شعر فریدون مشیری

[craigouc]

من امشب تا سحر خوابم نخواهد برد
همه اندیشه ام اندیشه فرداست
وجودم از تمنای تو سرشار است
زمان در بستر شب خواب و بیدار است

هوا آرام، شب خاموش، راه آسمان ها باز
خیالم چون کبوترهای وحشی می کند پرواز
سراپا چشم خواهم شد
تو را در بازوان خویش خواهم دید
سرشک اشتیاقم شبنم گلبرگ رخسار تو خواهد شد

تنم را از شراب شعر چشمان تو خواهم سوخت
برایت شعر خواهم خواند،برایم شعر خواهی خواند
تبسم های شیرین تورا با بوسه خواهم چید

ما یار نداریم و غم یار نداریم
ما یار بجز خالق غمخوار نداریم

ما شاخ درختیم پر از میوه توحید
هر ناخلفی سنگ زند باک نداریم

درویش و فقیریم در این گوشه دنیا
با خوب و بد خلق جهان کار نداریم

ما مست صبوحیم ز میخانه وحدت
حاجت به می و باده و خمار نداریم

ما همچو هماییم به اوج فلک عشق
چو زاغ گذر بر سر مردار نداریم

باید امروز حواسم باشد
که اگر قاصدکی را دیدم
آرزوهایم را
بدهم تا برساند به خدا
به خدایی که خودم میدانم
نه خدایی که برایم از خشم
نه خدایی که برایم از قهر
نه خدایی که برایم ز غضب ساخته اند
به خدایی که خودم میدانم
به خدایی که دلش پروانه است
و به مرغان مهاجر هر سال راه را میگوید
و به باران گفته است باغها تشنه شدند
و حواسش حتی
به دل نازک شب بو هم هست
که مبادا که ترک بردارد
به خدایی که خودم میدانم
چه خدایی
جانم

صداقت
برایتان دوستان
زیادی پیدا نمی کند؛
ولی دوستان درستی پیدا می کند ...

من از عالم تو را تنها گزیدم
روا داری که من غمگین نشینم
 
دل من چون قلم اندر کف توست
ز توست ار شادمان وگر حزینم

بجز آنچ تو خواهی من چه باشم
بجز آنچ نمایی من چه بینم

گه از من خار رویانی گهی گل
گهی گل بویم و گه خار چینم

مرا تو چون چنان داری چنانم
مرا تو چون چنین خواهی چنینم

در آن خمی که دل را رنگ بخشی
چه باشم من چه باشد مهر و کینم

تو بودی اول و آخر تو باشی
تو به کن آخرم از اولینم

چو تو پنهان شوی از اهل کفرم
چو تو پیدا شوی از اهل دینم

بجز چیزی که دادی من چه دارم
چه می جویی ز جیب و آستینم

مولوی

بلبل به باغ و جغد به ویرانه ساخته/
هر کس به قدر همت خود خانه ساخته

«هلالی جغتالی»