرد در او
لیکن به سرا پردهٔ او بار مرا بود
من سایه شدم او ز پس چشم رقیبان
بر صورت من راست چو خورشید سما بود

همه شب چشم به تصویر تو در آب روان دوخته ام
من که در شوق وصالت به همه هستی خود سوخته ام
در سکوتم به تمنای تو ای عشق ولی
ز درون آتشی از مرگ بر افروخته ام
کاش میشد که نگاهی به بر من بکنی
من که عقل و دل و دین را همه بفروخته ام

شب ها که دریا، می کوفت سر را
بر سنگ ساحل، چون سوگواران
شب ها که می خواند، آن مرغ دلتنگ
تنهاتر از ماه، بر شاخساران
شب ها که می ریخت، خون شقایق
از خنجر ماه، بر سبزه زاران
شب ها که می سوخت، چون اخگر سرخ
در پای آتش، دل های یاران
شب ها که بودیم، در غربت دشت
بوی سحر را، چشم انتظاران
شب ها که غمناک، با آتش دل
ره می سپردیم، در زیر باران
غمگین تر از ما، هرگز نمی دید
چشم ستاره، در روزگاران
ای صبح روشن چشم و دل من
روی خوشت را آئینه داران
بازآ که پر کرد، چون خنده تو
آفاق شب را، بانگ سواران