فضیلت، متن و ترجمه سوره نازعات

[Ay Sona]

فضیلت و خواص سوره نازعات

هفتاد و نهمین سوره قرآن کریم است که مکی و دارای 46 ایه می باشد.

رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرموده اند: هر کس سوره نازعات را قرائت نماید نگه داشتن و حسابرسی او در روز قیامت به اندازه یک نماز واجب طول می کشد تا اینکه وارد بهشت می شود. (1)

باز ایشان فرموده اند: کسی که سوره نازعات را قرائت نماید در قبرش و روز قیامت تنها نیست و این سوره انیس او می گردد تا وارد بهشت شود.(2)

امام صادق علیه السلام نیز فرمودند: هر که سوره نازعات را قرائت نماید سیراب از دنیا می رود و سیراب مبعوث می شود و سیراب وارد بهشت می گردد. (3)

آثار و برکات سوره

1) در رویایی با دشمن

امام صادق علیه السلام فرموده اند: کسی که سوره نازعات را در رویارویی با دشمنان بخواند دشمنانش او را نمی بینند و اگر هنگام ورود بر کسی که از خوف و ترس دارند خوانده شود نجات می یابد وبه اذن خدا ایمنی می یابد. (4)

2) دفع سم در بدن

روایت شده است هر کس سوره نازعات را نوشته وپس از شستن سوره آن را به کسی که سم خورده یا حیوان وحشره ای سمی او را گزیده است بنوشانند شفا می یابد. (5)

__________________

پی نوشت:

(1) مجمع البیان، ج10، ص250

(2) مستدرک الوسائل، ج4، ص35

(3) ثواب الاعمال، ص121

(4) مکارم الاخلاق، ص365

(5) همان

منبع: «قرآن درمانی روحی و جسمی، محسن آشتیانی، سید محسن موسوی»

﴿ سورة النازعات - سورة ٧٩ - تعداد آیات ٤٦ - ترجمه الهی قمشه ای﴾

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿١﴾ وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿٢﴾ وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿٣﴾
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿٤﴾ فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿٥﴾ یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿٦﴾
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿٧﴾ قُلُوبٌ یَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿٨﴾ أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿٩﴾ یَقُولُونَ أَئِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِی الْحَافِرَةِ ﴿١٠﴾

به نام خداوند بخشنده مهربان

قسم به فرشتگاني که (جان کافران را) به سختي بگيرند. ( 1 )

قسم به فرشتگاني که (جان اهل ايمان را) به آسايش و نشاط ببرند. ( 2 )

و قسم به فرشتگاني که با کمال سرعت (فرمان حق را) انجام دهند. ( 3 )

قسم به فرشتگاني که (درنظم عالم) بر هم سبقت گيرند. ( 4 )

قسم به فرشتگاني که (به فرمان حق) به تدبير نظام خلق مي‌کوشند (که قيامتي و حشري خواهد آمد). ( 5 )

روزي که آن لرزاننده (يعني نفخه صور الهي، جهان را) بلرزاند. ( 6 )

و لرزاننده ديگر (يعني نفخه صور ديگر) از پي آن در آيد. ( 7 )

در آن روز سخت دلهاي برخي مضطرب و هراسان شود. ( 8 )

که (از ترس) چشمها به زير افکنند. ( 9 )

(مردم غافل دنيا) گويند: آيا ما پس از مرگ باز زندگاني ديگري خواهيم يافت؟ ( 10 )

أَئِذَا کُنَّا عِظَامًا نَخِرَةً ﴿١١﴾ قَالُوا تِلْکَ إِذًا کَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿١٢﴾ فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿١٣﴾
فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ ﴿١٤﴾ هَلْ أتَاکَ حَدِیثُ مُوسَى ﴿١٥﴾ إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِی الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿١٦﴾
اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى ﴿١٧﴾ فَقُلْ هَلْ لَکَ إِلَى أَنْ تَزَکَّى ﴿١٨﴾
وَأَهْدِیَکَ إِلَى رَبِّکَ فَتَخْشَى ﴿١٩﴾ فَأَرَاهُ الآیَةَ الْکُبْرَى ﴿٢٠﴾

چگونه چون مرديم و استخوان ما پوسيد زنده خواهيم شد؟ ( 11 )

و گويند: در اين صورت که ديگر بار زنده شويم بسي زيانکار خواهيم بود. ( 12 )

جز يک صداي مهيب (که در صور اسرافيل کنند) نشنوند. ( 13 )

و ناگاه همه از خاک بر شوند و به صحراي قيامت رهسپار گردند. ( 14 )

آيا خبر موسي عمران به تو رسيده؟ ( 15 )

آن گاه که خدايش او را در وادي مقدس طوي (قرب طور) ندا کرد. ( 16 )

