فضیلت، متن و ترجمه سوره شمس

[Ay Sona]

فضیلت و خواص سوره شمس

نود و یکمین سوره قران کریم است که مکی و 15 ایه دارد.

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در فضیلت این سوره فرموده اند: هر کس سوره شمس را قرائت نماید مانند آن است که به اندازه آنچه خورشید و ماه بر آن تابیده است صدقه داده است.(1)

امام جعفر صادق علیه السلام فرموده است: هر کس سوره شمس را قرائت کند در روز قیامت تمامی اعضای بدن او و اشیای کنار او به سود او گواهی می دهند و خداوند می فرماید: شهادت شما در مورد بنده ام می پذیرم و به او پاداش می دهم او را تا بهشت همراهی کنید تا هر آنچه که دوست دارد برگزیند نعمت های بهشتی بر او گوارا باشد. (2)

رسول خدا صلی الله علیه و اله و سلم به اصحاب و یارانشان سفارش می کردند تا در نمازهای مختلف سوره شمس را قرائت نمایند.(3)

آثار و برکات سوره

1) موفقیت در هر کار

رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرموده اند: هر کس که کم توفیق است، در قرائت سوره شمس مداومت ورزد زیرا خداوند او را به هر سو که رو کند موفق می دارد و این کار موجب تقویت حافظه و مقبولیت و بلندی جایگاه نزد مردم می شود و منفعت های زیاد دیگری در آن نهفته است.(4)

امام صادق علیه السلام نیز در این باره فرموده اند: برای کسی که کم روزی و کم توفیق است و زیاد در کارش خسارت و زیان می بیند و در کارش حسرت و افسوس زیاد دارد پسندیده است که بر قرائت سوره شمس مداومت ورزد زیرا موجب افزایش روزی و توفیق او می شود و هر کس این سوره را بنویسد و با آب شسته آن را بنوشد اگر دچار اضطراب است آرامش می یابد. (5)

2) رفع اضطراب و بیماری تنفسی

نوشیدن آب شسته شده سوره شمس برای رفع اضطراب و بیماری تنفسی خوب است. (6)

ختم مجرب

سه روز وقت طلوع آفتاب (چهارشنبه، پنجشنبه، جمعه) به سجده رود و سه بار این سوره را بخواند و چون به «فالهمها» برسد حاجت خود را از دل بگذراند.(7)

برای دفع دشمن نیز چنین کند.

__________________

پی نوشت:

(1) مجمع البیان، ج10، ص367

(2) ثواب الاعمال، ص123

(3) بحارالانوار، ج89، ص326

(4) تفسیرالبرهان، ج5، ص669

(5) همان

(6) المصباح کفعمی، ص460

(7) درمان با قرآن، ص148
منابع: «قرآن درمانی روحی و جسمی، محسن آشتیانی، سید محسن موسوی»؛ درمان با قرآن،محمدرضا کریمی

﴿ سورة الشمس - سورة ٩١ - تعداد آیات ١٥ - ترجمه الهی قمشه ای﴾

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿١﴾ وَالْقَمَرِ إِذَا تَلاهَا ﴿٢﴾ وَالنَّهَارِ إِذَا جَلاهَا ﴿٣﴾
وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿٤﴾ وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿٥﴾ وَالأرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿٦﴾
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿٧﴾ فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿٨﴾
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا ﴿٩﴾ وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا ﴿١٠﴾

به نام خداوند بخشنده مهربان

قسم به آفتاب و تابش آن (هنگام رفعتش). ( 1 )

و قسم به ماه آن گاه که در پي آفتاب تابان در آيد. ( 2 )

و قسم به روز هنگامي که جهان را روشن سازد. ( 3 )

و به شب وقتي که عالم را در پرده سياهي کشد. ( 4 )

و قسم به آسمان بلند و آن که اين کاخ رفيع را بنا کرد. ( 5 )

و به زمين و آن که آن را بگسترد. ( 6 )

و قسم به نفس ناطقه انسان و آن که او را نيکو به حد کمال بيافريد. ( 7 )

و به او شر و خير او را الهام کرد. ( 8 )

(قسم به اين آيات الهي) که هر کس نفس ناطقه خود را از گناه و بدکاري پاک و منزه سازد به يقين (در دو عالم) رستگار خواهد بود. ( 9 )

و هر که او را (به کفر و گناه) پليد گرداند البته (در دو جهان) زيانکار خواهد گشت. ( 10 )

کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿١١﴾ إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿١٢﴾
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَاهَا ﴿١٣﴾
فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿١٤﴾ وَلا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿١٥﴾


طايفه ثمود از غرور و سرکشي (پيغمبر خود صالح را) تکذيب کردند. ( 11 )

هنگامي که شقي‌ترينشان (قدار بن سالف) بر انگيخته شد (تا ناقه صالح را پي کند) (12)

و رسول خدا (صالح) به آنها گفت: اين ناقه آيت خداست، از خدا بترسيد و آن را سيراب گردانيد. ( 13 )

آن قوم رسول را تکذيب و ناقه او را پي کردند، خدا هم آنان را به کيفر (ظلم و) گناهشان هلاک ساخت و شهرشان را با خاک يکسان نمود. ( 14 )

و هيچ باک از هلاک آنها نمي‌داشت (يا آنها هيچ از عاقبت بدگناه خود نمي‌ترسيدند). ( 15 )

راست گفت خداوند بلند مرتبه و بزرگ