یکی از مهترین پیامهای فراموش شده عاشورا

[─═हई╬ வ!ЯЗஐஇ ╬ईह═─]

طرح یک شبهه! و پاسخ آن:

«یکی از مهترین پیامهای فراموش شده عاشورا»

*خیلی جالبه شب عاشورا
امام حسین به یارانش فرمود:
هر کس از شما حق الناسی به گردن دارد برود....
او به جهانیان فهماند که حتی
کشته شدن در کربلا هم
از بین برنده حق الناس نیست..
در عجبم از کسانی که
هزاران گناه میکنند و معتقدند
یک قطره اشک بر حسین
ضامن بهشت انهاست...
شهید دکتر مصطفی چمران

⛔️ انتساب این جمله به شهید بزرگوار،تایید نشده است. ظاهرا عده ای مغرضانه یا جاهلانه این جمله رابه ایشان نسبت داده اند.

★درادامه اصل شبهه را بررسی میکنیم:

1. منطق دین ما این نیست که «حق الناس» را رعایت نکن در عوض «گریه کن» ، جبران می شود. بلکه اهل بیت علیهم السلام به ما آموخته و تأکید فرموده اند که: مراقب حق خدا، حق مردم و حق ما اهل بیت باشید.
یکی از حقوق اهل بیت، برپایی عزا برای آنان و گریستن در مصیبت های ایشان است.

2. سؤال: پس این که فرموده اند: «یک قطره اشک بر سیدالشهداء گناهان بزرگ را پاک می کند.» به چه معناست؟

پاسخ روشن است: اهل بیت طبیب روح و جان بشریت اند. اگر کسی با معصیت خود را بیمار ساخت و پروبال بندگی خویش را سوزاند، امام برای آن کسانی که به دنبال درمان خویش اند و از بیماری روح خود خسته شده اند، دارو عنایت می کنند.

آیا اگر روزی علم پزشکی به مردم دنیا اعلام کند: «برای تمام سرطان ها، داروی ویژه تهیه شده است.» معنایش این است که: «ای مردم! از این پس بر شما باد که هر چه بیشتر خود را در معرض انواع سرطان ها قرار دهید.»؟!
آیا کسی این برداشت را می کند که: «پزشکان مردم را تشویق می کنند که به سرطان مبتلا شوند؟!»
یا بدین معناست که «ای بیمارانی که به هر دلیلی رعایت نکرده اید و خواسته یا ناخواسته گرفتار شده اید! اگر قصد درمان دارید، نا امید نباشید.»
بنابراین آن کسی که گریه را در از بین بردن گناهان بی اثر می داند، جاهل است و اگر کسی باشد که گریه را ابزاری برای گناه کردن قرار دهد، احمق.
البته من با دسته اول زیاد برخورد داشته ام ولی از دسته دوم، تا به حال، نه.

3. گناه اعم از حق الله، حق الامام، حق الناس و حق النفس است. (حقوق دیگری حتی نسبت به حیوانات و گیاهان در دین عزیزمان تعریف شده است که فعلا مورد بحث ما نیست.)

کسی که به هر دلیل، خود را به گناه ـ چه حق الله و چه حق الناس و ... ـ آلوده کند، با گریه بر سید الشهداء گناهش بخشوده می شود.

ولی

این بدان معنا نیست که مثلا اگر نماز قضا دارد، دیگر نیازی نیست تا نمازش را قضا کند؛ هم چنین اگر بدهی به کسی دارد، نمی خواهد آن بدهی را پرداخت نماید؛ بلکه به این معناست که جریمه ای که به سبب آن گناه متوجه ما شده است و در پی آن، عذابی خواهد آمد، تمام این آثار برداشته می شود ولی هم چنان «وظیفه جبران» باقی می ماند. بنابر این اگر پس از این بخشش، باز هم کاهلی کردیم و نماز قضا را نخواندیم یا بدهی را پرداخت نکردیم، آن عواقب بر می گردد.

4. اونایی که با نشر پیام هایی اعقتاد مردم رو به گریه تضعیف می کنند نه از عقیده مردم خبردارند و نه از آثار گریه:

1) توده مردم ـ به تعدادی انگشت شمار، افراد کلاش، کاری نداریم ـ بر این عقیده نیستند که:
گریه کن و جیب مردم رو بچاپ

2) اثر گریه این است که افراد با حضور در مجالس روضه، همین احادیث را می شنوند و با گریستن بر حضرت سیدالشهداء، قلبشان نرم می شود و بهتر و سریع تر، کاستی هایشان را جبران می کنند.

اگر حضور در این مجالس نباشد، مردم کجا باید وظایفشان را یاد بگیرند و اگر گریه نباشد، کجا قلب زنگار گرفته را پاک کنند تا بتوانند به هم نوع خود خدمت کنند و ظلمشان را جبران.

5. اما آن روایت شریف:

روایت به دنبال بیان نکته دیگری است و آن چه این روزها از آن استنتاج می کنند کلا با این روایت بی گانه است.
اصحاب سیدالشهداء به مقام خاصان قرب الهی، دعوت شده بودند، بنابراین نباید کوچک ترین ناپاکی با خود به همراه می داشتند؛ کوچک ترین ناراستی و زشتی آن ها را از حضور در آن ضیافت الهی، باز می داشت و لیاقت آن جایگاه ویژه را از ایشان سلب می کرد. بنابراین باید کاملا پاکیزه و آراسته، در کنار امام، حضور پیدا می کردند

ولی

ما در روضه به دنبال پاک کردن خود هستیم تا بتوانیم بهتر بندگی کنیم و کم کم به لیاقت های آنان نزدیک شویم.
روضه برای روح ما، حکم حمام را دارد؛ ولی شهادت برای آنان حکم مهمانی را داشت.
ما باید گریه کنیم تا پاک شویم؛ آنان باید پاک می شدند تا اذن شهادت پیدا می کردند.

پس مقایسه اش از بیخ و بن ، بی جاست.