که به سوي فرعون برو که او سخت به راه طغيان رفته است. ( 17 )

پس بگو: ميل داري که (از پليدي خود پرستي و شرک) پاک و پاکيزه شوي؟ ( 18 )

و تو را به راه خدا هدايت کنم تا بترسي (و به درگاه عظمت و قدرت او خاشع و فروتن شوي) . ( 19 )

پس آن آيت و معجزه بزرگتر را به او نمود. ( 20 )

فَکَذَّبَ وَعَصَى ﴿٢١﴾ ثُمَّ أَدْبَرَ یَسْعَى ﴿٢٢﴾ فَحَشَرَ فَنَادَى ﴿٢٣﴾ فَقَالَ أَنَا رَبُّکُمُ الأعْلَى ﴿٢٤﴾
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَکَالَ الآخِرَةِ وَالأولَى ﴿٢٥﴾ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِمَنْ یَخْشَى ﴿٢٦﴾ أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَاهَا ﴿٢٧﴾
رَفَعَ سَمْکَهَا فَسَوَّاهَا ﴿٢٨﴾ وَأَغْطَشَ لَیْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿٢٩﴾ وَالأرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا ﴿٣٠﴾

فرعون تکذيب و نافرماني کرد. ( 21 )

از آن پس (که معجزه موسي ديد) باز روي از حق بگردانيد و (براي دفع موسي) به جهد و کوشش برخاست. ( 22 )

پس (با رجال بزرگ دربار خود) انجمن کرد و ندا داد. ( 23 )

و گفت: منم خداي بزرگ شما. ( 24 )

خدا هم او را به عقاب دنيا و آخرت گرفتار کرد. ( 25 )

تا به هلاکت او اهل ترس از خدا عبرت گيرند. ( 26 )

آيا بناي شما آدميان استوارتر است يا بناي آسمان بلند که خدا آفريد؟ ( 27 )

که سقفي بس بلند و محکم بنيان در کمال زيبايي استوار ساخت. ( 28 )

و شامش را تيره و روزش را روشن گردانيد. ( 29 )

و زمين را پس از آن بگسترانيد. ( 30 )

أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ﴿٣١﴾ وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿٣٢﴾ مَتَاعًا لَکُمْ وَلأنْعَامِکُمْ ﴿٣٣﴾ فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْکُبْرَى ﴿٣٤﴾
یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الإنْسَانُ مَا سَعَى ﴿٣٥﴾ وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَنْ یَرَى ﴿٣٦﴾ فَأَمَّا مَنْ طَغَى ﴿٣٧﴾
وَآثَرَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿٣٨﴾ فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿٣٩﴾ وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ﴿٤٠﴾

و از آن آب و گياه پديد آورد. ( 31 )

و کوهها را بر روي آن استوار ساخت. ( 32 )

تا (از آن آب و گياه که از بيابان و کوه بر انگيزد) قوت شما و چهارپايانتان بر آيد. ( 33 )

پس چون آن واقعه بزرگ (و حادثه عظيم قيامت) پديد آيد. ( 34 )

در آن روز آدمي هر چه کرده به ياد آرد. ( 35 )

و دوزخ براي بينندگان آشکار شود. ( 36 )

پس هر کس (از حکم شرع خدا) سرکش و طاغي شد. ( 37 )

و زندگي دنيا را برگزيد. ( 38 )

دوزخ جايگاه اوست. ( 39 )

و هر کس از حضور در پيشگاه عزّ ربوبيت بترسيد و از هواي نفس دوري جست. ( 40

فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿٤١﴾ یَسْأَلُونَکَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا ﴿٤٢﴾ فِیمَ أَنْتَ مِنْ ذِکْرَاهَا ﴿٤٣﴾
إِلَى رَبِّکَ مُنْتَهَاهَا ﴿٤٤﴾ إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ یَخْشَاهَا ﴿٤٥﴾ کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَهَا لَمْ یَلْبَثُوا إِلا عَشِیَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿٤٦﴾

همانا بهشت منزلگاه اوست. ( 41 )

از تو سوال کنند که قيامت کي بر پا شود؟ ( 42 )

تو را چه کار است ديگر که از آن به ياد آري؟ (بسيار ياد آور شدي و منکران از تو نپذيرفتند) (43)

کار آن ساعت به خداي تو منتهي شود. ( 44 )

تو را جز اين نباشد که اهل ايمان را هر کس از ياد آن روز هراسان مي‌شود به اهوال آن روز آگاه سازي. ( 45 )

چون آن روز را مردم ببينند گويي همه عمر دنيا شامگاهي يا چاشتگاهي بيش نبوده است. (46)

راست گفت خداوند بلند مرتبه و بزرگ